Pragnienia serc

2 [18+]

Można spokojnie czytać bez znajomości głównego tekstu

Ze specjalną dedykacją dla  @inspirations_whisper  za namówienie mnie do napisania tego teksu. Bez Ciebie kochana ta kontynuacja nigdy by nie powstała!

~*~

Hermiona wplotła swoje dłonie w jego miękkie włosy, otwierając szerzej usta i tym samym pogłębiając ich pocałunek. Całowali się żarliwie, tak jakby świat miał przestać istnieć. Przerywając, dopiero kiedy prawie zabrakło im tchu.

— Warto było czekać te trzy lata — zaśmiał się i oparł swoje czoło o jej. — Cieszę się, że zmieniłaś zdanie i postanowiłaś dać nam szansę.

— Gdyby nie Ginny i reszta naszych przyjaciół nigdy nie zdobyłabym się na to, żeby pojawić się tutaj.

— Zatem jestem im winien porządną whisky, a żonie Pottera kupię coś specjalnego, jak tylko ich dziecko pojawi się na świecie.

— Skąd wiesz, że ona jest w ciąży? — zdziwiła się.

— Czasami zdarza mi się ich odwiedzać — puścił do niej oko wyraźnie rozbawiony. — Poza tym Blaise odwiedza mnie średnio raz w tygodniu, a wiesz, jaki z niego plotkarz.

— Nie da się ukryć.

— A teraz chodź, bo jak wiesz mam gości, a zostawiłem ich zupełnie samych, wybiegając za tobą jak wariat.

Draco wyciągnął różdżkę i zaklęciem przywołał jej leżącą na środku chodnika walizkę. Złapał jedną ręką za rączkę, po czym wyciągnął drugą w stronę Hermiony, czekając na jej ruch. Dziewczyna chwyciła jego dłoń, splotła razem ich palce i oboje ruszyli ramię w ramię, w stronę domu, cały czas się uśmiechając.

Gdy znaleźli się tuż przed bramą, Hermiona, już nie tak bardzo zdenerwowana, jak poprzednio, mogła przyjrzeć się bryle budynku, w którym Draco mieszkał. Dom zachwycał efektowną aranżacją elewacji, która podkreślała jego nowoczesny charakter i zapewniała mu naprawdę wyjątkowy wygląd. Jej uwagę szczególnie przykuło samo wejście, którego ozdobą była duża lukarna, spełniająca również funkcję podcienia, która osłaniała drzwi przed nadmiarem promieni słonecznych.

— Masz naprawdę piękny dom — zachwyciła się, kiedy przekroczyli próg wiatrołapu.

Draco, chciał jej odpowiedzieć, ale w tej samej chwili w drzwiach prowadzących do salonu, pojawiła się Ella, która na ich widok uśmiechnęła się promiennie.

— Wujku... — zaczęła.

— Tak kochanie?

— A czy ta piękna pani z nami zostanie? — zapytała, a na twarzy Hermiony momentalnie pojawił się szkarłatny rumieniec.

— Zostanie — odpowiedział, spoglądając na jej zarumienioną twarz. — Już ja się o to postaram!

— A jak piękna pani ma na imię? — zapytała, przyglądając się kobiecie.

— Cześć, jestem Hermiona! A ty? — przedstawiła się, pochylając się nad dziewczynką i wyciągając do niej swoją dłoń.

— Ella, Ella Wright! — Blondynka chwyciła jej rękę i ścisnęła ją mocno.

— Bardzo miło cię poznać.

— Chodź! Poznasz moich rodziców! — powiedziała, ciągnąc szatynkę za sobą.

Kiedy znalazły się wewnątrz pomieszczenia, Hermiona zauważyła dwie postacie siedzące na okazałym grafitowym narożniku. Jedną z nich była czarnowłosa kobieta, która chwilę wcześniej uznała za dziewczynę Draco oraz mężczyzna, którego włosy, były prawie tak samo jasne, jak te należące do młodego Malfoya.