Love is difficult (Liam Payne)

Chapter twenty

Liam's POV.Ik schrok wakker door een schreeuwende Niall. "LIAM, LIAM, WORDT WAKKER!" "Wat?!" "Ze heeft haar ogen open, Clio heeft haar ogen open!" Je moet eens weten hoe snel ik naast Clio haar bed stond, zo snel dat ik er duizelig van werd." "W-wie ben je?" vroeg ze zwak. "Ik ben Liam, je vriendje. Niall ga een dokter halen." "Kay." "Ik ken geen Liam." Auch.  Het enige positieve aan die zin was dat ze al iets beter kon praten. "Jawel, je kent wel een Liam. Liam Payne." "Jongeman, u moet nu opzij gaan, we moeten even een paar onderzoeken doen." Met tegenzin stapte ik opzij en vertelde aan Niall wat er was gebeurd. "Kunnen jullie de kamer verlaten?" Langzaam knikte Niall en we verlieten de kamer.  To Paige Jones,  Abigail Hamilton, Eleanor Calder, Perrie Edwards, Jessie Bradburry, Layla Watts, Rachel Muys, Zayn Malik, Harry Styles, Nora Kite, Connor Franta & Joey Graceffa:Ze had net haar ogen open en praatte, ze zijn nu onderzoeken aan het doen! x Niall"Maar herinnert ze je serieus niet?" "Nee ze vroeg wie ik was en vervolgens dat ze geen Liam kende." "That sucks man." "Is dat alles wat je te zeggen hebt? Alles kan nu over zijn, als ze niks meer van mijn herinnert, wat moet ik dan doen?" "Opnieuw beginnen, zorg ervoor dat je haar weer opnieuw krijgt. Zonder dat alle dingen die jullie elkaar hebben aan gedaan jullie blijven achtervolgen. Start over." Die woorden bleven lang rondspoken in mijn hoofd. Wat als ze niet opnieuw wilt beginnen, of als ze met iemand anders opnieuw begint en waarom is Niall hier zo chill over, hij kan mogelijk ook zijn beste vriendin kwijt zijn nu. Een voor een kwamen er mensen binnen, als eerste kwam Connor, de jongen die ik eigenlijk  nog steeds niet mag, samen met Rachel. Gevolgd door Eleanor, Harry en Abigail. "Hey guys." "Wat zei ze?!" Dat was het eerste wat Harry vroeg, geen hallo, nee wat zei ze. "Niks bijzonders, alleen wie we waren en toen was ze al weer klaar." Ik keek Niall aan en hij knipoogde naar me. "U mag weer naar binnen, alles is goed en voorlopig zal ze nog heel zwak zijn, maar ze is wel uit haar coma. Of ze haar geheugen kwijt is kunnen we nu nog niet zeggen, dus of u daar op wilt letten en haar niet te veel moeilijke vragen stellen alstublieft." De zuster glimlachte lief naar ons en de rest wist niet hoe snel ze binnen moesten zijn, ik wachtte nog even. Ik kan het nog steeds niet geloven dat ze haar geheugen waarschijnlijk kwijt is. Ze herkende me niet meer en dat zal ze bij de rest dan ook wel niet doen. Ik keek goed de hal in en zag daar Nora aanlopen. Het eerste wat ze deed toen ze bij me stond was me een knuffel geven. "Ik ben zo trots op je en je bent deze paar maanden zo sterk geweest, ook voor Clio, bedankt daarvoor." Ik glimlachte en liep achter haar aan de kamer binnen. "Mam?" Iedereen keek naar Clio en Nora kreeg tranen in haar ogen en ik ook. "Mama, wie zijn deze mensen?" En de tranen liepen langs m'n wangen... "Dit zijn je vrienden Clio." "Maar ik ken ze niet." Nora keek ons verontschuldigend aan. Connor liep als eerste met betraande ogen de kamer uit, gevolgd door Rachel, Abigail, Harry en Eleanor. Niall keek me aan en liep toen ook de kamer uit, het verstandigste was voor mij om dat ook te doen. Even later kwam de zuster weer langs om te praten met mij en Nora. "Dus als ik het goed begrijp herinnert ze u wel mevrouw Kite en u niet meneer Payne?" "Dat klopt." "Het gebeurt wel vaker dat mensen een deel van hun geheugen kwijt zijn. Soms is dat tijdelijk en soms blijft het voor altijd weg. Ze moet hier nog een paar weken tot maanden blijven om weer beter te worden en dan kunnen we ook kijken of haar geheugen langzaam terugkomt of niet. Probeer niet te moeilijke vragen te stellen of veel verhalen te vertellen, hierdoor zal ze in de war raken en gaat het revalideren alleen maar langzamer en moeilijker. We zullen van alles proberen en u daarover ook op de hoogte houden." Ik gaf haar een hand en liep het kamertje uit. De rest was inmiddels al naar huis, maar ik besloot om nog een paar nachten bij Clio te blijven. Ik zat op de stoel tv te kijken toen Nora binnen kwam. "Lieverd, ga maar naar huis, je verdiend een goede nachtrust, ik zal bij haar blijven en als er iets gebeurd bel ik je, oké?" Langzaam knikte ik en liep het ziekenhuis uit. Toen ik thuis was zat iedereen nog in de woonkamer, maar ik had geen zin om daarbij te zitten, dus liep ik meteen door naar boven. Ik stapte snel onder de douche en ging daarna meteen naar bed, ik was uitgeput. Verschillende emoties gingen door me heen, waarschijnlijk omdat ik zo moe was. Ik was boos, bij, verdrietig, teleurgesteld en nog meer, ik wist niet eens dat je zo veel tegelijk kon voelen, maar blijkbaar dus wel. Wat nou als ze me nooit meer herinnert, of als ze nooit weer wat met me wilt beginnen? Wat dan? Dan zijn al die maanden in het ziekenhuis voor niks geweest en al die jaren dat we hadden ook. Met die gedachtes viel ik in slaap.

***

AN. Hey guys, als eerste wil ik mijn excuses aanbieden dat ik zo ongelofelijk lang niet heb geschreven. Ik had het heel erg druk met school (heb nu vakantie) en ik had een enorme writers block. Dus zoals ik al zei heb ik nu vakantie en daarom heb ik dit ook als eerste gedaan. Ik hoop dat jullie het hoofdstuk een beetje leuk en goed vinden... Als tweede, als je ideeën hebt voor volgende hoofdstukken, laat ze achter in een reactie en. En dat is ook zo bij mijn andere, Engelse, boek 'That Irish Boy', heel leuk, ik zou het gaan lezen ;P En als derde, bekijk alsjeblieft de profielen en boeken van mijn vrienden @thebackyardllama en @MichelleHendrikx xx me