Love is difficult (Liam Payne)

Chapter seventeen

Liam's POV.

Daar zat ik dan, nog steeds geen idee van wat ik moest doen. Ik besloot om verhalen te vertellen en haar favoriete liedjes te zingen. Maar zelfs een maand later had ze geen vooruitgang geboekt. Niemand was langs gekomen en geen enkele fan stuurde nog iets op Twitter. Alsof ik in een groot zwart gat gezogen was en er nooit meer uit zo komen. Ik was van de aardbodem verdwenen en in mijn gedachten was dat ook echt zo. Ik zou niet weten wat ik zonder Clio moest. "Meneer Payne?" Snel keek ik naar de dokter. "Het spijt ons, maar er is geen hoop meer." De laatste zin bleef zich maar herhalen, keer op keer. Ik zag de rest van de band voor me met een grijns op hun gezicht. "Net goed." Hoorde ik Louis zeggen. De rest hoorde ik op de achtergrond lachen. Het was nog niet echt tot me door gedrongen, maar Clio ging dood. Ik keek weer naar de dokter en zusters die ook allemaal aan het grijnzen waren. Ik zakte op mijn knieën en eindigde met huilen. Ik huilde zo veel dat ik even later niet meer kon huilen omdat ik helemaal uitgedroogd was.

Ik schrok wakker en schudde snel de dekens van me af. Pff, dit was de eerste en de laatste avond dat ik thuis zou slapen. Snel liep ik naar de badkamer en nam een koude douche. Daarna liep ik even naar beneden om wat te drinken, waar ik tot mijn verbazing Niall zag zitten. "Hey mate, kan je ook niet slapen?" Langzaam schudde ik mijn hoofd. Ik pakte een glas en vulde het met water. Na een paar secondes was het glas al leeg en ging ik naast Niall op de bank zitten. "Ik had een nachtmerrie, over Clio." "Gaat het een beetje?" "Ik ben gewoon zo bang dat ze niet meer wakker wordt." Voor ik het wist sloot Niall zijn armen om me heen en huilde ik op zijn schouder. "Het komt wel goed." Fluisterde hij kalmerend in mijn oor. Toen ik eindelijk klaar was met huilen, besloten we leuke herinneringen op te halen. "Weet je nog toen Clio en de rest naar het concert kwamen en dat we daarna een strandwandeling maakten?" Meteen kreeg ik een glimlach op mijn gezicht. "En die ene keer dat we gingen schaatsten en zwemmen?" "Oh oh en de eerste keer dat ze hier kwam, het was zo schattig, want ze was echt heel erg nerveus." Ik lachte om Niall zijn gezichtsuitdrukking. "Ja Ni, en toen we met zijn allen gingen shoppen, maar zij gek werd omdat we 'te jongensachtig' deden? I mean, we are boys." "Hahahaha ja en al die keren dat jullie zo schattig aan het skypen waren en ik en de andere boys het altijd wisten te onderbreken." "En toen wij d'r gingen helpen met verhuizen en ze genoten van het uitzicht." "Een van de leukste: album release party." "En toen we twister gingen spelen, maar Coco het steeds verpestte." Opeens stond hij op en pakte iets uit de kast. Eerst had ik geen idee wat, maar toen zag ik het. Coco's bakjes. "Remember these?" "Yup.." Ik kreeg tranen in mijn ogen. Dit keer niet van verdriet, maar van blijdschap. "Niall?" "Ja?" "Waarom doet Louis zo gemeen?" "Ik denk omdat hij denk dat Clio niet van je hield. In ieder geval niet meer zo als eerst. En hij wilde niet dat je nog meer pijn kreeg door haar. Maar nu heb je pijn door hem over haar. Hij bedoelt het goed, maar hij ziet niet in dat je echt van haar houdt." Ik beet op mijn lip. Ik wist donders goed dat Louis gelijk had, maar als ze nog wakker zo worden, zou niks meer worden zoals het was.

Misschien was ze wel haar geheugen kwijt, of misschien wilde ze wel niks meer met me. Dat sms'je was namelijk nog al duidelijk... Maar geen van die dingen die ik zogenaamd had gezegd was waar. Of wel? Ik was dronken toen ik het zei, maar ik meende het niet. Clio is, naast One Direction, zo'n beetje het beste wat me is overkomen. En het doet pijn, want dat weet ze nu dus niet. Ik zat zo in mijn gedachten dat ik niet door had dat Niall al weer weg was. Ik zuchtte even diep en besloot om ook weer naar bed te gaan. Niet dat het veel hielp, want ik was klaarwakker. Uiteindelijk sliep ik in het ziekenhuis nog beter dan thuis...

De volgende ochtend zat ik al weer vroeg naast Clio haar bed. Voor de verandering had Niall beloofd om mee te komen. Ik lag in een soort ligstoel en sloot mijn ogen eventjes. "Mate?" "Hmm?" "Als je slim bent ga je nu gewoon even slapen, ik ben bij Clio. Oké?" "Maar, wat als er iets gebeurt?" "Ik maak je wakker? Oké?" Ik twijfelde lang, maar besloot uiteindelijk om toch te gaan slapen. Clio was in goede handen bij Niall, hij is haar broertje en zij is zijn zusje, dus daar maakte ik me verder geen zorgen om. Ik sloot langzaam mijn ogen en viel al snel in slaap.

Niall's POV

Ik keek hoe Liam in slaap viel, het was zielig voor hem.  Hij had nog zo veel hoop, maar misschien wordt ze wel helemaal niet wakker. En als ze al wakker wordt dan is ze waarschijnlijk haar geheugen kwijt. Ja, ik en de jongens hebben veel opgezocht op internet. Maar op dit moment konden we niks anders doen dan afwachten...

***

A/N.  CHAPTER SEVENTEEN PEOPLE!  Het is zo lastig om dit te schrijven want je zit vast aan Liam's POV die alleen maar verdrietig is om Clio. Ik ben overigens ook nog bezig met 3 andere boeken. 1 - mijn nieuwe Engelse boek, maar die komt voorlopig nog niet online. 2 - Summer love op het gedeelde account AmPiRo. 3 - Accidentally in Love ook op AmPiRO. (YOU SHOULD CHECK THOSE TWO OUT!! ;P) En natuurlijk ook de verhalen van mijn andere vriendinnen, alle accounts staan bij mijn bio.  :)

Ily guys xxx