MIKNATIS

14.Bölüm

(14)

Melodi

İlk karşılaşma

Saat 11 olmuştu. Kalkmam gerekiyordu artık. Ama Junmun'a gitmeyi istemiyordum. Aslında benim için çalışabileceğim en mantıklı mekânlardandı. Ama Woohyun ve arkadaşıyla tekrar karşılaşmak istemiyordum. Özellikle arkadaşıyla... kötü birine benzemiyordu fakat hoşuma gitmeyen bir his yayıyordu sanki. Çürümüş elmaların içinde kalan tek sağlam elma gibi, çürük değil ama çürük tadı var... Haliyle rahatsız ediyordu.

Çürük elmaları düşünürken koltukaltımdan ter aktığını hissettim. Yatar halde bu şekilde düşünceler beni oldukça bunaltmış olmalıydı. Bu da artık kalkmam gerektiğine işaret ediyordu. Tek hamleyle büyük odanın ortasına yerleştirdiğimiz ince tahtaların üzerine atılmış sadece tek katlı şilteden oluşan yatağımdan doğruldum. "Eğer hedefi olan biriysen, hedefi tutturmana engel olacak rahatlıklara kendini alıştırmamalısın." demişti Ümit Amca'nın yirmibeş yıllı aşkın süredir dostu olan Stephan Hooper. Mr. Hooper Birleşmiş Devletler Askeri birliklerinden emekliydi. Ama çok çeşitli savunma ve istihbarat alanlarında görev yaptığı olmuştu. FBI'da bile görev aldığı olmuştu. Ülkesine bağlılığı esasında pek kuvvetli sayılmazdı ama mesleğine bağlılığı hat safhadaydı. Askerdi ve bir asker üstü ne emrederse onu yapmalıydı, eğer kendisi üstse devleti ne karar almışsa onu uygulamalıydı. Yoksa düzen bozulur ve devletin kendi içerisinde parçalanmalar meydana gelirdi. Zaten Amerika gibi binlerce parça milletten bir bütün oluşturulabilmiş bir devlet için bu felaket olurdu. Her ne kadar çok farklı görüşlere sahip olsak da haklılık payı yok değildi. Sonuçta devletler kendi istikbalini düşünüyorlardı, böyle bakıldığında her şey mübah gelebilirdi. Ama sınırlar olmalıydı bence kendi istikbalin için zayıf olandan faydalanmamak gibi... Bir de devlet yöneticilerinin devlet istikbali söylemi altında kendi istikballeri için çaba sarf ettiği dönemler olur işte bu asla kabul edilemez bir durumdur.

Yine bu derin düşüncelere dalmış halde yatağımı toparlayıp duşa girdim. Duşta Ümit Amcayla Bay Hooper'ın tanışma hikayelerini anımsadım. Ümit Amca yüksek lisans için Amerika'ya geleli bir buçuk yıl civarı zamanlarmış. Askeri birimler tarafından düzenlenen bir bilim fuarına katılmış. Bay Hooper da o zamanlar asteğmen rütbesindeymiş. Uzay araştırmaları için kullanılan alet ve malzemelerin tanıtılmasından sorumluymuş. Ümit Amca'nın özel ilgi alanı olduğundan doğruca bu standa gitmiş. Konuşma gayet düzeyli ve bilimsel ilerlerken birden siyasi ve toplumsal tartışmalara varmış. Uyarılar üzerine dışarı çıkmışlar ve orda tam hızla tartışma devam etmiş. Ümit Amca'nın Bay Hooper'ın yüzde yirmibeşi olan cüssesiyle bu şekilde tartışmayı nasıl sürdürebildiği işte onun deli yanıdır. Sonra ortamı yumuşatmak adına erlerden biri iki kup kahve getirir. Hararetli tartışmadan sonra Ümit Amca "şimdi Türk çayı olmalıydı, kahveyle olacak iş değil" deyince Bay Hooper şaşırır ve çok sevinir. Çünkü kendisi tam bir Türk askeri hayranıdır. "Asker olmak bir Türk için vatandır, bizim için ise bir meslek" der ve güzel ama yine arada limoni tartışmaların eksik olmadığı ilginç bir dostluk doğar. Duştan çıkarken Bay Hooper'ı tanıyor olmaktan mutlu ve gururlu olduğumu düşündüm. Ayrıca tüm o dövüş yeteneklerimin ustası olması sebebiyle de minnettardım.

Duştan çıktım. Üzerime beyaz sağ tarafı boyuna lacivert çizgili olan tişörtümü geçirdim. Altıma lacivert bir eşofman giyerek doğruca mutfağa indim. Anlaşılan uyanan kimse yoktu. Hem biraz zihnimi dağıtmak hem de evdekileri uyandırmak adına, lise yıllarımdan kalma karma dvd'yi oynatıcıya yerleştirdim. İlk şarkı Metallica'dan 'Fade to Black'ti. En çok sevdiğim şarkılardan biridir. James Alan Hetfield'e annesi tarafından hediye edilmiş, gitarın yavaş tonda giriş yaptığı ardından hızlandığı ve sertleştiği mükemmel bir beste... Hüzün, mutluluk, nefret, heyecan hepsinin duyulabildiği bir bütün...