YASAK AŞK

-1-

"Günaydın, küçük hanım."

"Günaydın, Beyefendi,"

Biraz kaçık olan Vural Bey. Aslında kaçık sayılmazdı. Sadece... Çok fazla tarihle ilgileniyordu. Ben bunları düşünürken kahverengi küçük deri çantamın içindeki titreyen telefonumu elime alıp, zor da olsa mesaja bakabilmeyi becermiştim.

Gönderen: Müge
Hadi ama, daha ne kadar bekleyeceğim seni!

Evet. Vural Bey kaçık olmayabilirdi. Ama Müge kesinlikle kaçıktı. Bu kız beni daha evden çıkmadan beş dakika önce aramış ve daha buluşacağımız yere gelmediğini söylemişti. Yani buraya geleli daha birkaç dakika oluyordu.

Ona doğru elimi kaldırıp buradayım işareti yapmamla bağırması bir oldu. " Hadi ama Buğlem!" dediğinde adımlarımı sıklaştırdım.

"Geldim. Patlama. "

Hızlı yürüdüğüm için, giydiğim çiçekli elbisem uçuşuyordu. Daha temmuz ayındayız, bu rüzgar da nereden çıktı ama!

Rüzgar çok esmiyordu aslında ama elbisemi uçuşturmaya yetebiliyordu.

Müge' nin yanına geldiğimde bir an duraksadım Müge bana 'ne oldu?' dercesine bakarken, "Yok birşey." dedim ve yürümeye devam ettim.

Ben her zaman heyecanlıydım aslında. Ama bu sefer ki çok farklıydı. Heyecan gibi değildi. Bu olan şey neydi bilmiyorum. Kendimi çok kötü hissettirmişti. Sanki tüm hücrelerim ölmüş, yeniden dirilmek istiyor ve ben can çekişiyormuşum gibi hissediyordum. Eğer bu heyecansa, evet, çok heyecanlıydım.

"Güzel olmuşsun. Bugün beğendim seni." dediğinde Müge, hafifçe sırıttım. "O sizin güzelliğiniz." dediğimde ise ikimizde kıkırdamaya başladık bu sefer.

Aslında her zamanki gibiydim bugünde. Askılı, çiçekli elbisem ve ayağımda pudra rengi, tabanlarını yere sürtmemeye dikkat ettiğim babetler.

Her zaman böyleydim, şeker kız havalarında. Ailemin istediği gibi bir kız. Böyle olmaktan memnundum. Ama diğer kızlara imreniyordum. Diğer kızlardan kastım, rahat takılan, ebeveynlerinin çok fazla, hatta hıç karışmadığı kızlar.
*******
Okulumuz tarafından, okullar kapanmadan önce düzenlenen fakat daha bugün yapılabilen bir panayır vardı. Bizim sınıfımıza ait bir standta Müge ve ben görevliydik ve şimdi oraya gidiyorduk.

************

İnsanlar daha yeni yeni gelmeye başlıyorlardı ama biz abartısız yarın saattir burada bekliyorduk. Sonunda bizim standımıza da yakışılı diyebileceğimiz bir çocuk geldi. Neredeyse bizim yaşlarımızdaydı. Ya 17 ya da 18 işte.

Keskin yüz hatlarına ve kıvrımlı dudaklara sahipti. Kulağındaki kulaklığı çıkarttı ve tezgahtaki Müge ve benim yaptığım bilekliklere bakmaya başladı.

"Bence çok güzeller." Neden bunu söylemiştim bilmiyorum ama ağzımdan çıkıvermişti bir kere.

"Bence de çok güzeller." Sıradan kahverengi, deri bileklikti aslında. Tek farkı bizim yapmış olmamızdı. Henüz ismini bile bilmediğim şahsiyet 'o çok beğendiği' bilekliklerden bir tane bile almadan gitti. GİTTİ...

************

Buraya sabah 10.00' da gelmiştik ve şu an saat 17.00' a geliyordu. Müge de ben de çok yorulmuştuk ve buraları toparlamamız gerekiyordu. Yorgun bir halde arkamda duran tabureye oturdum. Biraz telefonuma baktım ve Müge' ye yardım etmek için tabureden kalktım.

Ben kalktım fakat sabah bilekliklere bakan çocuk bu tarafa geliyordu. Ve geldi.

"Tekrar merhaba." dedi o müthiş sesiyle.

"Merhaba, bilekliklere bakacaksınız herhalde." Belki de bakmayacaktı. Bunu neden söylemiştim acaba? Ama bu sefer alacak gibi duruyordu.

"Evet. Bu sefer alacağım." dedi ve eline sabahki bilekliklerden aldı. Ücretini ödedi ve bilekliklerden birini benim elime tutuşturdu.

"Bu sizin."

Bana bileklik almıştı (!). Şu an şoktaydım. Elim direk bilekliği kavramıştı ve ben daha teşekkür bile edemeden yine gitmişti.

Müge de bu arada etrafı biraz toparlamıştı. İşimizi tamamen bitirip evin yolunu tuttuk. Çok yorgundum. Duş alıp sıcacık yatağıma girdim ve boş boş tavanı seyrettim.

Merhaba arkadaşlar. Biliyorum çoğunuz -ben de dahil- bu yazarın yazdığı yeri okumuyorsunuz. Ama inşallah aranızda okuyan birkaç kişi çıkar. Öncelikle bu benim ilk hikayem. 'Nasıl olacak?' 'Tutulacak mı?' diye düşünmedim değil. Ama artık yazmaya karar verdim. Umarım beğenirsiniz.
-Merve