BAMBAŞKA

Başlangıç

Yeni bir okul, bir hayatı değiştirebilir miydi?
Aynı bir telefona format atar gibip değiştirebilir miydi hayatı?
Belki de cevabınız hayır hatta belki de imkansız diyorsunuz. Ama benim hayatım aynı bir kağıdı suya attığınızda suyun içinde parçalanıp kaybolması gibi kaybolmuştu.Şimdi bir kağıdı suya attığınızda onun nasıl kaybolduğunu okuyacaksınız.

Herşey annemle konuşmamdan önce normaldi. Yani normalden kastım; her gün insanların beni takmamasını görmek ve bunu kabullenmekti. Yemeklerimi yanlız yer, kendi esprilerime gülerdim. Bazı arkadaşlarımın beni artık görmezden gelmesine ve bana lakaplar takmasına alışmıştım. Ben kendime yetiyordum çünkü ben onlardan farklıydım. Kendi yaşam tarzımı kendim bulurdum ama onlara kendi yaşam tarzları yetmiyordu; onlar hep aynıydılar. Eve gittiğimde Annemin söyledikleri kulağımda çınlamaya devam ediyor, beni deli ediyordu.
"Seneye farklı bir okula geçiyorsun." Ben ne söylemiştim hatırlamıyorum ama bayağı bir kavga etmiştik.
Şuan ise yeni okulumun bahçesindeki bankta boş boş oturuyordum. Daha fazla burada oturmamın bana birşey kazandırmayacağını anlayınca kalktım ve okula girdim.
Kalabalık koridorda yürürken, diğer öğrencilerin konuşmaları kulağımı sağır ediyordu. Öyle bir uğultu vardı ki kendi sesimi bile duyamazdım.
Tam kendi halimde düşüncelere dalmıştım ki birinin bana çarpmasıyla elektrik şoku yemiş gibi oldum.
Yere baktığımda bataryası çıkmış son model bir telefon gördüm. Hemen yere eğilip telefonu aldım ve yukarı baktım.

Telefonu ona uzattım ve elimden adeta çekip aldı. Bataryası çıkmış, camı kırılmış telefonu gözüme sokarak "Bu telefon ne kadar sen biliyor musun?" dedi. O sırada yanına bir kız geldi ve kulağına bir şeyler fısıldayıp gülümsedi. Çocuk bana tiksintiyle baktı. O sırada bir sürü kişi etrafımızda toplanmıştı.
"Özür dilerim, tamam mı? İstersen yenisi alı..." Sözümü kesti. "Tamam kes," elini boşversene der gibi kaldırdı. "Zaten işlerim var;senin gibilerle uğraşamam."
Benim gibiler mi?
Omzuma çarpıp yanında bir kızla gidince topluluk dağıldı. Gülmemek için kendini zor tuttukları belliydi.
Okulun koridorlarında boş boş gezinirken bir kız bana doğru geldiğini fark ettim.
Birdenbire "Merhaba,benim ismim Seda." diye bağırdı.İlk başta bana mı söylüyor diye arkama baktım ama arkamda zombi gibi dolaşan ergen topluluğundan başka bir şey göremedim. Kıza baktım.
İsmini söylerken yüzü o istemesede gülüyordu. "Yeni geldin değil mi? Evet, tabiki de yeni geldin. Ne saçmalıyorum ben." Kız o kadar hızlı konuşuyordu ki ne söylediğini anlamam bir kaç saniye sürdü. "Bu okulda ki yüzlerin hepsini tanırım ama seni daha önce hiç görmedim." Kızın yüzüne öylece bakıyordum. Çünkü bu tür arkadaş edinme konularında berbattım. "A-a niye konuşmuyorsun? Görünmez miyim ben yahu?" Hala ona bakmaya devam ettim."Ay, iyi peki; öyle olsun ama ben sana başka şeyler anlatacağım. Bu hikayeye bayılıyorum. Aynı masallarda ki gibi."

Bir an boyunca gülümsedi. Hatta yarım dakika boyunca onun gülmesini seyrettim. Ama bir an da yüzündeki gülümseme yok oldu, bana ciddi gözlerle bakmaya başladı. Bu kızın gayriciddi olduğunu ilk andan anlamıştım ki böyle bakması o anda çok tuhaf gelmişti. Heyecanla anlatmaya başladı:
"O çocuk, yani demin çarpıştığın çocuk, tehlikeli bir çocuk. Adı Mert. Okulun en popüler çocuğu ve tehlikeli." Yüzüme bir kaç saniye konuşmadan baktı. Sanırım bir şaşkınlık ifadesi bekliyordu. İçimden şunları demek geçiyordu: Umrumda değil!
Ama ona öylece bakmaya devam ettim. Bir arkadaş ediniyorduk işte. Bu devirde kolay mı?
"Senin 'Suskun Kız' olduğunu unutmuşum, pardon.Bütün herkes o çocuktan korkar ama aynı zamanda kızlar hayrandır tabi."
Bu gün kızlarıda böyle erkekleri seviyorlar zaten.

"Bir kere bir kız vardı, Mert'le kavga etti. Ve kıza çektirmediği kalmadı. Kızı bilerek herkese rezil etti ve sonra hocalara ve insanlara kötüledi. Kız artık intar etme durumuna geldi," Gözleri korktuğunun habercisiydi. "Ve sevgilisi Alara..."
Yine arkasına baktı. Bu sırada ilk zil çalmıştı.

"Tabiki o yanında giden kız vardı ya, o kız işte kendini bir bok sanıyor. Mert'ten ayrılmamak için herşeyi yapıyor. Alara'dan da çoğu kişi korkuyor çünkü o kızda çok tehlikeli Mert'i birinden kıskandığında o kişiyi mahfeder.
Yani böyle biliyorum ben." Seda nefes nefese kalmıştı. Bana uzun bir sırıtış attı. Bende azıcık gülümsedim.
"Şu an n'olduğunun farkında değilsin, şaşırdın; sonuçta beni tanımıyorsun, etmiyorsun ama bunları sana anlatmak zorundaydım yoksa senin başınada kötü şeyler gelebilir.Ve seninle tanışmış olduk."
Ben bunları duyduktan sonra hiç korkmamıştım çünkü böyle şeylere alışmıştım. Kıza yapmacık gülmeye çalışarak "Teşekkürler, bana bilgi verdiğin için." dedim.
"Ne demek." dedi bir şey sormak istediği belliydi. "Ee- sormayı unuttuğuma inanamıyorum. Adın ne?" Bende gülmeye çalışarak "Yağmur." dedim. Bana gülümsedi. Ama bu gülümseme sahteydi.
"Hangi sınıftasın?" dedi ben daha hangi sınıfta olduğumu bile bilmiyordum.
"Ben hangi sınıfta olduğumu bilmiyorum." Saşırmış gözlerle bana bakıyordu ama sonra yüz ifadesini sıcaklatarak "O zaman gel,hocaya soralım." dedi. Karşımızdaki öğretmenler odasına doğru ilerledik.
Oraya girmek istemiyordum. Bir sürü hocalar bana bakacaktı ve bana sorular sorucaktı. Bende saçma sapan cevap verecektim.
Birden bire "Hadi gel," deyip beni kolumdan çekti.
İçeri girdik, gözlüklü bir hocanın yanına doğru ilerliyorduk.
"Merhaba hocam, bu arkadaş hangi sınıfta olduğunu bilmiyormuş da..." Hoca bakışlarını bana çevirdi ve "İnşallah liste odada kalmamıştır." dedi. Çantasını karıştırıyordu ve sonunda dosyayı buldu. "İsim, soyisim?"
Ben de çekingen ses tonuyla, "Yağmur Başpınar " dedim, ardından sınıfımı söyledi ve Seda'nın sesi geldi."Aaa aynı sınıftayız, istersen seni sınıfa götüreyim" aslında istiyordum ama şu iğrenç huyum yüzünden "Yok, teşekkürler" dedim.
"Sen belli istiyorsun, hadi gel." deyip kolumdan çekti. İlk defa bir kız benimle arkadaş olmak istiyordu. Beni sınıfa getirdi.

Umarım beğenmişsininizdir.Biraz kısa olmuş olabilir. Ama en kısa zamanda 2. Bölümü yayınlıyacağız. Yorumlarınızı bekliyorum. 😀