VAMPİR SEVGİLİM (+18)

3. Bölüm

Yanlış gördüğümü düşünüp kafamı dağıtmaya çalıştım. Okul çıkışı eve doğru yürürken annem beni aradı ve akşam hastanede nöbetçi olduğunu söyledi. Babamın da toplantısı olduğu için geç gelecekti. Evin bahçesine girdiğimde yan evin bahçesinde birilerinin konuştuğunu gördüm. Yan eve birileri taşınacak sanırım diye düşünüp içeriye girdim. Önce odamda üstümü değiştirdim sonra da aşağıya indim. Aklım bi yandan hâlâ bu sabah gördüğüm çocuktaydı. Bi yandan onu düşünürken bi yandan da kendime yiyecek bir şeyler hazırlıyordum. Hava sıcak olduğu için mutfak penceresini açtım ve yemek hazırlamaya geri döndüm. Tabağımı alıp mutfaktan çıkacaktım ki mutfak penceresinden birinin beni izlediğini gördüm. Oydu, Emir'di, sabahki çocuktu, ya da sabahki çocuk zaten Emir'di. Bi yandan yaşadığım şokla elimdeki tabağı yere düşürdüm. Telefonuma gelen bildirim sesiyle telefonuma baktım. Kafamı geri kaldırdığımda Emir yoktu. Telefonuma bilinmeyen bi numaradan mesaj gelmişti,

Bilinmeyen numara: Selen, sakin ol.

Nefes alışverişlerimin bozulduğunu fark ettim. Kendi kendimi sakinleştirmeye çalıştım ama olmuyordu. Emir ölmüştü. Ölmüş olması lazımdı. Peki ben niye 3 yıl sonra hâlâ onu görüyorum. Düşünceler kafamdan hızlı bi şekilde geçip giderken gözlerim bulanık görmeye başladı. Elim ayağım titriyordu. Zar zor ayakta dururken birden yere düştüm. Geri kalkacak güç ne bende ne de bacaklarımda vardı. Gözlerim kararmaya başladı. Artık çok zor nefes  alıyordum. Bilincimi yitirirken son hatırladığım şey birinin beni kucağına alması oldu. Beni kucağına alan kişi bi yandan, Selen, sakin ol, nefes almaya çalış, diyerek beni sakinleştirmeye çalışıyor,  bi yandan da beni evden çıkarıyordu. Beni kucağına alan kimse, sesi de kokusu da Emir'e çok benziyor.

Gözlerimi açtığımda tabiki hastanedeydim yani başımda annem vardı. Koluma muhtemelen içinde sakinleştirici olan bi serum takmışlardı. Umarım içinde ağrı kesici de vardır çünkü başım dehşet derecede ağrıyor. Annem uyandığımı fark edince elimi tuttu ve evde ne oldu Selen? Anlatmak ister misin?  diye sordu. Anlatmak istiyordum ama ağzımı açmaya bile halim yok. Kafamı sağa sola sallayarak "hayır" dedim. Buradan çıkınca anlatabilirim sonuçta, şu an kendimi yormama hiç gerek yok. Ben konuşmayınca annem kafasını anladım  der gibi salladı ve konuşmaya başladı,
"Seni buraya biri getirmiş. Ben görmedim ama hemşireler senin yaşlarında bi erkek olduğunu söyledi. Çok endişeli görünüyormuş. O seni evden nasıl çıkarttı Selen? Şu an konuşmak istemiyor olabilirsin ama bunu anlatmak zorundasın."
Son dediklerini duymamıştım bile kafamda senin yaşlarında bi erkek, endişeli gorunuyormus,  kısımları yankılanıyordu. Acaba gerçekten ölmemiş olabilir mi? Hayır, olamaz. Kendi gözlerimle gördüm ölümünü. Cenazesine gittik. Öldü o. Diyerek unutlanmamaya çalıştım. Anneme beni rahat bırakması için sonra anlatırım dedim ve gözlerimi kapatıp uyumaya çalıştım. Ama düşüncelerim buna izin vermiyordu.