Chapter 3: Please Cry

16 1 0
                                    

Stars could only dwell where the moonlight touches but they glow in places where one cannot see. Ibig sabihin ay nakadepende sa buwan kung hanggang saan pwedeng manood ang isang bituin sa ibaba.

Pinagmasdan ko ang bata sa loob ng selyo. Ang mala buto nyang kamay na kumikiyom ngunit agad ring bumakas na animoy nawawalan ng lakas. Agad syang nagpalinga-linga di ko alam anong hinahanap hanggang sa  nakakita sya ng maliit na bato, dinampot at nagsulat sa pader.

Sa tila walang lakas na mga kamay ay nagawa nyang mag-iwan ng isang linya. I was watching there speechless. I was looking at a wall about 7 feet high filled with grid lines overlapping with each other as if it was a messy graph made by a drunken mathematician.

Was this supposed to be a record?

Matapos magsulat ay tumitangala ang bata sa gawa nya and I looked at his blank face.

"Nicoris?"

Binato nya sa gilid ang maliit na bato at ibinaon sa  makapal na alikabok, na tila naging lupa na dahil walang linis ang selyo kung saan sya nakakakulong, na animoy takot na makita ang bato ng iba. He patted the small soil and I looked at his bony fingers filled with scratches with long and dirty nails making sure that no one would confiscate something that he deemed precious.

"Bato lang 'yan."

Anong ginagawa nya? Di ko maintindihan pero napakagat nalang ako ng dila ko.

Bato? Bato lang ba talaga? Bakit parang binabaon nya ang yaman nya?

Tumayo sya atsaka nilabas ang isang tela mula sa nabubulok na kahon. Maayos nya itong inilapag sa sahig atsaka tumingala sa bintana kung saan nagmumula ang liwanag ng buwan.

His dull grayish emerald eyes underneath that long messy hair that covers half of his face.

"Hi?"

Di ko alam bakit parang nahihiya pa ako. He just looks like he was staring at me and I felt like I was standing right on that moonlit window, and he was infront of me as I was infront of him.

Napakagat sya sa tuyo at maputla nyang labi, at para akong piniga sa puso.

"Nicoris, anong iniisip mo?"

I looked at the kid who was supposed to be the maniacal side-character on the future as he looked dazed. Akala ko iiyak sya pero pumikit lang sya bago umikot at nahiga sa sahig kung saan inilapag ang tela, gumulong hawak iyon upang matakpan ang payat na pangangatawan. It was like his bed sheet and also his blanket.

Mahimbing syang natulog habang sakin ay tila bagong umaga palang ito. Ever since I became a non-human entity, nightlife is just another day and day is just another night time. Naiintindihan ko naman na normal lang na nag-aappear ang  bituin sa gabi pero madalas ay natutulog ang karamihan na nilalang sa mundo so our jobs as stars is just like basically watching a boring sleep inducing noon time show dahil halos walang gaanong nangyayari sa gabi.

Well, anyway, I'm supposed to be dead a long time ago so I'm not completely repugnant with this kind of lifestyle. Di ko na talaga alam anong pinagkakaiba nito sa pagiging multo.

Nanatili ako sa silyo ng bata. Habang tumumutunog ang kadenang nakatali sa mga binti nya sa simpleng galaw ay tila hindi na nya ito alintana at nanatili pa ring tulog.

Masyado akong curious.

That extreme bloody pervert left-hand man of the main protagonist looks like an empty doll right now. His chest slowly and rhythmically goes up and down, his eyelashes quivers often yet he remains peacefully asleep without a care of the world.

"Anong ginagawa mo dito?"

He looks nothing like how the novel described him.

He was bloodthirsty, he laughed at the face of death, he takes pleasure in pain, even the protagonist admires his ruthlessness like a savage beast as he was one the most useful as a vanguard.

Starlight 'n NightskyTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon