Yazamiyorum artik. Gelmiyor aklima birsey. Ilham perimi kaybettim sanki. Sen olmayinca yazamiyorum. Aci cekmeden yazamiyorum. Bana ilham veriyordun sen. Simdi ise klavye basinda ne yazsam diye dusunuyorum. Aklimin bir kosesinde sen dusunuyorum. Bilinc altima islenmissin benim. Cikartamiyorum. Ya sen cik aklimdan ya da gelme. Dur. Aslinda yazacak bircok sey var. Hayallerim, beklentilerim, dusuncelerim, yasadiklarim. Ama dusundugum kadar yazamiyorum. Disima kapandim. Yazarak bile dokemiyorum. Eskiden misafirlige gittigimde hic konusmazdim. Hala da oyle. Soranlara annem biraz icine kapanik derdi. Oysa ben icime acik disima kapaniktim. Icimde yasadiklarimla boguluyordum. Boguluyorum. Denizde bogulmak gibi degil. Gozlerinde bogulmak gibi. Kokunda bogulmak gibi. Gulusunde bogulmak gibi. Oysa ben her boguldugumda senin ellerinde öluyordum. Sende kalbimde.
