twenty four hours ☄ jeongchan

24 hours

"yere yakın uçan melek."

─── ･ ｡ﾟ☆: *.☽ .* :☆ﾟ. ───

"Bu gerçek değil," diye kendini inandırmaya çalıştı Jeongin, yatağının kenarında oturan zarif adama bakarken. "Sabah on ikide yatağımda oturan bir adam yok."

Jeongin'i izleyen meleğimsi yüzde büyük bir sırıtma oluştu, yanlarda iki gamze belirdi.

"Var ve rastgele çıkageldiğim için özür dilerim." dedi adam Jeongin'in tam olarak belirleyemediği bir aksanla.

"Aynen, pekala, ben uyuyacağım. Hiçbir cehennemde senin kadar tatlı ve sevimli bir adam olamaz," diye mırıldandı Jeongin uykulu bir şekilde mavi yatak örtüsüne yapışmadan önce.

Adam kıkırdadı, insomnia hastasını bile uykuya daldırabilecek bir sesti, "Cennette var." Jeongin, adamın çözemediği bir şey mırıldandı ve adam bunu konuşmaya devam etmek için bir işaret olarak algıladı. "Benim adım Bang Chan, ama bana Chan diyebilirsin."

Jeongin yanıt vermedi. Chan tepkisiz çocuğu nazikçe dürttü, cevap olarak sadece tembel bir tokat aldı.

"Jeongin, uyan," diye fısıldadı uykulu çocuğa. Jeongin hızla ellerini savurdu, ayağa fırladı lakin hastalığı yüzünden anında pişman oldu.

"Adımı nereden biliyorsun?" Yüzünü buruşturarak sordu. Her hece kafasına bıçak gibi bir acı sapladı ve bunun için son zamanlarda edindiği hastalığı suçladı. Enfeksiyon gece boyunca ortaya çıkardı, bir gün iyiydi ve ertesi gün zonklayan beynini kusmamaya çalışırdı.

"Ah, sebep yok, sadece bir yerde gördüm," diye kekeledi Chan, yalanı inanılır olmaktan çok uzaktı. Jeongin başını salladı ama acı içinde inleyip başını ellerinin arasına aldığında hemen pişman oldu.

"İşte, uyumana yardım edeceğim," Chan sonunda hasta çocuğa daha yakın oturmak için hareket ederken boyun eğdi. Bir elini nazikçe diğerinin alnına koydu, ateşinden gelen teri avucunda hissetti ama aldırmadı. Annesinin ona gençken baş ağrılarıyla başa çıkmak için öğrettiği yöntemi kullanarak elini bir süre orada tuttu ve Jeongin yavaşça hafif bir uykuya daldı.

Kitap çeviridir, yazarı smuttytaelien thanks for permission <3