Sisters | Harry Potter

2

Baykuş bana bakıyordu.Bende ona baktım öylece.Hiçbir şey değişmemişti.Herşey aynıydı.Gene ilaçlarımı almıştım.Midem ağrıyordu gene.

Kapı açıldı.Neden açılmıştı ki? Az önce almıştım ilaçlarımı.Kapıya döndüm.Bir kadın girdi içeri.Yaşli biriydi.Arkasından da görmekten nefret ettiğim yüz.

"Ziyaretçin var De- Hayley." Deli diyecekti.Biliyorum.Deli değilim ben.Teyzeme yanlışlıkla büyük masayı fırlatsamda, ben deli değilim.

Ayrıca bu kadın kimdi? Benim teyzemde o masadan sonra ezilmişti ve hastanede kalıyordu bildiğim kadarıyla.Gerçi çıkmıştır.Beni ziyarete gelmezdi.Turuncu saçlarımı kelepçelerin izin verdiğince geriye attım.

"Merhaba Hayley." dedi kadın.

"Merhaba." dedim.Sesim eminim ruhsuzca ve soğuk çıkmıştır.

Nefret edilesi adam odadan çıkınca kadınla baş başa kalmıştık.Korkmuyordum.Korkması gereken oydu.

"Nasılsın?" dedi.Umrunda olduğundan emin değilim.

"Ellerim kelepçeli.Aldığım ilaçlardan dolayı soyadımı ve adımı unutacak derecedeyim.Duygularımı hissetmiyorum.Kimsesizim ve deliyim.Ayrıca penceremde bekleyen bir baykuş ve Miss Potter diye bir kıza gitmesi gereken bir mektubun bende olması da var.Hayat daha iyi olamazdı."

"Bunlar geçecek.Ayrıca Miss Potter sensin.O mektup sana geldi." Dalga geçiyor Hayley.İnanma.

"Sen kimsin? Sana neden inanayım?" dedim.

"Minevra McGonagall." İsmi mektupta görmüştüm sanki.Komidini açtım ve mektubu elime aldım.Sonra da kadına uzattım.

"Açsana.Bir şeye bakıcağım." dedim.Açtı ve bana uzattı.Mektubun sonuna baktım.Evet, o kadının ismi yazıyordu.

"Bayan Minevra.Beni buradan çıkarırsanız, ancak size güvenebilirim.Tam olarak güvenmem aslında.Buradan çıkmak istiyorum.Çocukluğumu burada geçirdim." dedim ve derin bir nefes aldım.

"Halama inanılmaz bir güç uygulayarak büyük bir masayı ona fırlattım.Ezildi.O adamda beni buraya getirdi.Çok acımasızlardı.5 yaşındaki bir çocuğu bu hastaneye kapatmak.. Zalimce.Size bunu neden anlattım bilmiyorum." dedim.

McGonnald beni dinledi.Konuşmam bitince de "Seni buradan çıkarabilirim." dedi."Buradan çıkıp Hogwarts'a gidebiliriz.İnan bana, orada zalimler yok.En güvenli yer orası." dedi.

Ona baktım.Beni buradan çıkaramazdı.Sadece beni kandırıyordu, biliyorum.Bunu doktorlar bana defalarca yapmışlardı ve her seferinde kanmıştım.Ama hayır, bu sefer inanmayacaktım.

"Çıkar beni o zaman." dedim.İnanmıyordum.Ben gene dışarı bakacaktım.O ağır ilaçları alıp uyuyacaktım.Belki de uyumazdım.

"Tamam." dedi ve odadan çıktı.Bense pencereden bakmaya devam ettim.5 dakika sonra kapı açıldı.Oraya döndüm.

Kadın gene oradaydı."Hallettim.Çıkıyoruz." dedi ve yanıma geldi.Ona bakmaya başladım.Nasıl çıkabilirdim buradan?

"Bu saçmalık.Sen beni öldüreceksin, biliyorum.Kandırıyorsun beni." dedim.O ise bileğimdeki kelepçeyi çözüyordu.

"Mektubunu da al ve gidelim." dedi.Özgür kalmış ellerime baktım.O kelepçelerin izi çıkmıştı.Adımlarımı attım ve odadan çıktım.Son bir kez baktım.

Burayı unutmayacaktım.