I'm on my way to Mindanao using Marcos' private plane. Talagang minake sure nya na uuwi din ako dahil nag padala pa ng security, para may hahatak sakin para umuwi agad.
Kapag dating ni Trisha hindi na pwedeng ganito. I need to talk to him about our schedule.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Habang kausap ko yung mga kasamahan ko sa Angat Buhay, narinig kong nag uusap yung dalawa naming kasama sa likod.
"May sakit daw si no.1 ah" our code name for him is no.1. I couldn't control myself not to ask questions, "anong nangyari?" I asked. "Na food poison daw po kaya cancel ang meeting nila" kaya siguro wala siya sa mood kanina bago ako umalis, akala ko naman dahil sa pupunta akong Mindanao kaya mainit ang ulo.
Inisip ko agad lahat ng kinain niya, bukod sakin.
Sa Malacañang siya nag dinner kagabi and ang niluto kong breakfast hindi niya kinain kanina dahil iba na isip niyang kainin.
Malamang yung food sa Malacañang. Sigurado akong walang mag aasikaso sakanya. I pull up my phone para imessage sana siya kaso I remembered na wala siyang social media.
"Kaya niyo bang kayo lang muna mag punta sa Mindanao?"
"Po?"
"I have to go back to Manila. May pinapaayos sakin sa Malacañang"
"Yes ma'am, kaya naman po"
"Ihatid ko muna kayo then balik na din agad ako sa Manila"
They agreed. Hindi ako mapapakali knowing na hindi okay si Marcos, doesn't matter how much I despise him. I felt responsible since ako ang kasama niya sa bahay.
When I land in Manila, mabilis akong nag drive going back home. I kept calling him pero hindi sumasagot.
Marcos is a big baby kapag may sakit siya. Kala mo laging end of the world na.
I saw his car sa garage kaya sigurado akong nandito siya sa bahay. Hindi yun mag papadala sa hospital, takot siya sa injection.
"Marcos..." nakita ko siyang naka higa sa kama tapos merong basin sa floor. He's wearing his boxer shorts and white tshirt, mukhang pag ka galing sa office diretsho higa siya agad.
I check if meron siyang lagnat. I can feel that he's chilling "medyo mainit ka" I said softly. Gising siya pero hindi ako pinapansin. I remove my blazer, then kinuha ko yung thermometer.
"Lagay mo sa kilikili mo" I said pero hindi niya ako pinapansin. "Marcos" Ayaw niya pa din ako pansinin kaya ako nalang yung nag lagay. I'm starting to get annoyed.
"Why are you here? You're supposed to be in Mindanao" he said.
"Naku mag pasalamat ka at marites ang mga staff ko kung hindi baka datnan kita ditong patay na"
"I can handle it"
"Tantanan mo ko dyan sa pride mo ha. Dyan ka lang kakausapin ko si Gaile" I called me niece to ask kung anong pwedeng gawin, I just did not disclose some information to her, specially kung sino ang patient.
"Bibili lang akong gamot mo" I was about to leave pero hinawakan niya yung kamay ko.
"Dito ka lang" his voice is not the voice I'm used to. Hindi siya authoritative, he's really pleading.
"Paano ako bibili ng gamot mo?"
"Please just stay here" umupo ako sa tabi niya and I just decided to asked Risa about it. Buti nalang mabuti siyang kaibigan kahit na galit lagi.
I stroke Bong's hair habang hinihintay ko si Risa. I miss taking care of my husband and Tricia.
"Lutuan kita ng sabaw. Kaya mo na ba kumain?" I asked him. He nodded and then hold my hand.
"Thank you" he whispered. I knew that no one is taking care of Bong but people were constantly expecting him to take care of them.
After a while, nag chat na si Risa na nasa labas siya kaya I wear my robe at lumabas ako to get the medicine "thank you Ris"
"You owe me big time Lens" she said. "I know, I know I'm sorry" I knew how much Risa hates Bong kaya I don't blame her.
Pag alis ni Risa, ginawan ko na siya agad ng crab soup. Para may laman ang sikmura niya bago siya uminom ng gamot.
"Marcos, wake up... kumain ka muna"I help him to lean on the headboard of our bed then I place the bed table.
"Kaya mo bang kumain or ako na?" I asked him, "ako na" he said weakly.
Inaalalayan ko lang siya pero hinayaan ko na siyang kumain then I prepare his medicine.
When he's finished, inayos ko na ulit yung mga pinag kainan. I don't mind taking care of Marcos, minsan lang ang sarap tirisin dahil ayaw makinig.
Ewan ko ba sa mga lalaki, sobrang baby kapag may sakit. Ang babae halos mamatay na sa sakit ng puson buwan buwan pero makikita mo pa ding nag tatrabaho.
Pag katapos kong ayusin lahat ng mga ginamit, nag palit na din ako ng damit to get some rest. Tumabi ako sakanya at natulog na din pero mababaw lang yung tulog ko since maya't maya ako gising ng gising to check on him and yung schedule ng gamot niya.
I woke up on my alarm clock. Tinignan ko agad si Marcos and he looks better than yesterday. I check his temperature and okay naman na.
"Papasok ka ba?" He asked me.
"No, I'll stay here muna. Inform your secretary sabihin mo hindi ka makaka pasok ha" he nodded.
Nag ring yung phone ko and I saw that it's Tricia. "Hello anak"
"Hi ma! Good morning po dyan. Kamusta po?" I look at Bong before leaving the bedroom. Ayokong naririnig niyang nag uusap kami ni Tricia, hell I hate talking to my daughter na kasama sa Marcos.
It feels like I'm betraying her. I talk to Tricia for like 15 minutes while I'm preparing our breakfast. When the call ended, I saw Marcos standing at the doorway of the kitchen.
"Uuwi siya?" He asked.
"Yes, sa summer. For a whole month" kumuha siya ng water and I can see na bumalik na yung lakas niya. "So dun ka sa condo ng isang buwan" I nodded.
"Okay, huwag mo lang kakalimutan ang kasunduan natin" I almost smile but it reminded me again how fake my life is right now.
Now that he's energy is back, it's a whole different Marcos again. It's like, he's using aggression and coldness as his defend mechanism.
Kung consistent lang sana yung pinapakita niya sakin, baka minahal ko pa siya.
