Yağmur üniversite için mahallesinden anılarının olduğu yerden çok daha uzağa gider ve amaçlarından biri ilk aşkını unutmaktır.Okulun ilk gününden itibaren karşısına çıkan kişiyle yaşadığı şeyler, ona hissettiği duygular onda bir farkındalık oluşturu...
Bugün bu yaşıma kadar olan en kötü günüm.Gidiyor.Benimle ailemden çok ilgilenen,ağladığımda,güldüğümde, düştüğümde,hasta olduğumda her zaman yanımda olan; bazen bir abi bazen kardeş bazen de ilk aşkım olarak görevini yapan bana aşkı o yaşta tattıran Bulut gidiyor.
Mahalle olarak onlarla vedalaşmak için evlerinin önüne toplandık yani bizim evin yanı.Hazırlardı gidiyorlardı.Ağlamak istemiyordum ama gözlerim dolmaya ve burnum sızlamaya başlamıştı bile.Sıra bize geldi önce annesine sarıldım aklıma bir daha onun o güzel kurabiyelerini yiyemeyeceğim geldi.Sonra babasına sarıldım aklıma bir daha onun yeter oynadınız hadi herkes evlerine demesini duyamayacağım geldi.Ve sonra o, Bulut.Bana her şeyi öğreten,bana ilkleri tattıran aşkım.
Baktı.
Baktım.
Yağmur yağıyordu.Bir şeyleri silmek ister gibi şiddetli,bu acıyı hissetmeyelim diye bizi sağır edecek kadar gürültülü.
Bir adım yaklaştı,eli cebine gitti ve bir kolye çıkardı.Saçlarımı yana aldı ve taktı.Kolyenin ucunda bir bulut vardı. "Buna her baktığında beni hatırla.Bu kolye bensizligimi doldursun.Bunu hiç çıkarma,benim her zaman senin yanında olduğumu hisset."
İşte aşık olma sebebim benden sadece bir yaş büyüktü ama fazlasıyla olgun ve düşünceli biriydi. "Bunu asla çıkarmayacağım sen benim kalbimdesin,kolyende boynumda olsun.Beni unutma." dedikten sonra kulağına doğru yaklaşıp
"Bir gün bir kalabalıkta çarpışmak dileğiyle ilk aşkım" dedim ve geri çekildim şaşırmış yüzüne baktım gülümsedim ve yanağımdan akan bir damla yaşı sildim.
Arkamı döndüm ve koştum.Ağlayarak eve girdim ve her zaman ağladığımda yaptığımı yapıp yorganın altına girdim.Gitti.Artık yok.Aklıma beni bir daha sinir edemeyeceği, şakalar yapamayacağı,bazen güldürüp bazen ağlatmayacağı ve en kötüsü de bir daha ben yorganın altında ağlarken gelip"Sil o gözyaşlarını,ben varım" diyemeyeceği geldi, anılarımız geldi.Ve ben daha çok ağladım.Ama o gelmedi.Gelip bana "Sil o gözyaşlarını,ben varım"demedi.
Bulut bıraktı yağmurunu her ne kadar istemesede.Ya sonsuza kadar yağmur yağıp sel olacaktı ya da bir gün o yağmur buharlaşıp buluta geri dönecekti...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
