Sokakları yağmur kokan bu kentin bir aralığında,akşamlar âniden bastırmaya başlar. Şunun surasında aynı yerde bir hanımeli fırtınasıyla karşılaşalı beri ne kadar zaman geçmiştir oysa? Bu karanlık yurtta,her bir yetimin ışıkları erken yanar. Islak kaldırımda,sokak lâmbaları ışık topları yapar.
Zeynep hayatım boyunca tek arkadaşımdı benim. Aramızda bir sene vardı sadece,o benden bir yaş küçük bir yetimdi.
Hem babamıda bulmuştum,o beni bulmuştu. Artık bir ailem vardı!
Ama diğer yanımda hüzünlü,kederliydi. Her ne kadar kabul edemesemde bal gibi evim görmüştüm bunca yıl bu kireç tutmuş duvarları. Müdüre Nurgül hanıma ise,bana her Allahın günü yaptığı çeşit çeşit eziyetlere rağmen bile ayrı bir sevgi duyuyordum. İşte saflık buna deniyordu galiba,yada diğer adıyla masumluk. Zeynebi bırakacak olmam en çok, acıtıyordu canımı. Keşke onuda kendim ile beraber götürebilseydim. Burada sahipsiz,ablasız, kardeşsiz Nurgül hanımın eline kalmazdı o zaman. Hem bugünden sonra,geceleri kaçıp kimin yanına gelecek,kime sarılacaktı ki?Düşüncelerimde kaybolmuştum. Yarın hep hayalini kurduğum o yeni hayata yelken açacaktım. Babamın dediği gibi belkide bundan sonra artık hiç gözyaşı olmayacaktı. Sadece mutluluk vardı, mutluluk.
Biliyordum Zeynep te benim için çok mutluydu. Bu mutlu haberi ondan başka verebilecek hiç kimsem yoktu ki zaten. Nurgül hanımın odasından ayrılır ayrılmaz koşa koşa odaya çıkmış boynuna atlamıştım. Ne olduğunu anlamadan şaşkın şaşkın,tuhaf bir şekilde bakmıştı bana. Herşeyi bir bir nefeste anlattığımda ise sanki,....sanki onun babası dönmüş gibi benim ile birlikte hiç tereddüt etmeden mutluluğuma ortak olmuştu.
" Mısra? "
" Hmm? "
Zeynep yutkundu,sanki söylemek istediği her neyse kendisini zorluyor gibiydi!
" Beni unutmazsın değilmi? Yani ara sıra ziyaretime gelirsin!? "
Gözlerim doldu hemen. Bunu nasıl düşünebiliyordu? Onu unutmak mı?
" Seni unutmak mı? Asla! Sana söz aileme alıştıktan hemen sonra fırsat bulduğum her zaman,senin yanında alacağım soluğu. Sen benim kızkardeşimsin! Ablalar kardeşlerini asla unutmazlar. Hem son bir senen kaldı seninde zaten. Reşit olacağın zaman babam ile konuşur senide yanımıza alırız! "
Zeynep bir zaman sonra üzerimde melekler gibi uykuya dalmıştı. Ben ise uyuyamıyordum. Heyacanmıydı yoksa korkumu bilmiyordum? Belkide sadece cevapsız kalmış sorularımdı beni uyutmayan?
Bu gece şansıma tek bir tane dahi yıldız olmayan göğü izledim,tam karşımda ki küçük penceremden. Diğer yandanda göğün gürültüsüyle havaya sıçrayıp duran Zeynebi sakinleştirdim.
" Günaydın."dedi Zeynep esnemek için ayırdığı ağzını kapamaya çalışarak.
" Günaydın." dedim bende,onun bu haline kıkırdayarak.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MISRA
Lãng mạnHava git gide kararıyordu. Hatta bir zamanlar çocuk aklıyla umut ışığı sandığım sokak lambaları bile yanmıştı. Lakin ne gidecek bir yerim vardı, ne de sığınacak bir kimsem. Doğru ya, unutmuşum. Ben hep " Meçhul " bir kız çocuğu değil miydim zaten!?
