A DEAL WITH MY NEIGHBOR

Κεφάλαιο 1

Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, μερικές σταγόνες ιδρώτα έτρεξαν από το κούτελο ως και την μύτη μου. Και αυτό μου έκανε εντύπωση γιατί ποτέ δεν ιδρώνω. Ίσως τρέχω για πολλή ώρα ή απλά κάνει ζέστη. Στιγμιαία κοίταξα το ρολόι μου και είδα πως έχω κάνει είκοσι πέντε χιλιάδες βήματα. Καλά για σήμερα.
Όταν έστρεψα το βλέμμα μου ξανά ευθεία, παρατήρησα την Χάνα να μου κάνει νόημα να την πλησιάσω κρατώντας ένα μπουκαλάκι νερό στο χέρι της. Ο λαιμός μου ήταν υπερβολικά στεγνός για να αντισταθώ. Έφτασα εκεί με χαλαρά βήματα.

Τα ξανθά μαλλιά της, που το μήκος τους έφτανε μέχρι τους ώμους της, ήταν ελεύθερα μιας και είχε περιορισμένες επιλογές για καθημερινά χτενίσματα, όπως μια κοτσίδα για την ζέστη. Ήταν ψηλή, αρκετά πιο ψηλή από εμένα και είχε μεγάλα καφέ ματιά που σου τράβαγαν γρήγορα την προσοχή. Με κοίταξαν γεμάτα απορία όσο μου πάσαρε το μπουκαλάκι αηδιασμενη.

« Τι;» ρώτησα αφού πήρα μερικες βαθιές ανάσες.

« Δεν μπορώ να καταλάβω τι σου αρέσει από το τρέξιμο.» Μου απάντησε και την αγνόησα στηρίζοντας τον εαυτό μου στο δέντρο δίπλα μου. « Απλά είσαι πολύ κουρασμένη μετά, και καλύτερα να μην αναφέρω πως βρομας δηλαδή.» Συνέχισε όσο εγώ έπινα μια τεράστια γουλιά από το νερό που μου προσέφερε.

« Ήξερες πως θα εχομασταν εδω για να τρέξουμε και δεν έχεις κάνει ούτε βήμα. Γιατί ήρθες αν δεν ήθελες τέλος πάντων;» Την ρώτησα για χιλιοστή φορά φέτος. Έχω βαρεθεί να κάνω αυτή τη συζήτηση μαζι της. Ίσως μερικές φορές είμαι απότομη, όμως είναι ο τρόπος μου. Δεν μπορώ εύκολα να τον αλλάξω.

«Γιατί μόνο εδώ μπορώ σε βρω κάπως πια ρε Ιζαμπελα. " Είπε ολόκληρο το όνομα μου. Αυτό δεν είναι καλό, η Χάνα με αποκαλεί Ιζαμπελα μόνο σε πολύ σημαντικές περιπτώσεις. Τελευταία φορά με φώναξε έτσι πριν δύο χρόνια, όταν έκατσε πάνω στο τότε καινούριο μου κινητό και καταλαθος το έσπασε. Μας φαινόταν πολύ σοβαρό τότε, μερικά ραγισματα σε μια οθόνη. Εκείνη την ημέρα θυμάμαι νόμιζε πως δεν θα την συγχωρούσα ποτέ. Ακόμη την δουλεύω για αυτό.

« Ξημερωβρασιάζεσαι εδώ πέρα από την αρχή της σχολικής χρονιάς!» Πραπονεθηκε ξανά εκφράζοντας μου όλη της την απελπισία.

Η αλήθεια είναι πως με την Χάνα συνηθιζαμε να περνάμε πολύ χρόνο μαζί από μικρές, είναι η καλύτερη μου φίλη και το μόνο άτομο που μπορώ να εμπιστευτώ σαν την μάνα μου. Όμως φέτος το έχω παρακάνει με το τρέξιμο. Λατρεύω την αδρεναλίνη που μου δίνει και το πως με βοηθά να καθαρίσω το μυαλό μου, να ταξιδέψω παντού. Να διώξω καθε ανεπιθύμητη σκέψη. Λατρεύω την κούραση και τον πόνο που μου αφήνει την επόμενη ώρα και κάθε φορά που τρέχω, αισθάνομαι πως περπατάω στα σύννεφα.