Kiss me ~ Ed Sheeran

Chapter five

'YES!' Roept Alice door het huis van haar vader. 'Pap, ik heb meet and greet-kaartjes!' 'Gefeliciteerd meid!' Roept haar vader terug. 'Voor wanneer?' Haar vader komt moeizaam de trap aflopen met twee grote verhuisdozen. 'Pap, je rug!' Alice loopt snel naar haar vader toe en neemt de dozen over. 'Ik ben oud, maar niet zó oud hoor, Alice.' Mokt haar vader, terwijl hij naar de keuken loopt. Zuchtend loopt Alice achter hem aan. Hij en z'n koppigheid ook altijd.

'Maar goed, voor wanneer heb je kaarten?' Brengt haar vader het gespreksonderwerp weer op Ed. Alice glimlacht. 'Over een week al.' Zegt ze. 'Het kostte me een vermogen, maar ik heb het er voor over.' Haar vader lacht.

'En wanneer was je het van plan John te gaan vertellen?' Vraagt haar vader ineens. Alice schrikt er zo erg dat ze zich bijna verslikt in haar water, waar ze net een slok van nam. 'W-wat bedoel je? Ik....' Begint ze, maar haar vader kijkt haar met een dichtgeknepen oog aan. Die blik zegt: 'Je kan liegen, maar ik kom hoe dan ook wel aan de waarheid.' Dus besluit ze het maar op te geven.

'Oké, niet dus. Wil je alsjeblieft niks tegen hem zeggen?' Vraagt ze, in de hoop dat haar vader het begrijpt. 'Alice...' Begint hij, maar dan haalt hij zijn schouders op. 'Ik bemoei me er niet mee, maar het is niet slim van je, meid.' Alice slaat haar ogen neer. Haar vader heeft gelijk. John is ten slotte haar verloofde. Maar als ze zegt dat ze Ed op gaat zoeken, laat hij haar nooit gaan. Hij is verschrikkelijk jaloers. Ze heeft niet veel over Ed verteld, maar hij weet wel dat het haar eerste serieuze relatie was.

'Ik vind Ed toch leuker dan John.' Zegt haar vader ineens. Alice barst in lachen uit. 'Wat?' Vraagt ze. 'Je hoorde me wel, ik vind Ed een leukere schoonzoon dan John.' En met die woorden draait hij zich om en loopt de keuken uit. Lachend en hoofdschuddend kijkt Alice haar vader na.

Een week later

'Jullie waren geweldig!' Roept Ed voor de laatste keer het publiek in voordat hij het podium afloopt. Zodra hij in de kleedkamer is, ploft hij op de enorme bank neer. Dat was echt een geweldige show. Er zijn shows dat het gewoon niet wilt lukken, dat het publiek niet meegaat of zoiets. Deze was gelukkig niet zo, het ging echt heel erg goed.

Hij zit net een paar minuten op de bank, als er op de deur wordt geklopt. 'Ja?' Roept Ed terwijl hij opstaat. Hij voelt het aan aankomen, hij moet zich alweer klaarmaken voor de meet and greets. Hij heeft een hekel aan meet and greets, hij vindt ze echt totaal doelloos. Kijk, die foto kan hij begrijpen. Maar een handtekening? Wat heb je daar in hemelsnaam aan?

'Ga je je klaarmaken voor de meet and greets?' Zegt zijn tourmanager vanaf de andere kant van de deur. 'Ja, ben al bijna klaar.' Roept Ed. Hij trekt snel zijn shirt uit en verwisseld hem voor een schone. Het is echt ongelooflijk hoeveel hij zweet tijdens een optreden, dat is echt niet normaal hoor.

Hij loopt naar de 'meet-and-greetkamer', en gaat op een stoel zitten. Het is een saaie kamer, er staat een tafel en wat stoelen, water en er hangen wat posters op de muur. Hij weet dat het niet echt gebruikelijk is dat een artiest bij een meet and greet in een aparte kamer gaat zit zitten met een fan, maar hij is dan ook niet echt als elke andere artiest. Als hij dan toch meet and greets moet doen, dan op zijn manier.

'De eerste!' Liam, zijn tourmanager, komt de kamer binnen met een huilend meisje. Hij slaakt een inwendige diepe zucht. Hij houdt oneindig veel van zijn fans, maar al dat gedoe is toch nergens voor nodig? Hij is ook maar gewoon een mens, hoor.

Het is een lange eerste meet and greet. Het meisje kalmeerd maar niet, en Ed begint al te twijfelen of hij al de tranen wel positief op moet vatten. Zo erg is hij toch ook weer niet?

Zes meet and greets later steekt Liam zijn hoofd om de hoek van de deur. 'Tien minuten pauze!' Zegt hij, en Ed steekt zijn duim op. Zo erg als de eerste meet and greet is het gelukkig niet meer geweest, het valt eigenlijk best mee. Hij kijkt door het raam van de kamer even naar de rij fans die nog staan te wachten. Het zijn er gelukkig niet veel meer, nog vier. Hij doet nooit veel meet and greets, anders duurt het veel te lang. Hij wilt net weer naar de stoel lopen, als hij een bekend gezicht ziet aan de andere kant van het raam. 'Nee...' Fluistert hij zachtjes in zichzelf. 'Dat is niet mogelijk...' Verward loopt hij naar de stoel, en met glazige ogen ploft hij neer. Is het mogelijk dat hij Alice daar zag staan? Nee, nee, nee. Dat is het niet. Hij heeft elf jaar niets van haar gehoord, en dan zou ze er ineens staan?

Hij vist een verfrommelde foto uit zijn zak. Het is een foto van hun, samen. Hij is gemaakt in de laatste week dat ze samen waren. Hij heeft hem altijd bij zich, hij kijkt er elke dag wel een paar keer naar.

Hij is haar nooit vergeten, hij denkt elke dag aan haar sinds de dag dat ze het heeft uitgemaakt. Die dag herinnert hij zich nog alsof het gister was; de pijnlijkste dag uit zijn hele leven. Hij heeft na die dag 3 weken gehuild en daarna nooit meer. Hij zei tegen zichzelf dat hij pas weer mocht huilen als hij meer pijn had dan toen, maar dat is in elf jaar nooit meer voorgekomen. Zijn hart was gebroken, lag in duizend kleine stukjes. En voor zover hij weet, heeft hij nog steeds niet alle stukjes aan elkaar weten te lijmen. Hij heeft genoeg andere vriendinnetjes gehad, maar nooit zoals Alice. Hij híéld van Alice, hij had alles voor haar opgegeven. Als ze gezegd had dat ze terug zou verhuizen naar Australië, was hij met haar meegegaan. Zonder twijfel.

'De pauze is voorbij, Ed.' Haalt Liam hem uit zijn gedachte. Snel propt Ed de foto weer in zijn zak, en wacht op het volgende meisje dat binnenkomt. Ergens, diep vanbinnen is er hoop dat hij het goed gezien heeft, en dat het inderdaad Alice is. Maar hij weet ook wel dat dat onmogelijk is, en snel drukt hij de gedachte weg.

Na drie moeizame meet and greets is Ed echt uitgeput. Normaal gesproken is hij helemaal niet negatief, maar nu is het enige wat hij wilt naar de minibar, en daarna door naar bed. 'Nog ééntje, dan mag je.' Spreekt hij zichzelf moedig toe.

Hij kijkt de kamer rond. Vermoeid staat hij op, hij moet even zijn benen strekken , anders valt hij nog in slaap. Hij loopt een beetje doelloos door de kamer heen terwijl hij wacht op de laatste fan.

Hij merkt het niet als de deurklink naar beneden gaat, hij staat met zijn rug naar de deur. Hij heeft pas door dat er iemand is als hij een bekende stem hoort. Een wel héél bekende stem.

'Ed?'