Kiss me ~ Ed Sheeran

Chapter four

11 jaar later

Alice houdt haar adem in als ze hem ziet liggen, de oude schoenendoos. Een elf jaar oude schoenendoos, verstopt onder een dikke laag stof. Waarschijnlijk is hij nog nooit van deze plek af geweest, achter het schot op zolder, in het huis van haar haar vader. Toen ze hier elf jaar geleden, vol verdriet en met een gebroken hart, naartoe verhuisde, had ze de doos hier neergesmeten en er de elf jaar die volgde nooit meer naar omgekeken. Ze had er wel aan gedacht, aan de inhoud van de oude schoenendoos, maar ze had hem bewust nooit opengemaakt of zelfs maar aangeraakt. Maar nu haar vader ging verhuizen, zijzelf was een jaren geleden al uit huis gegaan, wist ze dat ze de doos wel een keer móést openmaken. Ze kon dat ding niet voor altijd blijven ontwijken.

Ze zucht een keer diep, en haalt dan voorzichtig de deksel eraf. Ze houdt haar adem in als ze ze ziet liggen; de foto's. Alle foto's die elf jaar geleden op haar slaapkamermuur hingen, de foto's met Ed.

Ze pakt de stapel op, een best heel grote stapel trouwens, de stapel is bijna te groot om tussen haar duim en wijsvinger te houden. Ze bekijkt de bovenste, het is een foto van toen de ongeveer 16 waren. Alice zit in het gras, met Ed's gitaar. Ed zit achter haar, met zijn kin op haar schouder. Zijn vingers zijn om de hare gevlochten, zo begeleid hij de haar. Zo leerde hij haar gitaar spelen, uren hebben ze geoefend. Ze kon er niks van, maar Ed had eindeloos geduld. Ze was een paar keer gefrustreerd opgestaan en geroepen dat ze het toch nooit zou leren. Maar dan trok hij haar terug in het gras, en zei hij 'alles komt met oefenen en geduld, ik kon het ook niet meteen.' En dan zoende hij haar en gingen ze weer verder met oefenen.

De tranen rollen over haar wangen terwijl ze de foto's doorgaat. Alle herinneringen die ze in elf jaar zo krampachtig had proberen weg te drukken, komen weer naar boven. Ze doet geen moeite haar tranen tegen te houden; dat zou toch geen zin hebben.

Voor het eerst in elf jaar laat ze de gedachte toe: ze mist hem zo verschrikkelijk erg, het is in al die jaren nooit minder geworden. Ze mist wat ze hadden, als beste vrienden, en dan die laatste twee jaar... Ze was zo verliefd, zo verschrikkelijk verliefd. Het was echte liefde, zo puur. Dat heeft ze daarna nooit meer zo gehad.

Verschrikt duwt ze de gedachte weg. Dat kan ze echt niet denken! Ze woont samen, ze is zelfs verloofd. Met de man van haar leven, John. John kan haar veel meer bieden dan Ed ooit had gekund. Een huis, een stabiele woonsituatie en misschien in de toekomst zelfs wel een kind. Ed wilde altijd alleen maar reizen, samen met haar. De wereld rondtrekken, gitaar spelen op elk klein en groot podium waar het maar even kon. Het was toen precies wat ze wilde, maar dat is toch niks voor een 28-jarige? Toch? Nu was ze volwassen, en moest ze aan reële dingen denken. Er ligt een mooie toekomst voor haar, met John.

Met een geërgerde zucht drukt ze dat twijfelachtige stemmetje in haar achterhoofd weg. Ze is gelukkig met John, de liefde van haar leven. Toch?

Ze zucht nog een keer, en bekijkt de andere foto's. Op elke foto is ze zo gelukkig. Haar lach geeft bijna licht, zo erg straalt hij. Er zijn ook foto's dat ze elkaar alleen maar aankijken, en elkaars handen vasthouden. Dat zijn de mooiste; ze zien alleen elkaar, de achtergrond lijkt bijna te vervagen.

Hoe zou het met hem zijn?

De vraagt flitst in een fractie van een seconde door haar hoofd heen. Zou het goed met hem gaan? Ze weet natuurlijk dat hij ondertussen doorgebroken is, dat is moeilijk te missen. Maar veel meer weet ze niet, ze heeft nog niet de moed gehad hem te googlen of zelfs maar een liedje van hem te luisteren. Ze heeft hem een paar keer op de radio voorbij horen komen, maar dan zette ze snel een andere zender op. Het is gewoon te moeilijk voor haar.

Ze heeft één keer de radio aan laten staan toen er een liedje van hem opkwam. Die fout maakt ze nooit meer. Het was een liedje waar hij vaak aan schreef als ze samen waren, 'Kiss me'. Ze heeft drie dagen alleen maar gehuild. Daarna heeft ze tegen zichzelf gezegd dat ze nooit meer aan hem zou denken, laat staan liedjes van hem te luisteren.

Dat eerste is haar eigenlijk nog aardig gelukt ook, ze maakte zichzelf gewoon wijs dat ze gelukkig was met John. Tot dit moment. Alle herinneringen slaan haar in haar gezicht, alsof ze willen zeggen: 'Open je ogen, het is tijd om wakker te worden.'

Als ze twintig minuten later met betraande ogen de trap afloopt, loopt haar vader met een verschrikt gezicht naar haar toe. 'Lieverd! Wat is er?' De vertrouwde stem van haar vader maakt het er niet beter op, ze barst in tranen uit. Haar vader trekt haar dicht tegen zich aan. 'Wat is er?' Vaagt hij nog een keer. Ze zegt niks, ze huilt alleen maar. Maar haar vader kent haar veel te goed, helaas. 'Is het Ed?' Alice knikt tegen de brede borst van haar vader aan. Het is fijn om even vastgehouden te worden door je vader, zelfs als je 28 bent. 'Vertel eens meid.' Zegt haar vader, en hij laat haar los. Samen lopen ze naar de keukentafel, in het midden van allemaal verhuisdozen.

'Nu moet je het toch eens even uitleggen hoor, je hebt hem al elf jaar niet gezien en nu ineens...' Alice' vader maakt zijn zin niet af, maar houd zijn adem in. 'Shit, je hebt de foto's gevonden.' Zegt hij. Hij kent haar echt veel, veel te goed. Nog steeds heeft Alice niks gezegd. Haar vader zegt ook niks meer. Ze weten het allebei; Alice' gebroken hart is nooit gelijmd. Ze heeft het weggedrukt, het verdriet.

'Alice.' Verbreekt haar vader na een paar minuten de stilte. Alice kijkt op. 'Ja?' Haar stem klinkt raar, vervormd door de tranen. 'Ga achter hem aan.' Alice schrikt. 'Pap, ik heb een leven hier. Met John!' Zegt ze, zonder zichzelf te geloven. 'Hij is beroemd, en onbereikbaar...' Voegt ze eraan toe, maar haar stem valt weg. Hoe graag ze haar vader ook zou willen tegenspreken, ze weet dat haar weerwoorden toch nutteloos zijn. Misschien heeft haar vader ergens wel gelijk. Ze kan hem opzoeken en hem even spreken en het afsluiten. Dan kan ze hem voorgoed gedag zeggen, op een normale manier. Ja, dat gaat ze doen. Dan hoeft ze daarna nooit meer aan hem te denken. Makkelijk gaat het niet worden, maar het zal goed zijn. Nog één keer zijn stem horen, en dan niet via de radio of interviews op tv.

Het verbaasd haar hoe snel ze de beslissing maakt, ze heeft hem al elf jaar niet gezien. Maar het voelt goed eindelijk de knoop doorgehakt te hebben, alsof het zo moet. Één ontmoeting, dan zal ze hem daarna nooit meer zien.

Alleen, hoe gaat ze hem ooit kunnen bereiken?

Laat even een comment en een vote achter, dat helpt mij met het schrijven van het verhaal!