Kiss me ~ Ed Sheeran

Chapter two

10 jaar later (Ed&Alice 15 jaar)

'Alice!' Roept Ed, en hij bonkt hard op de slaapkamerdeur van van zijn beste vriendin. Hij rolt met zijn ogen als er niet wordt opengedaan, die ligt zeker nog te slapen. En het is al half elf! Hij slaat nog een keer op de deur. 'Alice!' Hij voelt aan de deurklink, maar die zit op slot. Natuurlijk. Haar broertjes komen nog al vaak onverwachts haar kamer binnenstormen namelijk. Net als hij nog een ram op de deur wil geven, hoort hij wat aan het slot rammelen. Blijkbaar is Alice, eindelijk, wakker geworden. Met een chagrijnig net-wakkerhoofd staat ze voor hem. Als hij haar zo ziet staan, net wakker in de deuropening, smelt hij een beetje. De kriebels in zijn onderbuik spelen op. Wat ziet ze er mooi uit, zelfs als ze net wakker is... Schiet het door hem heen. Geschrokken duwt hij de gedachte weg. Het is zijn beste vriendin! Waarom denkt hij dat soort dingen? Hij zou nooit wat voor hem voelen, dat kan gewoon niet. Toch? 'Goedemoegen zonneschijn!' Roept hij om zichzelf af te leiden, en gewoon om haar te pesten. Ze gromt wat naar hem, iets wat lijkt op 'wat moet jij nou weer' en ze draait zich weer om, richting haar bed. Ed loopt lachend achter haar aan en laat zich op zijn buik op haar bed vallen. 'Wat gaan we doen?' Vraagt hij, terwijl hij zijn gitaartas van zijn rug af laat glijden. Alice gaat rechtop zitten. 'Hallo, mag ik even wakker worden?' Ed rolt met zijn ogen. 'Duh, tuurlijk niet.' Zegt hij. Het is zaterdag, en dat is hun vaste dag samen. Niet dat dat de enige dag is dat ze elkaar zien of dat ze afspreken, want eigenlijk doen ze dat elke dag. Maar zaterdag echt de hele dag. Dat doen ze al sinds ze elkaar kennen. Met zichtbare tegenzin stapt Alice uit haar enorme tweepersoonsbed, dat ding neemt haar halve kamer in beslag. 'Nou, dan ga ik maar eens aankleden.' Zegt ze met een sarcastische diepe zucht. 'Mooi.' Zegt Ed, en hij pakt zijn gitaar uit zijn tas. Hij stemt hem even snel, en begint dan aan zijn nieuwe nummer. 

'Klinkt goed rooie!' Haalt ze hem na een paar minuten uit zijn concentratie. Hij kijkt op, in de richting waar haar stem vandaan kwam. Een warm gevoel overspoelt hem als hij haar voor haar enorme spiegel ziet staan. Ze is bezig met haar make-up, diep voorovergebogen staat ze haar eyeliner te doen, haar mond een stukje open. Ze ziet er ongelooflijk goed uit, schiet het door Ed's hoofd heen. Hij schrikt van zichzelf, dacht hij dat nou echt? Nee, nee, nee. Hij is niet verliefd op zijn beste vriendin. Dat gebeurt mensen in zielige romantische comedies, niet bij hem. Om afleiding te zoeken van zijn eigen gedachten, laat hij zijn ogen door Alice' kamer heen glijden. De kamer waar hij al zo lang komt, waar ze al zoveel hebben meegemaakt. Ze hebben hier blauw gelegen van het lachen, gehuild, kleine ruzies uitgepraat. Zijn ogen gaan langs de grote witte muur, die helemaal volhangt met foto's. Allemaal van hun samen. Er zit een logische volgorde in: het is een soort tijdlijn. Helemaal links hangen de foto's van het begin: 2 kinderen van 5 jaar kijken lachend in de camera. Ze hebben hun armen over elkaar heengeslagen en steken lachend hun duimen op. Iets verder naar rechts hangen foto's van hun afzwemmen, toen ze een jaar of zeven waren. Ed lacht als hij eraan terugdenkt. Alice mocht eigenlijk al veel eerder afzwemmen, maar ze is expres twee keer gezakt, zodat ze samen konden. Haar ouders snapte er niks van: Alice was altijd het beste van de zwemklas, en nu zakte ze twee keer voor het afzwemmen? Lachend bekijkt Ed alle foto's, één voor één, tot zijn ogen op degene die het meest rechts hangt landden. Die foto is nog maar twee weken geleden gemaakt. Ze liggen letterlijk over elkaar heen van het lachen op de vloer van Ed's kamer. Zijn moeder kwam stiekem de kamer binnen en nam de foto.

Ineens staat Alice voor hem. 'Kan dit setje zo?' Vraagt ze, en ze draait een rondje. Ze heeft een strakke jeans aan, met gaten op de knieën. Een rode oversized sweater hangt losjes om haar bovenlichaam. Ed's adem stokt in zijn keel, ze ziet geweldig uit. 'Nou?' Vraagt Alice. 'J-ja weet i-ik veel.' Stotterd Ed, ineens weet hij niet wat hij moet zeggen. 'Ja?' Voegt hij er dan maar snel aan toe, hij wilt niet dat hij denkt dat hij het niks vind. Alice lacht. 'Nou, bedankt voor je enthousiasme.' Zegt ze sarcastisch, en ze loopt weer naar haar kast toe. Ed zucht hoorbaar. Het is best irritant weetje, ineens dit soort gevoelens hebben over je beste vriendin. Hij zucht nog een keer en pakt dan zijn gitaar weer. 'Lie down with me... Hold me in your arms..' Zingt hij zachtjes voor zich uit. Hij weet niet hoe hij op de woorden komt, ze komen gewoon uit zijn mond rollen. Dat heeft hij eigenlijk altijd. Alsof ze van binnenuit komen. 'Kiss me.' Maakt hij zijn zin af. Hmm, klinkt best oké, ook al zegt hij het zelf. 'Wauw Ed!' Roept Alice terwijl ze naast hem op het bed komt zitten. 'Dit is echt goed!' Hij bloost een beetje. Diep vanbinnen hoopte hij al een beetje dat dit zou gebeuren, het hele liedje gaat namelijk over haar. Blijkbaar ziet ze dat hij bloost, want ze vraagt; 'Wat is er nou de hele tijd?' Hij schrikt, wat moet hij nou zeggen? Ze heeft het door, is het enige wat door zijn hoofd heen schiet. Hun vriendschap is over, 9 jaar weggegooit. 'Niks, hoe bedoel je?' Vraagt hij, terwijl hij ''soepel'' haar blik ontwijkt. 'Nou dít!' Roept Alice terwijl ze geërgerd haar armen in de lucht gooit. 'Je doet raar!' Natuurlijk heeft ze gelijk, dat weet Ed zelf ook wel. Maar Ed zou Ed niet zijn als hij er tóch niet even op in zou gaan. 'Ik doe helemaal niet raar, wat zeur je nou!' Roept hij, maar meteen heeft hij er spijt van. Alice slaat verdrietig haar ogen neer, haar armen vallen naast haar op het bed. Snel legt hij zijn gitaar zijn gitaar naast zich op het bed, en schuift naar Alice toe. 'Ik bedoelde het niet zo Alice, het spijt me..' Begint hij fluisterend. Wat moet hij nu? Is het raar om haar nu een knuffel te geven? Hij zou het normaal gesproken wel doen, maar toen voelde hij nog niet van die verwarrende dingen voor haar.

'Vindt je me misschien leuk?' Vraagt ze ineens, vanuit het niets. Ed weet niet precies hoe het voelt om een hartverzakking te hebben, maar volgens hem komt hij er redelijk bij in de buurt op dat moment. Het voelt alsof iemand hem wakker maakt door een emmer ijskoud water in zijn gezicht te gooien. In één klap is hij wakker. Het liefst rent hij nu zo snel mogelijk de kamer uit, of zakt hij door de vloer. Maar ergens in zijn hoofd verteld een stemmetje hem dat dit het moment is om eerlijk te zijn, om het tegen haar te zeggen. Want dit speelt al veel te lang, het staat nu zelfs hun vriendschap in de weg. Dat is wel het allerlaatste wat hij wilt. Dus hij zegt het, hij doet het gewoon. Alsof het supermakkelijk is, rolt het uit zijn mond. 'Ja, al een half jaar.' Hij kijkt naar zijn handen op zijn schoot, heeft hij hun vriendschap nu verpest? Het kan niet anders eigenlijk, dit kan toch niet werken zo? Hij wacht even op haar antwoord, maar ze blijft stil. Shit, misschien is ze wel stiekem de kamer uitgeslopen. Hij kijkt op, en hij is lichtelijk opgelucht als hij ziet dat ze er nog zit. Dan kijkt hij haar aan, en verbaasd ziet hij dat ze lacht. Ze lacht zelfs heel breed. Wat is hier gaande? Ze legt haar hand op zijn wang, terwijl ze hem lachend aankijkt. 'Ik voel precies hetzelfde over jou, Ed.' Zegt ze zachtjes. Weer slaat verbazing Ed even uit het veld. Gebeurt dit nou serieus? Kan iemand hem even knijpen? Hij wilt zijn mond open doen om iets te zeggen, maar Alice legt haar vinger op zijn lippen. 'Ssht...' Fluistert ze, en dat is voor Ed genoeg aanmoediging. Hij raapt al zijn moed bij elkaar en drukt zijn lippen op die van haar.