sen olmayınca,reader × hugola

4-cehennem çukuru

Merdivenleri inerken bir yandan da ağlıyordum.Hürkan arkamdan gelirken o da bir yandan ağlıyor,bir yandan yavaş olmamı söylüyordu.
Giriş katına indiğimizde,Ali ve Umut da oradaydı.Abimi böyle görmeye dayanamıyordum.Ya sonu annem gibi olursa?Ben bunları düşünürken duraksadığımı fark etmemiştim.

'Hadi güzelim,bak abin iyi olacak.Hızlı olmamız gerek.Hadi sonuncu,biraz gayret.'

güzelim dedi.
8.

Kulaklarımda Hürkan'ın sesiyle dışarı çıktım.Hava çok soğuktu,fakat şuan abime bir şey olmaması için donmayı bile göze alabilirdim.Titreyerek arabaya koştum,Hürkan kapıyı açtı.Artık soğuktan bedenim uyuşmuştu.

'Hürkan,hareket edemiyorum.Hiçbir yerimi hissetmiyorum.'

'Tamam,tamam Y/n.Sen sadece kolumu omzumdan çekme tamam mı?'

Kafamı salladım ve Hürkan kolumu omzuna attı.Bacaklarımı da kavradıktan sonra beni arabaya yerleştirdi.Elleri sıcacıktı,içimi ısıtmıştı.

9.

'Y/n,titriyorsun.'

Hürkan hem ağlayarak hem de bana endişeli şekilde bakarak montunu çıkardı ve üzerime örttü.Üzerindeki ince gömlek,açık camdan gelen rüzgârdan savruluyordu.Anca ısınmaya başlarken abim aklımdan çıkmıyordu.Şuan hâlâ ağlamakta olan Hürkan'dan başka kimsem yoktu.

'Hürkan,abim iyi olacak değil mi?O ölmez değil mi?Ama bırakamaz ki beni,kıyamazdı bana..'

Hürkan'ın daha da şiddetlenen ağlayışını izlerken benimde gözlerimden yaşlar akıyordu.

'Hürkan,cevap versene.Yapmaz o gitmez,bırakamaz bizi.Hava çok soğuk,çok üşür şimdi o.Gidemez Hürkan,benim başka kimsem yok.'

Hürkan,dediklerimle birlikte kırmızı ışıkta sesli olarak ağlamaya devam etti ve beni kendine çekip sarıldı.Daha fazla kendimi tutamayarak ben de ağlamaya başladım.Hürkan'ın gözyaşlarını sırtımda hissedebiliyordum.

'Abin iyi olacak güzelim.Bizi bırakmayacak,söz veriyorum yeniden aramıza dönecek,söz veriyorum.'

Beni umutlandırmıştı.
10.Her şeyin tükendiği yer.Artık teorilerim de yoktu.Hürkan benim o kadar arkasında durduğum sözleri bozdurmuştı,gerçekten çok güzeldi.Tepeden tırnağa,kusursuzdu.Her kızın hayallerini süsleyen,güzel yüzü,vücudu..Sesi,özellikle kokusu.

Acil kapısının önünde durduğumuzda soluklanarak dışarı adım attım,neden her şey tek bir günde başıma geliyordu?Her şey üst üste geliyordu,tek başımaydım,ondan başka hiçbir dayanağım yoktu.
Ali'nin kucağındaki beden,tıpkı 14 sene önceki gibi,aynı manzararada,aynı rolü oynuyordu.

Acil kapısından içeri girdim ve Umut'un, 'Acil sedye getirin.Lütfen,kardeşim ölüyor,yardım edin.' sesini duyunca bulduğum ilk duvarın dibine çöktüm ve hıçkırarak ağlamaya başladım.Abimi sedyenin üzerine alarak acil hasta olarak ameliyathaneye aldılar.Önüme düşen gölgeye kafamı kaldırdığımda Ömer olduğunu fark ettim.

'Hadi ama Y/n,yıpratma kendini.Emre çıkacak,aynı mutlu günlerimize döneceğiz,emin olabilirsin.Bak,beni bu günden sonra abinden farklı görmemeni istiyorum,tamam mı?'