sen olmayınca,reader × hugola

6-kır bahçeleri

Y/n

Yol boyunca Abimi ve Hürkan'ı düşündüm.Bana 1 gün içinde yaptıklarını,ve beni kendine bağlamasını.Ben böyle birisi değildim.Hürkan'ı tanıyınca hayatım değişmeye başlamıştı.

Uzun yollar aştım,hem zihnimde hem de içinde olduğum gerçeklikte.

'Y/n,geldik güzelim in hadi.'

Hürkan'ın güzel sesini duyunca hafiften sıçradım ve arabadan inerek abimin sevkedildiği hastanenin kapısından girdik.Ya benden sakladıkları bir şey varsa,ya şimdi söyleyeceklerse?Ellerim titremeye başlarken Hürkan,elini elime kenetledi.

'Teşekkürler,Hürkan.İyi ki varsın.'

'Sen de iyi ki varsın Y/n.'

Hürkan kapıdan içeri girdiğimizde abimin kaldığı odayı öğrendi ve asansöre yöneldi.

'Abim hangi katta kalıyormuş,Hürkan?'

'12.kat dediler güzelim,neden?'

'Şaka gibi,abim yüksekten korkardı.En üst katta kalıyor.'

'Abin olduğundan daha farklı biri oldu bebeğim.'

'Bir dakika,ne?Abime ne oldu,ne demek daha farklı biri oldu?'

'Her şeyi anlatacağım Y/n.Bir sabaha çıkalım,her şeyi anlatacağım güzelim.'

Dedi ve asansörden indik.Açıkçası Hürkan'a karşı olan duygularımdan emin değildim.Ondan hoşlanıyor gibiydim ama,ya o beni sadece arkadaşı olarak görüyorsa?

203 numaralı odanın önünde oturan Umut,Ali ve Emir'i gördüğümde birbirimize ne kadar bağlı olduğumuzu bir kez daha hatırladım.

'Bir dakika,kaç saattir buradasınız siz?Gözleriniz kıpkırmızı olmuş,eve gitmelisiniz.'

U:Ömer de gitti zaten,bari bu gece de yanlız bırakmasaydık.
H:Emre yanlız değil kardeşim,Y/n ve ben bu gece buradayız.Dedi ve Umut'un omzunu sıktı.
A:Ya ben daha kalırım ama,onlar hiç kalabilecek gibi gözükmüyorlar.

'Hepiniz gidip dinlenmelisiniz Ali,biz burada olacağız.Bir şey olursa ararız merak etme.'

Em:Ama Emre?

'Abime hiçbir şey olmayacak,gözünüz arkada kalmasın.'

Dedim ve Emir'e sarıldım.Ayrıldıktan sonra bir süre onları giderken izledim ve gözden kaybolduktan sonra beni izleyen Hürkan'ı gördüm.

'Çok güzelsin Y/n,ciddiyim.'

'Teşekkür ederim Hürkan.Sen de gerçekten benim abimden sonra tek dayanağımsın.'

Dedim ve Hürkan'a sıkıca sarıldım.Kokusu bu kadar karmaşanın içinde beni sakinleştiren tek şeydi.

'Abimin yanına gidelim mi?Zaten 2 gündür yanlız,çok özlüyorum onu.'

'Girelim bebeğim.'

Ellerim titreyerek beyaz renkli kapıyı açtım ve karşımda hareketsiz yatan abimi görünce ses yapıp uyamdırmamak için ellerim direkt dudaklarıma gitti.
Yere diz çöküp ağladığımda bile Emre fark etmedi.Şu anda benim dudaklarımın arasından çıkan çığlığı duyan Hürkan'ı bile gözyaşlarımdan göremiyordum.Sırtım duvarla buluşunca daha şiddetle ağlamakta olan Hürkan'a sarıldım.