"Ben Kumsal" dedikten sonra Kumsal isminin ne kadar güzel olduğunu düşündüm.Bana şaşkın bakışlarla bakmaya başlayınca "Ben de Ceyhun" dedim.Bir süre birbirimizin gözlerine baktık.Bunu neden yaptığımı bilmiyordum fakat bu kızda beni kendine çeken bir şeyler var.Sanki gözlerimi ayırsam kaybolacak gibi, diğer kızlardan farklı."Annemin yanına gitmem gerek" diyince "Biraz daha kalır mısın?" dedim. "Kalmak mı? Neden?" diye sorunca diyecek bişey bulamadım.Beni tanımıyor olamazdı herhalde.Yanımda kalıp oturmaya devam edince"Beni tanıyor musun?" diye sordum."Hayır tanımam mı gerekiyor?" dediği anda çok şaşırdım.Gerçekten diğer kızlardan çok farklı.
"Ben.." diye konuşmaya başlayacakken hemşire gelip doktorun beni çağırdığını söyledi.Hızlıca kalkıp hemşireyi takip ettim.Doktorun odası üst katta idi.Doktor babamın hayati tehlikeyi atlattığını söyleyince içinme bir rahatlama geldi.Ama aklım hala 5-10 dakika önce tanıştığım Kumsal'daydı.Doktorla konuşmam bittiğinde cafeteryaya döndüm.Fakat o yoktu.Doktora birşey sormak için geri döndüm.Kapıyı çalıp içeri girdim.Gözlerime inanamadım, Kumsal karşımdaydı.Doktor Meyra "Buyrun ne vardı?" deyince kekeleyerek "Babama kanı kimin verdiğini öğrenmek istiyordum" dedim. "Babanızın kanını kızım Kumsal Arkın verdi." dediğinde gerçekten çok şaşırmıştım.Belkide hayatımda ilk defa bu kadar şaşırmıştım.
Babamın damarlarında Kumsal'ın kanı dolaşıyordu.Bu kadar tesadüf biraz fazlaydı.Cafede sadece Kumsal'ın yanının boş olması, Meyra hanımın kızının Kumsal olması, babamın kanını Kumsal'ın vermesi.Sanki bütün işaretler Kumsal'ı gösteriyordu, belki de geleceği..
Biraz nefes almak için hastanenin önündeki banklardan birine oturdum.Bu vesileyle Kumsal'ın soyadını da öğrenmiş oldum.Hemen telefonumu çıkarıp Facebook'a girdim, Kumsal Arkın'ı arattım.Fakat hiçbiri o değildi.İnstagram ve Twetter'a da baktım hiçbirinde yoktu.Nasıl olurda yaklaşık 16-17 yaşlarındaki bir kız sosyal medyadan bu kadar uzak olabilirdi.Beni neden tanımadığını anlamış oldum.İlk defa böyle bir kızla tanışıyordum.Telefonla uğraşırken yanımda Kumsal'ı gördüm.Gelip yanıma oturmuştu."Konuşmamız yarım kaldı"dedim."Evet." dedi."Babamın ameliyatını yapan Meyra Hanım'ın annen olduğunu bilmiyordum."diyince söylediğimin saçma olduğunu farkettim."Evet pek gelmem bu hastaneye yani annemin yanına.Aslına bakarsan evden okula okuldan eve ama hayatımdan çok memnunum."Kendimi tutamadan"Ne güzel bir hayat senin yerinde olmak isteyen çok insan var, emin ol buna.Annen yanında sana sevgi veriyor,seni koruyor" dedim."Evet gerçekten öyle bazı çocukların anne babaları onlara sevgi vermiyor, onları yanlızlığa mahküm ediyor ve sadece kendileri için yaşıyorlar."İnanamıyorum Kumsal benim hayatımı özetlemişti.Ne yaşadığımı, ne hissettiğimi ve ne düşündüğümü biliyor gibiydi sanki "Biliyor musun sen benim berbat hayatımdan bahsettin az önce." dediğimde kendimi ağlamamak için zor tutuğumu farkettim.Normalde çok zor ağlardım.Ağlamam için gerçekten çok önemli ve çok kötü bir şeyin olması gerekirdi gülmem içinde çok çok iyi bir şeyin olması."Şey çok özür dilerim ben bilmiyordum gerçekten." dedi."Önemli değil unut gitsin"diyip yanından kalktım ve babamın yanına gittim.Ağlamayacaktım, ben çok zor ağlayan biriydim ve şimdi içimden hıçkıra hıçkıra ağlamak geliyor ama yapmayacaktım.Hem babam beni hiç ağlarken görmedi, görmeyecekti de.Ağlarsam güçsüz görünecektim.Babamı bir odaya almışlardı, uyuyordu.Gidip elini tutum.Gözlerini açmaya yeltenince elini tuttuğumu anlamasın diye hemen elimi çektim.Neredeyse bir fısıltıyla "İyi misin baba?" diye sordum."İyiyim"dedi soğuk bitkin bir sesle."Baba bu adamlar senden ne istiyorlar" diye sordum.Birşey demedi sadece gözlerini kapadı ve "Uyumak istiyorum." dedi.Babam ne saklıyordu bu kadar gizli ve neden bana söylemiyordu? Ama öğrenecektim.Babamı kaybetmeyecek neler olduğunu öğrenecektim.
Arkadaşlar ilginiz için teşekkürler +400' de yenisi gelecektir.
