Προς στιγμή, ξεχνιέμαι.
Η βιτρίνα του ανθοπωλείου, γεμάτη δαχτυλιές, περιορίζει την φαντασία. Στέκομαι μπροστά στις εξαρθρωμένες ανθοδέσμες, όσες δεν πωλήθηκαν χθες. Πόσο σύντομη είναι η ομορφιά; Πόσο φλύαρη η τελειότητα των πετάλων; Πόσο περιττή η βιτρίνα των ανθοπωλείων;
Αγγίζω νωχελικά το τζάμι και σχηματίζω ένα κυκλάκι. Φαντάζομαι και άλλο ένα δίπλα, και ένα πιο δίπλα. Κύκλοι δίχως την γυάλινη επιφάνεια, να χώνονται μέσα τους βιαστικά μυτάκια περαστικών, λίγο αφού κλείσουν τα μάτια. Να ταξιδεύει η ομορφιά στα έγκατα της ύπαρξης.
Με το χέρι καρφωμένο στο γυαλί, παρατηρώ την γνώριμη μορφή μου, απέναντι από ό,τι νοείται ως όμορφο.
