Η γλώσσα αγγίζει πιο βαθιά από τις άκρες των δαχτύλων, παρασύρει κομμάτια λέξεων που δεν εκφράστηκαν ποτέ. Καταπίνω τις λέξεις μου, φροντίζω την πληγή μου, κοιτάζομαι και τακτοποιώ ένα τσουλούφι από τα μαλλιά μου. Πανηγυρικά, γυρίζω στο πλάι και αρχίζω τον βηματισμό μου. Εισπνέω ξανά το καυσαέριο. Νεφελώδης ασφάλεια, η ψευδαίσθηση της καθαριότητας. Ίσως είχα φτάσει στην γωνία όταν άκουσα το μοιρολόι των λουλουδιών, να μονολογούν.
