Σχεδόν αισθάνομαι την ανυπότακτη κλωστή του φορέματος, με γαργαλάει στον μηρό. Θέλω να την ξηλώσω τελείως, να σταματήσει το ζιγκ ζαγκ που υπνωτικά συνεχίζεται μήνες ολόκληρους. Ξαφνικά υγρασία γεμίζει το τζάμι που αγγίζω. Ο ανθοπώλης με κοιτάζει, όσο ψεκάζει το τζάμι με καθαριστικό. Η μυρωδιά του καλύπτει και τις τελευταίες νότες αρωμάτων που η μύτη μου δεχόταν. Σταγόνες διαλύουν την μορφή μου, ρευστές καμπύλες πάνω σε εξαγνισμένη επιφάνεια. Νιώθω την βρωμιά από το καυσαέριο, στοιβαγμένη, πάνω μου. Τρέμει η εικόνα μου, η κλωστή έχει ξεπεράσει το μήκος της φόδρας. Ανυπότακτη, ξανά, αντιστέκεται στην βαρυτική έλξη, ανυψώνεται προς τα πάνω και τυλίγεται γύρω από την μέση μου. Περίτεχνες στροφές, στεφάνι από αγκάθια ή χρυσάνθεμα; Ξαφνικά η βιτρίνα απέκτησε ήχο, μακρόσυρτα, σιγανά γέλια.
