MisUnderstood.

Chapter 4

Sabado ngayon at walang pasok. Kaya walang gagawin. Yey! that's why I love Saturday. Pero ang pinag tataka ko talaga na bakit ang lapit ng Sabado sa Monday at ang layo ng monday sa sabado. tss. Parang Love. Na kahit anong lapit mo sa kanya. If kung hindi ka nya gusto. Lalayo at lalayo sya sayo. kaya tanggapin nyo nalang yun.

"At san ka nanaman pupunta? " Tanong ni mommy .

"Ahm. Asan si daddy? " change topic ko.

"Saan ka pupunta.?" Ok. Talo na ako. Wala na ako magagawa . -_-

"Who cares kung malaman mo? " Sabi ko. bitch na kung bitch. At walang makakapigil sakin dahil maganda ako.

"Tinatanong lang kita. Para alam ko kung san ka susunduin ni manong "

"Ma. I'm 16 years old na . Hindi na ako bata. Kaya kung umuwe mag isa. And I have my own car! " sabi ko at umalis na.

"Aia! Kinakausap pa kita.! Wag mo akong tinatalikuran.! " sigaw nya. Hindi ko nalang pinansin at naglakad nalang ako palabas.

"ate! Wag ka ngang ganyan kay mommy! " sigaw ng kambal ko na si Aialyn. Ang panganay. Dalwa lng kaming mag kapatid.

"Tss. Whatever." sabi ko at umirap. Bigla nalang may humawak sa kamay ko at sinampal ako. At yun ay ang kapatid ko na sumampal sakin. Napahawak ako sa kaliwa kung pisnge.

"Punyeta aia! Subukan mo ulit gawin yan kay mommy!" Bumitaw ako sa pagkakahawak nya at umakyat pataas.

Oo sabihin nyo na na wala akong kwentang anak at hindi sya ginagalang. Kasalan naman nya kung bakit ako nag kakaganto ei. Saka nagawa na nya sakin ang pag iiwan. Hindi ko yun makakalimutan. At hanggang ngayon ay hindi ko sila mapapatawad.

*Flash back*

bakasyon nun at 7 years old ako at kasama ko ang ate kung si Aialyn. Ang kambal ko. Nag lalaro kami sa Tree house namin .

Aksidenteng nadaplisan ng apoy ng kapatid ko ang kurtina kaya nag karoon ng sunog.

"Mommy!!!! Help!!!" Sigaw ni Aialyn at umuubo ubo pa.

"Anak! " sigaw ni mommy at nakita kung kinuha sya. Hindi ako makapunta sa pintuan ng tree house dahil napapaligiran ako ng apoy. Buti nalang may tubig malapit sakin. At yun ay binuhos ko sa katawan ko at tumakbo.

Hinanap ko sila. Pero Wala. Iniwan nila ako. Ni isang pangalan ko ay wala kong narinig. Umiiyak ako sa kakahanap sa kanila. Naglakad lakad ako sa kalye halos isang araw ako naghanap sa kanila. sobrang gutom na ako pero hindi ko pa sila nakikita .

"Mommy! Asan po kayo! " Sigaw ko habang naiyak.

Nakita ako ng DSWD at dinala ako sa Saint Marry.Kung saan ay dinadala ang mga batang pakalat kalat sa kalye .

Natuwa ako dahil. Makakain na ako. pero habang tumatagal ako dito sa Saint marry ay nagiging maldita ako. mataray ako sa lahat. Nakikipag away ako sa mga kalaro ko. Gusto na akong palipatin ng Bahay ampunan ng mga madre dahil hindi nila kaya ang ugali ko.

"Bata oh. Sayo nalang " Sabi nung batang lalaki at may binigay saking laruan.

"Ano yan?" Tinaasan ko sya ng kilay.

"laruan." Sabi nya at ngumiti.

"Jino! Come here na uuwi na tayo. " tawag sa kanya ng mama nya.

"Oh. wag mo akong kakalimutan ha." Sabi nya at iniwan nya yung laruan sa tabi ko. Kumaway sya sakin. Kinuha ko yun At itinabi nalang.

7 years ago and im 14 now. Mabuti nalang at mababawasan na ulit ang nandito sa bahay ampunan. Dahil mamaya may pupunta na ulit daw dito para umampon ata? Ay ewan. Basta yun yung pagkakarinig ko.