Bebeğimiz oğlandı ismi de Kademdi. Yürüyebiliyor ve az da olsa konuşabiliyordu. Günlerin birinde sabahın köründe annesi sırf onunla oynamadı diye küstü. Almila da bunu fazla takmadı hemen gelecek diye. Lakin bizim oğlan tam bir hafta boyunca küstü la. Acayip şaşırmıştım daha bir yaşına bile girmedi gerçi az kaldı doğum gününe. Annesiyle konuşmuyor bakmıyordu. Doğum gününe ise bir hafta sonra bizim ufaklık bir yaşına giriyordu.
Almila artık bunaldı oğlanı sabahın köründe Kademi bulamayınca korkmaya başladı. Tabiki de ben de korktum. Erkekler korkmaz diye bir şey yoktur. Korkuyor bazende belli etmiyor. Korkmayan erkek illa ki vardır. Ben korkanlardanım. Panikyapmadan Kademi aramaya başladık. Aradan 1 dakika geçmeden oğlanı hemencik buldum. Gülmemek için kendimi zor tutuyordum. Çünkü gülersem Kadem hemen fark ettiğimi anlayacak. Kendisini buzdolabın ve duvarın arasında buldum. Oraya sıkışması aynı saklambaç gibi saklanıyordu. (Resimdeki gibi)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
