zonder hem | mabbie

in zijn armen

TW // zelfbeschadiging (word niet gedaan) en flauwvallen - (12+)

Het word met de dag moeilijker. Met de dag zie ik mezelf achteruit gaan. Ik eet minder, en de sneden in mijn arm worden er met de dag meer. Niemand weet er van.

Vandaag zit ik weer voor de zoveelste keer op rij, in de auto, onderweg naar kantoor. Ik ga weer een poging doen tot meedoen in een video.

Ik adem een keer heel diep in en uit voordat ik de auto uitstap. Ik heb een donkerblauwe trui aan die ik van Robbie heb gekregen. Het is tenminste winter en ik moet iets hebben om mijn arm te verbergen.

Ik open de deur en word vrolijk begroet door Milo. "Maatje! je bent er weer." Ik word omhelsd door 2 stevige armen om me heen. Ik zucht uit. Voor even voel ik me weer oke, en goed. In de armen van Milo.

Het is het idee dat we vandaag een kook video maken. Het woord eten alleen al maakt me misselijk. Ik leef vandaag op een broodje en een glas water. Als het me vandaag allemaal teveel word, zou ik zomaar van mijn stokkie kunnen gaan.

We staan in de keuken. Ik natuurlijk achter de camera. Ik ben nogsteeds niet topfit, dus heb geen behoefte aan mijn hoofd op het internet.

De jongens zijn wat aan het kloten als ik ze film met de camera. Raoul werpt heel even een blik richting mij, "Kom Matt, doe jij ook eens wat.".

Ik schrik, want ik zag dit niet aankomen. Hij weet toch dat ik dit niet wil? Met een kleine zucht geef ik de camera aan Milo, en neem de plek over van Raoul.

Hij was bezig met een komkommer snijden. Ik krijg een klein mesje in mijn handen gedrukt van Raoul, zonder er bewust van te zijn wat dit met me doet. Het liefst steek ik nu het puntje van dit mesje in mijn arm, om pijn te veroorzaken.

Maar ik doe het niet.

In plaats daarvan doe ik mijn rechter mouw omhoog, omdat ik het toch wel warm krijg. Maar als ik mijn linker mouw omhoog wil doen, bedenk ik me heel snel en doe ik hem weer naar beneden. Ik werp een snelle blik naar links. Gelukkig is iedereen nog bezig met zijn eigen ding.

Als ik klaar ben met het schoonmaken van de komkommer, zijn mijn handen redelijk vies. Ik loop naar de kraan om ze te wassen. "Au, tyfus.", ik trek snel mijn hand weg onder de kraan, die nog gloeiend heet was.

"Wat doe je?" vraagt Milo mij. "Ja die kut kraan stond nog op standje koken, christus te paard." zeg ik terug. Ik hoor hem lachen. Niemand weet dat ik nu het liefst mijn hand onder de kokend heten kraan houd, Om heel mijn hand te verbranden.

Als ik mijn handen heb afgedroogd, voel ik me ineens heel duizelig. Ik negeer het en loop weer terug naar de rest. Er verschijnen kleine witte vlekjes is mijn beeld. "Matt gaat het?"

Ik kijk opzij. Het is Raoul die het mij vraagt. "Je ziet helemaal wit, jij gaat even mee met mij nu." hij pakt mijn hand vast en trekt me, voor mijn doen, veel te snel mee naar de vensterbank. Die tevens ook dient als een bank.

Ik voel me weer duizelig. Met de seconde dat ik langer sta, worden de vlekjes meer. Ik voel mijn benen slap worden, en mijn evenwicht verminderd. Ik zak door mijn benen, maar word omhoog gehouden door Raoul.

Nog voordat ik op de vensterbank kan gaan zitten, zak ik naar de vloer, met mijn rug tegen de vensterbank aan. Ik kijk met mijn hoofd naar beneden, om zo meer bloed naar mijn hoofd te laten stromen.

Ik voel een hand op mijn schouder en kijk langzaam omhoog. "Hier, neem even een slokje van dit." Milo heeft een flesje cola in zijn hand. "Even wat suikers voor je lichaam." Ik knik en neem het flesje aan.

Ik voel mijn wangen steeds warmer worden, de kleur op mijn wangen zal ook wel terug komen. Een ding wat ik nu zeker weet is dat ik niet meer mee ga doen met die video. Het kost me bakken met energie.

-

Lieve Robbie,

Nachten lang slaap ik slecht. Het voelt niet goed om zonder iemand in slaap te vallen. Ik mis je. Ik mis een deel van mijzelf, mijn wederhelft. Dat ben jij. Iedere dag dat ik bezig ben doe ik weer het zelfde. Opstaan, een broodje eten, naar kantoor gaan, daar bijna in elkaar storten van eenzaamheid, weer naar huis, eten, in een koud bed stappen en maar hopen dat jij de volgende ochtend weer naast me ligt. Dat het een droom was. Maar nee. Dat is niet zo. Ik probeer iedere dag weer een stukje tekst te schrijven, zodat jij dat, hopelijk, later weer kan terug lezen. Maar het lukt me niet altijd. Hier en daar ontbreken wat dagen. Maar ik hou niet op. Ik blijf doorgaan, voor jou. Ik kan niet stoppen met hopen dat je terug komt. Ik weet dat je ooit terug komt, maar wanneer? Iedere dag probeer ik mijn gedachtes tot wat anders te zetten, maar niks werkt. Ik kan niks zonder jou doen. Een rondje lopen, helpt niet. Zonsondergang kijken vanaf het dak, helpt niet. Zelf video's voor mijn eigen kanaal maken lukt niet. Ik kan bankzitters ook niet alleen laten. Ze kunnen toch niet verder met z'n drieën? Zojuist viel er weer een traan op het papier. Zoveel pijn heb ik al over mijn hart gekregen deze afgelopen dagen. Ik houd het niet meer. Robbie ik mis je..

Matthyas het Lam