zonder hem | mabbie

veranderd

Hey, lees je dit voor de 2e keer? Dan raad ik je aan om verder te lezen, ik heb het hoofdstuk aangepast :) (waar zijn alle comments heen trouwens?)

⚠️ TW // zelfbeschadiging - lees op eigen risico

En weer heeft hij het verpest voor zichzelf, Robbie, de jongens en zijn mentale gezondheid. Weer lopen de druppels bloed naar beneden over zijn arm.

Boosheid, frustratie en woede is de enige manier waarop hij deze situatie kan kunnen omschrijven. Boosheid tegenover zichzelf. Frustratie omdat het weer niet gaat zoals hij dat wil. En woede omdat iemand alle agressie in hem omhoog heeft gehaald.

19 uur eerder

"Matthy wat moet je?" Is de eerste vraag die ze stelt zodra we op de gang staan. "Wat moet jij?" Gooi ik de vraag gelijk terug. "Ik kwam alleen even kijken bij Robbie, sinds ik gehoord heb wat er is gebeurd."

"Sinds jij hebt gehoord wat er is gebeurd? Je weet dondersgoed wat er is gebeurd Carolijn, je hebt het zelf gedaan."

"Heb ik Robbie pijn gedaan? Ik zou niet durven."

"Oh lieg niet tegen me Carolijn. Ik weet heus wel dat jij het was."

Heel even lijkt het alsof ze zich gaat overgeven, maar dan keert alles in haar weer om.

"Het was Koen. Het was Koen Matthy, geloof me. Hij heeft me gevraagd om mee te helpen, en ik ben er in meegegaan. Ik had dat nooit mogen doen."

"Ik heb jullie gesprek gehoord Carolijn, ik heb jou tegen Koen horen schreeuwen wat jij net tegen mij zegt. Jij bent niet de gene die is gevraagd, Koen was dat."

Ik zie haar ogen vergroten. "Oke, het spijt me. Maar het was nogsteeds niet mijn bedoeling."

"Wat jij hebt gedaan, is onvergeeflijk Carolijn. En ik zal het je nooit op welke manier dan ook vergeven. Wat is de reden dat je dit doet? Ben je gek in je hoofd?"

"Je verdiend hem niet!"

"Ik verdien hem niet? Ik verdiende jou niet. Je hebt me kapot gemaakt Carolijn. Toen ik jou naam op het scherm zag, brak mijn hart nog meer, puur omdat ik niet wou geloven dat jij het had gedaan. Je was altijd zo poeslief voor iedereen, maar je bent veranderd Carolijn, en niet zo'n beetje ook. En waar haal je het gore lef vandaan om mijn beste vriend te betrekken bij jou tafereeltjes. Je hebt hem misschien wel getraumatiseerd."

Ik adem alle lucht uit dit ik blijkbaar inhield. Alle woede in mij borrelt op de secondes dat ik haar nog langer zie.

"En wat heeft Robbie allemaal gedaan dat hij dit heeft moeten mee maken, 4 maanden lang. 4 maanden, Carolijn. 4 maanden heb ik mezelf kapot gemaakt, van binnen en buiten omdat ik niet wist waar hij was en wat er met hem gebeurde. Vertel op, wat heb je met hem gedaan?"

Ze zwijgt. "Niks wat je nu hoeft te weten."

"Wat heb je hem aangedaan?"

"Ik zeg niks Matthy!"

"Zijn auto, wat heb je daar mee gedaan? Zijn jas, waarom lag die in het meer? Zijn schoenen die in het bos lagen. Wat heb je gedaan Carolijn?"

Ze blijft weer stil. "Weetje, het maakt niet uit of je nu wat zegt of later, ik kom er toch wel achter." Zeg ik.

Met mijn vinger wijs ik naar de lift, "Verdwijn Carolijn."

Ze gaat op haar tenen staan en klemt haar handen achter mijn hoofd. Haar gezicht is enkel millimeters van die van mij verwijderd.

"Je verdiend hem niet Matthy, je verdiend mij. Meer dan je ooit zal kunnen verdragen." En met dat voel ik haar lippen ruw op die van mij.

Ik zoen niet terug, maar kan niet ontsnappen uit haar greep door haar handen achter mijn hoofd. Ik wil dit niet. Ik verdien haar helemaal niet.

Ze laat weer los. "Je bent veranderd Matthy, en niet zo'n beetje ook." Mijn eigen woorden worden tegen me gebruikt. "En of dat ik Koen getraumatiseerd heb? Ik denk het niet, hij genoot er van." Met die woorden laat ze me los en loopt richting de lift. "Spreek je nog Matthyas."

Mijn hoofd bonkt tegen de muur. Hoe heb ik het weer zo ver laten komen. Ze zou eens moeten weten hoe ik in deze situatie sta. Ze zou eens moeten weten hoe ik over haar denk.

Ze zou eens..

Wat als ze dit alles niet had gedaan, was ik dan nog dezelfde persoon als eerst? Wat als Robbie en ik geen relatie hadden, was het dan ook zo gegaan? Was ze dan ook tekeer gegaan als ik een ander had?

Wat als..

Ik denk ook weer veel te veel na. Met mijn hand ga ik naar mijn broekzak. Niks, leeg. Maar ik mag nu niks doen, ik mag het niet van mezelf. De laatse keer was nog geen 2 dagen geleden.

De innerlijke pijn die ik nu heb maakt het niet beter maar ik mag het absoluut niet doen. Ik moet mezelf sterk houden, zoals ik dat de afgelopen dagen ook heb gedaan. Maar het gaat niet. Ik kan niet voor eeuwig mezelf voordoen als een ander.

Ik fuck veel te veel met mijn eigen gedachten nu, waardoor ik het mezelf niet makkelijker maak. Ik besluit het te negeren en loop, zonder afscheid te nemen van Robbie, door naar mijn auto.

Ik sla de deur achter me dicht en zoek gelijk naar de licht-blauwe puntenslijper. Eenmaal gevonden, kan ik niet meer terug. Zo snel als ik maar kan open ik de puntenslijper met mijn auto-sleutels. Trillende handen, trillende vingers, trillende benen. Alles. Alsof het nog niet genoeg was. 

Mijn mouw van mij trui gaat omhoog en een nieuwe kras ontstaat op mijn arm. Mijn hart schreeuwt naar mij en geeft miljoenen signalen af dat dit niet goed is, maar mijn hersenen denken daar anders over. 

Voordat ik mezelf kan stoppen lopen de druppels bloed alweer naar beneden over mijn arm. Ik heb het weer verpest, en zeker voor Robbie. Hoe ga ik hem helpen met het verwerken van een trauma, terwijl ik zelf de persoon ben die ook hulp nodig heeft?

Ik ben boos, gefrustreerd en agressief. Als iemand nog een woord tegen me zegt, is dat de druppel die de emmer doet overlopen. Een emmer die al maanden lang wordt gevuld met alle problemen, tranen en druppels bloed van mezelf. Maar nu, oh, hij staat echt op overstromen.