SON VEDA

1.bölüm

Karanlık benim geçmişimdi. Daha çok küçüktüm bunları öğrendiğimde, sahteydi çoğu duyduklarım yaşadıklarım.

Taptaze yara kabuğunu doldurmayan nedenlerle paramparça olmuş bir geçmiş ile çürümüş kalbim, hissettiğim tek şey acıydı.

Acıyan kalbim.

küçücük bir çocuğun çığlıkları gibiydi geçmişim.

Sahi bu ben miyidin ki ?

Sorgulamaktan bıkmıştım artık herşeyimin.

İhanetler ve bin bir türlü bahanelerden oluşuyordu.

bunlar bana sadece birkaç basit cümlelerdi, cümlelerimdi.

Sorgulardım gerçeğimi, hayallerimi, umutlarımı düşünmeden edemezdim.

Yalnızdım her zaman.

Yapayalnız.

Çocuktum daha o zaman.

Sahi kaç yaşındaydım?

Gerçeğini sorguluyordu insan arada

bana da sıra gelecekti değil mi ?

Gerçekler bu değilmiydi ?

ya da yalanlardan ibaret değilmiydi hayatım yada duyduklarım.

Birşey bildiğim vardı o da kimse kadar birşey  bilmediğim
Yada bilmek istemediğim gerçekliğim.

Bi gece de onca şey birden yok oluyordu ama herkes göz yumuyordu olanlara.

yapabileceklerini sınırına varamayacakmış gibi bozguna uğraşmış gibiydi insanlar

suskun ve yanlız

Biri ölürken biri dünya ya gözlerini açıyordu yada biri gelirken diğeri gidiyordu.

saniyeler akıp geçiyor geçen sadece sayılar oluyordu.

oysa hayatımın içine edilmiyor muyudu ?
Ağlamak insanın kaderinde vardı.

Yalan uğruna kurulmuş ihanetler gibi, Gerçekler gözünün önündeyken sen göremek istemiyor gibiydin yada duymak istiyordun.

Sahi hep böyle yapmıyor muyuz?

Görmezden geliyoruz çoğu şeyi yada kaçmak istiyoruz duyucaklarımızdan görüceklerimizden

büyüdüm ben bu karanlığı öğrenmek zorunda bırakıldığım gibi  alıştım da

Ama bu yanlızlığım bana sadece bir şeyi öğretti varoluş sebebim

Ben Ateş karhanlı

Karanlık kalbine esir düşmüş aciz biriyim ben,
oyasa ben değil miydim insanların korktuğu o kişi?

Sahi neden benden bu kadar korkuyorlardı saymıyorum bile

Hayatını işlerine adamış ve geçmişimden kurtulamayan biriyim.