Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Jaemin
Rüzgarı hissetmeyi seviyordum. Özellikle arabanın açık camından içeri giren rüzgarın verdiği serinliği. Bütün gün şirkette işlerle uğraştıktan sonra eve giderken bunu düşünüyordum. Bugün özellikle mesaiye kalmıştım. Ne kadar çok çalışırsam birinci olmaya o kadar yaklaşırdım.
Bu kadar çalıştıktan sonra eve gidip bir an önce işlerimi halledip uyumak istiyordum tabi geçen günler gibi jeno'nun gürültüsüyle uyanmak zorunda kalmazsam. Ses çıkarmayacağını düşünüyordum. Hele ki geçen gün ki aramızda olan tartışma yüzünden ikimizde daha dikkatliydik.
Binayı ayağa kaldırmıştık resmen. Ondan sonra ki gün bina grubundan şikayet etmişlerdi. Gerçi bu gruptan jeno'nun haberi olduğunu sanmıyordum.
Bu gruba jenoyu almayı kimse düşünmemiş olmalıydı. Ben ise aklıma gelmesine rağmen bilerek almıyordum.
Sonuçta beni sert ve soğuk biri sanıyordu. Ve onca kavgalarımızdan sonra grupta onun hakkında pek iyi şeyler yazmamıştım. Benim yüzümden onu pek sevmiyorlar bile diyebilirim.
Beni bu kadar gıcık etmese onunla uğraşmazdım. Haksızda sayılmam. Onun yüzünden birinci olamamıştım. Bu çoğunuzun umurunda olmasada benim umrumdaydı. Ben böyle yeriştirilmiştim. Hep birinci olmak zorundaydım.
Küçükken bile arkadaşlarımla oyun oynarken hep kazanmam gerekiyordu. Kazanmadığım sürece kimse beni fark etmiyordu. İlkokul, ortaokul, lise, üniversite hayatım boyunca sırf bunu elde etmek için çalışmıştım şimdiki birinciliğim için.
Annem için bu önemliydi. Annemin beni sevmesi için kazanmak zorundaydım. Ayda bir bile olsa beni aradığında ilk sorduğu şey buydu. Tek istediğim onun takdirini kazanabilmekken elimden gelenin fazlasını yapmak zorundaydım. Tabi bu sırada gülümsememin bile silikleşeceğini tahmin edemezdim.
Burukça gülümsediğimi fark ettiğim sırada evimin olduğu sokağa girmiştim bile. Boş park yeri ararken çoğu kişinin mesai bitiş saatini geçtiğimiz için yer yoktu. Sıkıntıyla nefes verip park yeri aramaya devam ederken ilerideki boş park alanını görmemle istemsizce yüzümde bir gülümseme oluştu.
Yolun iki tarafına da arabalar park edilmiş bir halde olduğu için yavaş ve dikkatli bir şekilde oraya doğru ilerlediğim sıra da kırmızı (ben buradayım diyen) bir arabanın hızlı bir viraj alarak benim park yerime girmesiyle önce arabamı sıyırarak geçtiği ve arabama zarar gelmediği için sevinsemde park yerimi çalan bu araba sahibine sinirim daha ağır bastığından sinirle arabayı durdurdum.
Arabadan hızlı bir şekilde inerek az önceki kırmızı arabaya doğru ilerlediğimde arabanın kapısının açılmasıyla nedense hiç şaşırmadığımı hissediyordum.
Bu kırmızı arabanın da zaten tek onun olabilecek bir dikkat çekiciliği vardı. Arabadan inen jeno karşısında beni görmesiyle gülümseyerek el salladı.
