Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Jeno
Elimde tuttuğum bardağı hafifçe çevirmeye devam ederken karşımda bana bir şeyler anlatan iş arkadaşlarımı dinliyormuş gibi yapıyordum. Daha doğrusu eski iş arkadaşlarımı.
İki gündür evin terasında hiçbir şey yapmadan oturmuştum. Yemek yemem için yanıma gelen çalışanımız olmasa yemek için bile kalkmazdım oturduğum yerden. Büyük bir ihtimalde annem onları tembihlemişti. Yemek yiyip yemediğimi kontrol etmeleri için.
Eve geldiğimi söylediğimde çok mutlu olmuştu. Babam genelde işten geç geldiği için sıkılıyordu. aslında ne kadar etrafında insan olsada ailesiyle vakit geçirmek istiyordu. Eve gittiğimde evde olmamasıda işime gelmişti beni öyle görseydi kesinlikle ne olduğunu öğrenmeden bırakmazdı.
İki kere ismimin seslenildiğini duyunca hemen yanımda ayakta duran Chenle'ye döndüm. "Az önceden beri seninle konuşuyorum." Ne kadar sitem edermiş gibi tepki versede koluma yavaşça vurmasından alınmadığını anlamıştım. "Ben sana partide düşünceli bir jeno çekemeyeceğimi söylemiştim."
Dün attığı mesajın imasını yaptığını anlamamla hafifçe tebessüm ettim. "Benim için düzenlenen bir şey olmasa gelmezdim bile." Kısıkça mırıldandığımdan müziğin sesi sesimi bastırmış olmalı ki chenle hımlayarak ne dediğimi sormuştu. "Bir şey demiyordum hem sen niye yanımda dikiliyorsun baksana jisung yanlız kalmış."
Chenle sözlerimi bitirmemle ileride Donghyuck ile konuşan Jisung'a bakmış sonra tekrar bana dönmüştü. " Beni yanında istemiyor musun sen yoksa ben mi yanlış anlıyorum?" Tekrar bana baktığında omuz silktiğimi görmesiyle söylene söylene yanımdan uzaklaşmıştı.
Parti yapalım dediklerimde cidden bu kadar büyük bir şey beklememiştim en fazla yirmi kişi kadar olur diye düşünmüştüm ama Renjun beni şaşırtmıştı.
Gerçek anlamda büyük bir şey hazırlamıştı. Ve parti yeri düşündüğümün aksine sakin bir yer değilde daha çok üniversiteli gençlerin verdiği partilere benziyordu. Mutlu olmuştum gerçekten benim için böyle bir şey yapmaları beni sevindirmişti. Ama sevincimin içinde o burukluk beni bitiriyordu düşündüğümün aksine Jaemin gelmemişti.
Bana geleceğini söyledikten sonra gelmemesi düşündüğümden fazla aklımı karıştırmıştı. Neden böyle yapıyordu hiç anlamıyordum beni sevdiğini söyledikten sonra neden hala bana karşı ördüğü duvarların çatlamasına izin vermiyordu.
Partinin başlarında kimseye belli etmemeye çalışarak heyecanla onu beklemiştim. Yanıma gelen her kişiyi o sanıp nefesimi tutmamın asıl sebebi de buydu ya. Ama tam tamına üç saatten fazla bir zaman geçmesine rağmen gelmemesi son umut kırıntılarımıda öldürmüştü.
İki gün düşünmenin ardından bugün belki de bir adım atabileceğimi düşünmüştüm. Ne kadar beni üzmüş olsada dediği gibi belkide birlikte aşardık bütün olanları. Ona düşündüğümden fazla bağlandığımı hissetmek kırıkça tebessüm etmeme sebep olmuştu.
