Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Jaemin
Sessizlik...
Yalnız olmaya alışmıştım. Küçükken bile çoğu zaman evde tek kalırdım. Okul yurtlarında ise soğuk olduğumu iddia edip kimse yanıma gelmezdi.
Dediğim gibi alışmıştım. Hep tek olmaya o yüzden bir süre sonra fark etmiştim ki. Onlar beni soğuk ve mesafeli gördüğü için ben soğuk ve mesefaliydim.
Hiç istediğim gibi rahat davranamamıştım. Hep başarmam gereken şeyler olurdu. Her zaman en iyisi olmak zorundaydım. Bende o yüzden en iyisi olmaya çalıştım. Bunu da uzun süre başardım yani ben buna inanıyorum.
Annemin gurur kaynağı olamamıştım yinede çünkü beni görmüyordu. Hiçbir zamanda görmemişti. O bana hiç değer vermemişti bile. Babam öldükten sonra değişmişti. Çok hatırlamasam da babamla olan anılarımızı onun yanındayken hep gülümsediğini hatırlıyorum. O varken her hafta sonu birlikte olurduk ama o gittikten sonra her şey değişti. Annem onun yokluğunu kaldıramadı beni de babamla birlikte öldürdü onun için yoktum sanki.
Laptopumdaki mail ile bakışırken ne düşüneceğimi bilmiyordum her şeyi mahvetmiştim. Jeno sözünü tutmuş birinci olduğuma dair mail almıştım ama şimdi hiç mutlu hissetmiyordum ki.
Sanki yıllardır bunun için uğraşmıyormuşum gibiydi. Jeno bütün dengemi alt üst etmişti resmen ben uzun zamandır birinci olmayı aklımdan geçirmemiştim aklımda o kadar çok yer kaplıyordu ki bunlara yer kalmamıştı.
Her sabah evden çıkarken onu görmeye alışmıştım. Her şeye rağmen sabahları iş yerine gelirken spor ayakkabısı giydiğini ve bağcıklarını hep açık unuttuğunu, arabasına ulaştığında beni çağırmak için başta çekingen gözlerle bana bakması daha sonrada az önce çekinen o değilmiş gibi bana seslenmesini, arabada birlikte gittiğimiz her seferde radyoya uzanacak gibi olduğunda bana dönüp izin istemesini, işlerle uğraşırken odaklanıp sürekli kalemle masada ritim tutuğunu asla çay içmeyip hep sade kahve içtiğini öğle araları yanımıza geldiğinde yemeğe başlamadan önce mutlaka su içtini biliyordum en azından onun hakkında düşündüğümden fazla ayrıntı biliyordum. Daha fark etmediğim o kadar çok ayrıntısı vardı ki.
Aslında ondan daha önce hoşlanmaya başladığımı biliyordum bundan kaçıyordum ya zaten. Şimdi geç kalmışlık hissiyle koltuğuma sinmemin sebebi buydu ne çok kırmıştım onun kalbini ne kadar ağır laflar etmişim. Beni sevdiğini bilsem yine de yapar mıydım böyle? Beni sevebileceğini hiç düşünmemiştim ki ben. Beni neden sevsindi ki ketum sert bakışları olan cilvesiz biriydim ben beni neden seviyordu.
Bacaklarıma bağladığım kolumu hafifçe gevşettim koliler kapısının yanında duruyordu. Yarın sabah gidecekti. Yarından sonra bir daha onu göremeyecektim. Ne ara ayağa kalktım ne ara volta atmaya başladım bilmiyorum ama şimdi sadece aslında benim için ne kadar çabaladığının fark etmem ve benim yüzümden gidiyor olması yüzüme öyle bir çarpmıştı ki benim yüzümden benden gidiyordu.
