(წაიკითხეთ ეს თავი, ძალიან ბევრი რამე დავამატე და ბევრიც ამოვაკელი)
- აჰჰჰ, მომშივდა - დაიწუწუნა ფელიქსმა და თავი მერხზე დადო.
- ჩემს ბიჭუნას მოშივდა? - თმები აუჩეჩა უფროსმა.
- ჰიუნჯინ, მაინც ვერ გამიგია ეგრე რატომ მომმართავ?ნთითქოს სამი წლის ბავშვი ვიყო? - თითქოს გაუწყრა უფროსს.
- მომწონს!
- მე არ მომწონს, უკვე დიდი ვარ და...
- შენ ჩემთვის ყოველთვის პატარა ხარ! - თავზე გადაუსვა ხელი, თითქოს ძაღლი იყოს რომელმაც პატრონს, გადაგდებული ჯოხი მიუტანა.
- კარგი, წამოდი კაფეტერიაში წავიდეთ. - ხელი ჩაკიდა და კლასიდან გავიდნენ.
- მართლა ძალიან გშიებია.
- მე ხომ გითხარი...
***
- ჰეით - მიესალმა ქერათმიანი მაგიდასტან მჯდომებს.
- ოოო, ჩვენი წყვილი მოვიდაა. - მისი დიდი ღიმილით გაიღიმა.
- ჯონგინ - შეუღრინა ჯისუნგმა.
- რა იყო ჰან, რამე არასწორი ვთქვი?! - აყვა აიენიც.
- ეს ბავშვი გააჩუმეთ, თორემ მინჰოს ვეტყვი ყველაფერს. - საჩვენებელი და შუა თითები საფეთქელთან მიიტანა და დაიამასაჟა.
- აუუ, ძალიან გთხოვ მინჰოს არ უთხრა რა. - ხვეწნა დაუწო უფროსს.
- ხოდა გაჩუმდი. - შეუღრინა ჰანმა.
- ხო ისე ჩვენც აქ ვართ. - უფროსები შეჩვეულნი იყვნენ ამ ორის ასეთ კინკლაობას.
- ჰიუნჯინ, ფელიქს, ჯონგინ და ჰან. - დაიწყო სუნმინა ისე თიტქოს ძალიან დიდი რაღაცის თქმას აპირებდა. - გინდათ წვეულება მოვაწყოთ? ჩემები სამი დღე სახლში არ იქნებიან, სოფელში წავიდნენ ბებიასთან.
-აა, მეთქი შე აფერისტო - თავში წამოარტყა ჰანმა. - მშობლების არყოფნით სარგებლობ ხომ? თანახმა ვარ, მე და მინჰო მოვალთ. - გაუღიმა, ნიკაპი ხელისგულზე ჩამოდო და დანარჩენების პასუხს დაელოდა.
