Alisa-TAMAMLANDI-

◼1◼

Uzun bir aradan sonra yepyeni bir kitap ile karşınızdayım...

MEDYA: bölüm fotoğrafı

👶İYİ OKUMALAR👶

YAZAR'IN ANLATIMIYLA

Yıl:2003

Genç adam heyecanla bir oraya bir buraya ilerliyordu. Çok heyecanlıydı. Aylardır hatta yıllardır hayalini kurduğu gün gelmişti. sonunda kalbinin sahibi kadın ile nikah masasına oturacaktı. O kadar heyecanlıydı ki eli ayağına dolaşmıştı

Odasının kapısı açıldığında bu hayatta ki en büyük destekçisi ondan birkaç yaş küçük erkek kardeşi içeri girdi. "abi bu kadar heyecan yapmasan mı?"dedi gülerek, abisinin bu halleri onu o kadar mutlu ediyordu ki

Dışarıdan bakıldığında karan soğuk kimseyle konuşmayan bir adamdı. Gülümsemesini bu zamana kadar çok az kişi görmüştü tek bir kişi hariç, karan her fırsata lara'ya o güzel gülümsemesinden sunuyordu.

"sende evlenince göreceğim" dedi karan onunla dalga geçerek uraz gülerek abisinin yanına gitti ve boynunda asılı olan papyonu düzeltti. Ardından kolunda ki saate baktı. "sanırım gitmemiz lazım" dediğinde karan'ın eli daha çok birbirine girdi. insanlar onu görse kesinlikle kafasını bir yerlere vurduğunu düşünürdü ama öyle değildi karan sadece çok aşıktı

Uraz ile odadan çıkıp gelin odasına geldiklerinde içeride ki herkes çıkmıştı odada yalnızca karan ve lara kalmıştı. "lara'm" dedi karan sanki o ismi kimsenin duymasını istemiyormuş gibi kısık bir sesle

"sonunda evleniyoruz" dedi lara stresle gelinliğini sıkıca tutarak, karan ise onun bu halini gördüğünde elini uzatıp güzeller güzeli larasının ellerini tuttu. Gözleri birbirlerine değdiğinde lara'nın gülümseyen yüzü soldu.

Karan nedenini çok iyi biliyordu. aşağıda belki yüzlerce insan vardı ama içlerinde lara'nın ailesi yoktu ve bu durum lara'nın canını çok sıkıyordu. karan ellerini lara'nın yüzüne çıkarıp yavaş yavaş sevgilisinin pürüzsüz tenini okşadı

"lara'm hani üzülmek yoktu" ailesi ona bir seçim hakkı sunmuştu ve lara sevdiği adamı seçmişti. Bu kararından asla pişman olmamıştı ama bazen keşke demeden edemiyordu. "haklısın" dedi sevgilisini birazdan kocası olacak adamı üzmemek için

Karan sevgilisinin boynuna uzun bir öpücük bıraktıktan sonra birlikte içeri ilerlediler.

Yıl:2005

Karan hastanenin soğuk koridorlarında bir oraya bir buraya gidiyordu. Ne yapacağını, ne düşüneceğini bilmiyordu. Tam 9 aydır beklediği an sonunda gelmişti. Biricik kızı sonunda dünyaya geliyordu. Canından çok sevdiği karısı içeride can çekişirken karan ise koridorda can çekişiyordu.

Uraz ise abisinin bu telaşlı hallerini gülerek izliyordu. "ağabey gel otur" dedi uraz abisini sakinleştirmeye çalışırken, ama karan'ın sakinleşmeye hiç niyeti yoktu. doğumhanenin kapısı uzun saatlerin sonunda açıldığında karan hızla içeriden çıkan doktorun yanına koştu

"karım nasıl? Kızım iyi mi?" dedi telaşla, doktor karan'ın bu telaşına küçük bir tebessüm edip o müjdeli haberi verdi

"hiç merak etmeyin ikisinin de durumu gayet iyi dünyalar güzeli bir kızınız oldu tebrik ederim" demesinin hemen ardından içeriden bir hemşire çıktı. kucağında karan'ın aylardır beklediği biricik kızı ile yanlarına geldiğinde karan şaşkınlıklar içinde hemşirenin yanına gitti. karan'ın bakışları daha yeni gözlerini açmaya çalışan kızına değdiğinde kalbi durmuş gibi hissetti.

"kucağınıza almak ister misin?" dedi hemşire gülümseyerek, karan usulca başını salladığında hemşire dikkatlice güzel kızı karan'ın kucağına bıraktı.

Karan kızını kucağına aldığı an kalbinin yeniden attığını hissetti. Kızını kendine yaklaştırıp kızının yumuşacık yanağına yaklaştı kokusunu içine çekerek öptüğünde dünyalar onun olmuştu.

...

Hemşireler kızını karan'dan zar zor ayırıp bakım odasına götürdüklerinde karan ve uraz lara'nın odasına gitmişti. Lara zorlu geçen bir doğumun ardından hala uyuyordu. Karan karısının hemen yanına oturmuş elini sıkıca tutuyordu

"abi ben kantine gidiyorum bir şey istiyor musun?" dedi uraz sırıtarak, abisinin bu halleri onda büyük bir sırıtmaya neden oluyordu. Karan onu başıyla onayladığında uraz gülerek odadan çıktı.

Karan karısının yüzüne gelen saçlarını yüzünden çekti gülümseyerek, bir an önce kızıyla karısını alıp eve gitmek istiyordu. Onlar için yeni bir yaşam başlıyordu. Daha çok gençlerdi ama birbirlerine olan aşkları her şeyin üstesinden gelmişti.

Karan elinin içinde ki ona göre minik elden gelen bir baskı hissettiğinde karısına daha dikkatli baktı. Lara yavaş yavaş kendine geliyordu.

Lara bir süre sonra baygın bir şekilde gözlerini açtığında karan gülümseyerek eşine baktı. Lara'da karan'ı gördüğünde hafiften gülümsedi. "kızımız nasıl" dedi hafif korkuyla

Kızım kelimesi ile karan'ın yüzünde ki gülümseme daha da büyüdü. Karısını rahatlatmak için elini yanağına koydu ve hafifçe okşadı.

"merak etme sevgilim, kızımız gayet iyi doktor birazdan getirecek" dediğinde lara derin bir nefes aldı. Kızını bir an önce görmek istiyordu.

"ne zaman getirecekler ben kızımı görmek istiyorum"dedi heyecanla karan karısının bu haline gülüp yanağından öptü. "birazdan gelecek" karan'ın sözünün bitmesi ile odanın kapısının açılması bir olmuştu. hemşire kucağında minik kızları ile içeriye girdiğinde lara biraz daha doğruldu ve kızına baktı.

Hemşire onlara yaklaştığı an lara'nın gözleri dolmuştu. hemşire dikkatli bir şekilde kızlarını lara'nın kucağına bıraktığında lara'nın dolu gözlerinden yaşlar süzülmeye başladı.

"çok güzel" dedi lara fısıltılı bir sesle, karan önce eşinin gözünden akan yaşları sildi ardından gülümseyerek konuştu "aynı senin gibi sevgilim" kapı tekrar açıldığında uraz içeri girdi.

"çekirdek aile tamamlanmış" tam karşılarında ki koltuğa oturduğunda cebinden telefonunu çıkardı. "bir fotoğrafınızı alayım" dediğinde ikisi de ona döndü ve en güzel gülümsemeleri ile kameraya baktılar.

Kim bilebilirdi ki bu fotoğrafın onların son fotoğrafı olduğunu

İlk bölümde karan'ın geçmişine yer vermek istedim, Nasıl buldunuz?