ᴍᴏᴏɴʟɪɢʜᴛ • ᴍɪɴɢᴜᴋ [ᴄᴏᴍᴘʟᴇᴛᴇᴅ]

♡ 08

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

"ජන්කුක් එයා ඇවිත් ඉන්නෙ."

විශාල ටීෂර්ට් එකකට බැහැපු ජන්කුක් පහල තට්ටුවෙන් ඇහෙන ජින්ගෙ වචන වලට අවදානය යොමු කලා.

"විනාඩියක් දෙන්න හ්‍යුන්ග්."

බ්ලැක් කලර් ටීෂර්ට් එකට බ්ලැක් කලර් ට්‍රවුසර් එක ඇඳලා හිටපු නිසාම ඉස්මතු වුනු කඩවසම් බව ගැන ජන්කුක් ආඩම්බර උනා. ඒත් එක්කම අත දිහා බලපු ජන්කුක් මතක් කලේ අද එයාගෙ අත නිදහසේ ඉන්න අන්තිම දවස වෙන්න යන එක ගැන විතරයි. එයා ටැටූ ගහන්නයි යන්නෙ!

අවුරුදු විසි හතක කොල්ලෙක්ගෙ බෝයිෆ්‍රෙන්ඩ් පට්ටම ලැබුනු නිසා තවම හයිස්කූල් උනත් විසි නමයක් විතර වයසයි වගෙ ඉන්න ඕන.

ජන්කුක් හිතුවේ එහෙමයි.

එයා පහලට යනකොට ජිමින් කවදාවත් එයාට ජිමින්ගෙ බෝයිෆ්‍රෙන්ඩ් වෙන්න බල කලේ නැති අහිංසක පොඩි එකෙක් වගේ සෝෆා එකේ ඉඳගෙන හිටියා. ජන්කුක් යවපු අවුට්ෆිට් එක ඇඳගෙන. ඒකට ජිමින්ව ප්‍රමාණයටත් වඩා කියුට් විදියට පේන්න ගන්නකොට ජන්කුක් දවසෙ දෙවනි වතාවටත් එයා ගැනම ආඩම්බර උනා. එයා ජිමින්ට කැමති නෑ තමයි. ඒත් ඇත්තටම එහෙමත් නෙමෙයි. ඒක එයාට පිටට පෙන්නන්න ඕන වුනු විදිය විතරයි.

"අපි යමුද? ටු බී ජෝන් ජිමින්."

මේ වෙනකොට ජින් වගේම නම්ජූන් උනත් හිටියෙ පොඩි එකා වුනු ජන්කුක් ලොකු එකා විදියටත් ලොකු එකා වුනු ජිමින් පොඩි එකා විදියටත් පේන එක ගැන කන්ෆියුස් වෙලා.

ජන්කුක් වැඩ්ඩෙක් තමයි. ඒක හරි. ජන්කුක්ට හොඳටම කරන්න පුළුවන් තමයි. ඒකත් හරි. ඒත්-

"ගුඩ් ලක් කූ!" 

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆