𝙎𝙣𝙖𝙥𝙘𝙝𝙖𝙩 | 𝙈𝙞𝙮𝙖 𝙊𝙨𝙖𝙢𝙪 𝙓 𝙧𝙚𝙖𝙙𝙚𝙧

Ambulans

(Oylayıp yorum atarsanız mutlu olurum. Seviliyorsunuzz.)

.・。.・゜✭・.・✫・゜・。.

Miya osamu ayakta uyuya kalan öğretmeninden sıkılmış ve bıkmış sınıfta oturuyordu  Aydınlık ve güneşli bir cuma sabahıydı ama tek beklediği y/n ile randevusuydu. Henüz kimseye söylememişti çünkü Atsumu'nun davadan asla vazgeçmeyeceğinden emindi.

"Telefonumda biraz zaman kimseyi rahatsız etmez.. değil mi?"
Gri saçlı çocuk şüpheli bir şekilde etrafa baktı ve telefonunu çıkararak yazmaya başladı.

♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

Osamu:
Bugün okula geldin mi?

Y/n:
evet hayır ben uh

Y/n:
Kötü bir şekilde alerjim tuttu üzgünüm, endişelenme yarın geleceğim.

Osamu:
Pekâlâ, görüşürüz mankafa

Y/n:
Bekle bekle

Osamu:
Ne?

Y/n:
Gerçekten çok önemli bir şey söyleyecektim.

Osamu:
Ne söyleyeceksin?

Y/n:
Yanii

Y/n:
Kısacası..

Osamu:
NE?

Y/n:
Pantalonuma isedim 🤠

Osamu:
Ciddi misin? 💀

Y/n:
Haha 😁

Osamu:
BIR GÜNLÜĞÜNE sesini kessen??

Y/n:
Peki, atsumu ile takılırım

Osamu:
Herşeyi yapabilirsin ama bu.

Y/n:
Birileri beni özledi mi? 🔪🔪

Osamu:
Boşver hadi git

Y/n:
VAY CANINA TAMAM

Y/n:
Evet hadi şimdi derslerini dinle

Osamu kendi kendine hafifçe gülümsedi, yarın dondurmacıda olan randevularını bekleyemiyordu. Y/n ile yüz yüze konuşacak olmak onu heyecanlandırıyordu. Bu düşünceleri koridordan yüksek bir çığlık sesi gelince kayboldu.

"BIRI AMBULANSI ARASIN!"

Herkes hızlıca sınıftan çıktı ve Suna Rintaro hademe dolabında uzanıyordu. Bir çok kez bıçaklanmış bir şekilde. Giysilerini ve zemini lekeleyen parlak kırmızı kanla.

"N-ne?"

Osamu şok içinde dizlerinin üstüne çöktü. Kim bunu Suna'ya yapabilirdi? Hayır, kendi en iyi arkadaşı olması gerektiğine kim karar verdi? Yavaşça gözlerinden damlalar aktı. Arkadaşı sona gelmiş gibi gözükse bile onun iyi olması için dualar etti.

"Sikeyim Osamu iyi misin?"

Atsumu endişeli bir ifade ile kardeşine doğru koştu. Sarışın çocuk o tarafa doğru baktı, bunu görünce gözleri açıldı. Hiç kimse bunun olacağını beklemezdi.

Korku birdenbire herkesin vücudunu ele geçirdi. Bir katilin kampüslerinde dolanması onları ölümüne korkuttu.

"Herkes eşyalarını toplasın ve evlerine gitsin. Polis yolda."

Bir öğretmenin gür sesi herkesin dikkatini dağıttı ve herkes çantalarını almaya sınıflarına gitti.

Osamu kısa süre sonra kendini topladı ve sessizce eve yürüdü. Şu anda aklındaki tek şey, suna'nın çaresizce kan kaybından ölmek üzere olmasının düşüncesiydi. Çığlıklarını nasıl kimse duymaz? Kapıcı dolabına yalnızca öğretmen veya personel üyeleri tarafından erişilebilirdi.

Birçok şüpheli aynı anda kafasından fırladı. Okulda öğretmen miydi? Belki anahtarı çalan bir öğrenci? Neler olduğu hakkında düşünmeden duramıyordu. Ancak bunu yapan kişi bulunmadığı sürece dinlenemezdi.

Eve giden yolun geri kalanını bunun kötü bir rüya olmasını umarak koştu. Osamu yatağa atladı ve mesaj atmak için telefonunu çıkardı.

Osamu:
Hey.

Y/n:
Hey, okulda olanları duydum. Iyi misiniz?

Y/n:
Aptalca bir soruydu, üzgünüm. Muhtemelen değilsiniz.

Osamu:
Bunu kimin yapabileceği hakkında fikrin varmı?

Osamu:
Bütün ikinci yıl boyunca sınıfta olmayan tek kişi sendin.
*Görüldü*

Y/n:
Bekle.. şuan benden mi şüpheleniyorsun?

Osamu:
Bana aptal de, ama evet.

Osamu:
Şimdi soruma cevap ver.

Y/n:
Ne oluyor be? Lanet olası ben değildim!

Y/n:
Beni 1. sıradaki şüpheli olarak düşünmek için hangi kanıtın var?

Y/n:
Gerçekten senin bundan daha iyi olduğunu düşünmüştüm.

Osamu:
Üzgünüm

Osamu:
bana ne oldu bilmiyorum

Osamu:
Çok üzgünüm.

Y/n:
Hey hayır, sakinleş sana yardımcı olurum.

Osamu:
Teşekkürler, sana borçluyum.

Y/n:
Bunun için endişelenme, yarın buluşacağımıza göre bu konuyu konuşuruz.

Osamu:
Tamam, anlaşıldı.

Osamu:
Tekrardan özür dilerim.

Y/n:
Sorun degil.

Y/n:
Yarın görüşürüz!

Y/n:
Yarın seni görsem bile..
*Gönderilemedi.*