Ilk defa bir bölümü bu kadar hissederek yazdım arkadaşlar umarım begenirsiniz çok kısa oldu ama suan 5 dakikada falan yazdım bunu devamı gelicek mutlaka ..
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
Sadece karanlık...
Hayatın içinde gözetliyormuşluk hissi..
Boğazımdaki yanma ve kulaklarımdaki uğultular..Neden çırpınmıyorum bilmiyorum ..Hep terk edildim bu hayatta ..bir kez de ben istedim sanırım. Geri de kalan olmak istemedim. Düşünmedim kimseyi,biliyorum düşünürsem inanırım. .yine karanlığın beni almasını bekledim.
Kimin umrumdayım ki annem mi? babam mı? Mert mi? ya da Nur?Hiçbirinin. Belki bir kaç hafta üzülürler.. Ya sonra ,ismimde kaybolur o karanlıkta.
Oğuz Atay ne güzel anlatmış; " Önce kelime vardı,diye başlıyor. Yohanna ya göre incil..
Kelimeden önce de yalnızlık vardı ve kelimeden sonra da olmaya devam etti yalnızlık. .
Kelimenin bittiği yerden başladı.
Kelimeler yalnızlığı unutturdu ve yalnızlık kelimeyle birlikte yaşadı insanın içinde. .
Kelimeler yalnızlığı anlattı ve yalnızlığın içinde eriyip kayboldu.
Yalnız kelimeler acıyı dindirdi ve kelimeler insanın aklına geldikçe yalnızlık büyüdü.. dayanılamaz oldu.
Bu dizeler geçti aklımdan istemsizce DAYANILAMAZ oldu...
Bir an.. çok kısa bir an zümrüt gözlerinde sevgi gördüm sandım. Yine yanıldım.Hayat hep böyle değil miydi kısacık bir gülüş yetmez mi inanmaya,güvenmeye?Sarmaz mı kalbini istemesen de? Sardı işte ,öyle bir sardı ki ellerine verdim kalbimi sıktı ilk önce ölene kadar sonra da attı önemsiz birşeymiş gibi..Boğazımda düğümlendi kelimeler, haykırışlar,suskunluklar..Yine sustum. Ben hep bu kız değil miydim ?Umursamaz.
Herkesin terk etmesi acıttı peki ya Mert ? O da mı herkes ? Kısacık zaman da HERŞEY olmadı mı? Umut ettim..
Sadece bekledim ..Karanlık bir dalga geldi üstüme çabalamadım bıraktım ve bekledim huzuru (ölümü)..
