Çizdiğim her resim, Kendi hayatıma sorduğum Bir soruydu... Leonardo Da Vinci
"Kimsin sen?" Karşımdaki adama boş gözlerle baktım.
"Hilebazım."
Ses tonumdaki umarsızlık bir an olsun beni afallattı. Adam, gözlerini aralamakta zorlanırken alayla güldü.Gazeteye sarılı bira şişesini kafasına dikip ardından ağzını hunharca eski, kir pas içindeki gömleğinin koluna sildi.
"Peki ne yaptın?"
Sırtımı soğuk, rutubetli duvara yaslayıp dizlerimi kendime çektim. "Büyük bir kumar oynadım. İçine hile karıştırdım. En dipte boğuldum." Bu sefer alayla gülen ben oldum."Kuytularda kayboldum."
Sustu. Uzunca bir süre konuşmadı. Ben de konuşsun istemedim. Hiç tanımadığım ihtiyar, ayyaş, evsiz barksız muhtemelen yolda görsem yolumu değiştiririm dediğimiz bir adamla dakikalar boyu rüzgarın uğultusunun eşlik ettiği sessizliği paylaştım.
İçinde bulunduğumuz uzun yıllar önce terk edilmiş binanın soğukluğu tenime işlerken dışarıdaki köpek havlamaları tesirini artırdı.
Şişenin dibinde kalan son damlayı dudaklarınla buluştururken elindeki son içeceğinin tükenmiş olmasından hoşlanmayıp homurdandı.
Şişeyi yere savurup yanında tekrar beni fark edince ayyaşlığından olsa gerek tekrar sordu.
"Kimsin sen?" Soruyu tekrar sormasını yadırgamadım.
"Katilim."
Bu sefer ne o güldü ne de ben. Gözleri korku ve şaşkınlıkla açılırken geriye doğru yalpaladı.
"Peki kimi öldürdün?"
🗡
Derler ki hayat anlatılması güzel bir masaldır. Sırları, göz kamaştıran ışıltılı büyüleriyle insanın zihnine işleyen büyüleyici bir masal...
Sen hiç gökyüzüne baktığında hayatının bedbaht tohumlarında ıslanmış kaderine ters ışıltıları gördün mü? Her baktığında uzuvlarının derinliklerinde umudu hissettin mi?
Ben hissetmedim.
Hayattaki en büyük zafer hiç düşmemekte değil, her düştüğünde ayağa kalkmakmış.
Ben hiç kalkamadım.
Her düştüğümde süründüm. Yara bere doldum. Acıdım. Yaşamayı sürdürdüm.
Bugün yıkıldım. Sürünemedim. Çabaladım. Olmadı.
Okyanusun derinliklerinde boğazıma görünmez bir el pençelerini sapladı.
Çabalamadım. Boğuldum.
İnsan evrende gölgesi kadar değil, ruhu kadar yer kaplarmış.
Ruhuma yabancılaştım.
Bu ne birbirine aşık iki gencin kavuşamamasının hikayesi ne de tutkuların hüküm sürdüğü bedenlerin ebedi dansı.
Bu meyusun gölgesiyle serpilmiş, zamanın soluklarında üşümüş bir kızın, ruhunu engereğin kollarına sermesinin hikayesi.
Bu benim hikayem. Adelya'nın ruhuna son gülüşünün, inkisarlı elvedasının hikayesi.
🗡#MEVÂNÎ#🗡
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
