WAIT FOR ME //University Series #1

22

"Kamusta?" Pag-alinlangan kong sambit nang akin siyang makita after ten years or more than of it.

Hinintay ko ang kanyang pagbabalik dahil nangako siya sa akin na pakakasalan niya ako. Pero ilang taon naba ang nakalipas? Bakit kay tagal nawala ang kanyang presensya? Bakit ngayon lang siya nagpakita? Saan siya galing? Bakit niya ako sinaktan na para bang aso na iiwan lang matapos paglaruin at paglibangin? Sabi niya sa akin mahal niya ako pero bakit nang bumalik siya huli na ang lahat.

"Masaya. Masaya akong nakita kitang muli. You still look like before. Ang ganda mo parin pe-pero why did you cut your hair? I mean, you look prettier when your hair is long," he's dissapointed nang masilayan niya ang aking buhok. Nakikita ko ang kanyang mga mapanuring mata na pumunta sa aking mga kamay kasabay ang bawat malungkot na pagpikit nito.

Nakalimutan ko palang isuot ang bigay niyang singsing sa akin.

"My husband wants to see me with this hair. It gives him remedy so, I cutted it off," I smiled at him fakely matapos kong sabihin sa kanya ang aking linyang pinaghuhugutan ko nang lakas.

"You're married?" He asked me habang nakatunganga siya sa langit. Pansin kong may luha ang dumaloy sa kanyang pisngi pero binaling ko ang aking mga mata sa buwan.

"Oo, 3 years na akong kasal," sambit ko sa kanya na nagsisinungaling.

"I came back so I could marry you but I guess you're already tired of waiting," mahina niyang sabi sa akin habang sumisinghot siya sa kanyang ilong.

"Anong nangyari? Bakit ngayon ka lang? Bakit ang tagal mong bumalik? Wala naman sigurong traffic o kaya'y virus diba? Wala naman sigurong quarantine doon?" Tugon ko sa kanya na umiiyak dahil hindi ko parin matanggal ang pagmamahal na dumadaloy sa aking puso para sa kanya.

"Crexanne!" Tawag ni Darry na ngumingiti sa akin dala-dala ang aking anak. Sinundo nila ako galing sa aking trabaho. Isa na kasi akong ganap na Doctor.

"Mommy," my son hugged me nang makalapit siya sa akin.

"Mauna na ako OK sobrang saya ko nang makita kita. Habang buhay ko itong dadalhin," he utterred while smiling at me. His smile was genuine but his eyes show sadness.

Pinahiran ko ang aking mga luha at bago siya makaalis nagbitaw muna ako ng salita.

"I've been waiting for you and still I am," huling ani ko sa kanya at kinarga ko na ang aking anak.

Hindi ko alam bakit nasabi ko iyon. Siguro galit lang ako kay Allegory. Nabigla kasi ako ng makita siya sa labas ng hospital na trinabahuan ko. Hindi ko alam pero parang nagsisisi ako na di ko sinabi sa kanya na ang batang tumawag sa akin kanina ay anak niya. Baka masabi niyang anak namin ni Darry iyon.

Lumipas pa ang mga araw dinala ko ang aking amak sa SM Seaside para makipagkita kay Darry. Nandoon kasi siya.

"Saan kana ba?" Tanong ko.

"Punta ka dito sa taas nandito ako," Darry utterred.

"Mommy, is dada here?" Tanong ng aking anak.