Yürümeye başladığım sokağa geri dönüyorum.Hangi yoldan nasıl çıkıp geldim hiçbir fikrim yok.Düşüncelerimin, hayallerimin yağmurla akıp gittiğini hatirliyorum sadece.Zorluyorum en başa dönmek için..
Konuştukça en derin kelimeleri çözmek isterken dudaklar, ses tellerimde bir düğüm daha hissediyorum.Nasıl bir yutkunmaksa "Tamam" diyorum.Sen bir bilsen ben o "Tamam" kelimesine kaç hayal kırıklığı sığdırıyorum..
Hiçbir şey diyemememin sebebi, nasıl olsa istediğim cevaplari vermeyecek olmasıydı.Yirmi dakika öncesini hatırlamaya çalışıyorum..
"Neden yaptığıma dair bir fikrim yok"
"Hem ucu bu kadat açık hemde tek bir nefese sığdırabilecek bir açıklamayı nasıl yapiyorsun?"
"Bilmiyorum."
"Zaten bende bilmek istemiyorum."
Yok artık! Nasıl bilmek istemiyorsun lan! Köpek gibi kuduruyorsun işte adamın ağzından çıkacak iki kelimeye dünyayı yakarsın dediğin lafa bak.Bende ki bu fazla özgüven nerden geliyor acaba?!!
"O zaman ben gidiyorum." dedi. Gitti..
Ben sana git demedim ki.Nereye gittin?Sen öyle bir gittin ki gidişinin ardından ben durmayı unuttum.Yürüdüm,yürüdüm,yürüdüm..Her acım için bir adım.Her kırgınlığıma bor sokak başı aşındırdım..
"Dünü hatırlamasam, gelecek hep aynı mı döner bana?Kendimr en çok seni yakıştırdım ben.Bir acı bi kadar yakışıt insana...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
DERİN DUMAN
RandomHerkes düşünür derin intikamlar, sen kendine doğruyu söyleyebilir misin?
