OngeWILD

Dromen

Het was weer eens zo ver , ik had het voelen aankomen. Mijn handen voelden iets verdacht in de lucht. Ik liet ze van Blaine's rug afglijden en verplaatste mijn blik naar de deur. Zag ik daar nu net? Zou het ? Verdomme! Ik wist het zeker ! Ze was weer eens binnen geraakt. Op de een of andere manier moet ze via de ijskast van onze buurman doorkruipen naar de onze want elke keer als ik haar zie staat ze bij onze vriezer. Voorovergebogen , wanhopig starend naar het voedsel. Uitpuilende ogen op zoek naar iets wat de naam "chocola" draagt. Ze geilt op ons eten. ONS eten. En dus niet op dat van haar. Ik erger me er aan. En ik ben zeker niet de enige hier, kon ik haar maar subtiel wegkrijgen... Een zacht gekreun wekte me uit mijn gedachten en ik draaide mijn hoofd. Zo te zien zou het niet lang meer duren voordat Blaine wakker zou worden. Toch wou ik nog heel even wat tijd voor mezelf, tijd om een strategie te bedenken waarmee ik dat hongerige beest uit ons huis kon jagen en het mijne ontbijt op bed te brengen. Het was zondag en ik had een klein voorgevoel dat er nog niemand naar de bakker was geweest. Een groot voorgevoel. Met het gigantische lawaai in de kamer naast ons die nacht kon ik er van uitgaan dat Lizzy momenteel TE moe was om zelfstandig uit haar bed te geraken. Jezus , 4 uur lang gingen ze ervoor. De eerste 2 uur had het nog draagbaar geweest aangezien Blaine en ik toen ook aan onze eigen "sessie" bezig waren maar Ryan kon er zo te horen weer wat van. Hun gekreun klonk samengevoegd als een drilboorconcert, niet te doen. Langzaam liet ik het deken achter me wegglijden en sloop naar de deur. Mijn handen omklemden de deurknop en toen vloog de deur in een mum van tijd open, enkel zo kon ik vermijden dat de deur niet al te veel kraakte. Lizzy en ik hadden dit appartement op een avond opgemerkt in de stad en hadden het de dag erop al meteen gekocht. Een overhaastige beslissing als je het mij vraagt , maar Lizzy was er meteen verliefd op. Maar al snel ontstond bij haar ook de twijfel , we ontdekten dat er duidelijk wat minpuntjes waren die de verkoper heel toevallig over het hoofd had gezien. Zo zat er bijvoorbeeld een gat in de muur tussen onze beide kamers , handig verstopt achter de bedrand. Verschillend ongedierte had het huis ook zeer interessant gevonden om hier te logeren, met verscheidene "AAAAH , EEN KAKKERLAK" en "OMG , DA BEEST EET MIJ OP !"- uitspraken tot gevolg. Maar goed , we probeerden zo snel mogelijk alles op te knappen. Wat een hele klus was , maar ondanks het gebrek aan echt mannelijke hulp kregen we het toch min of meer voor elkaar om het hier "leefbaar" te maken. Maar dat was een understatement. We hadden het weliswaar "gezellig" gemaakt. Het WAS hier gezellig , totdat er een aantal duidelijk ongepaste gasten ook hun entréé maakten. Mijn handen lieten de deur los , in mijn achterhoofd maakte ik een aantekening dat ik Ryan hierover zou vragen. Die jongen zou de deur vast in nog geen uurtje gefikst hebben. Ik keek nog even over mijn schouder en zag Blaine's borstkas zachtjes op en neer gaan. Zijn lange zwarte wimpers rustten vredevol op zijn slapen. Hoe hij daar lag , perfect gewoon. Ik wou niets liever dan terug bij hem in bed te kruipen maar ik had een missie. Ik bleef nog even naar zijn prachtige gelaat kijken en zuchtte voorzichtig , van hem kon ik dat alvast niet verwachten , de deur repareren. Blaine wist soms überhaupt nog niet eens hoe je de deur opent , laat staan dat hij ze zou maken. Toch blijft het een schatje en ik zou serieus niet weten wat ik zonder hem zou moeten. Ik liet de deur achter me dicht vallen en ging op zoek naar het intussen bekende koekiemonster. Opeens hoorde ik gestommel vanachter onze sofa. Mijn voeten raasden in een waanzinnig tempo er naar toe. Ik hoorde het meubel subtiel wiebelen en nog voor ik het goed of wel besefte sprong ik met een gigantisch marginale beweging voor de zetel. Maar wat ik daar aantrof was redelijk teleurstellend. Ik zag enkel Witje en Zwartje die rustig op een berg wortels zaten te knagen. Hun neusjes gingen in een ongecontroleerd tempo op en neer terwijl hun oren aandachtig omhoog stonden. Nog zo'n gekke aankoop. Lizzy was op een dag naar de markt getrokken om wat spullen bij te kopen en had daar weer een emotioneel labiel moment gehad. Ze had er deze twee kleine vriendjes gevonden. Ze lagen in een doos en waren compleet verwaarloosd. Lizzy had er toen niets beter op kunnen bedenken dan ze beiden in huis te halen, een beslissing die wat discussie op gang zou brengen. Zo vond Blaine het hartverscheurend dat de diertjes hier dagenlang opgesloten zaten in huis maar toen ik hem er van overtuigde dat ze elkaar nog hadden stemde hij ook in. Zalig , dacht ik toen. Er was alleen een andere jongen die toen niet zo makkelijk te overtuigen was. Ryan dus. Ryan , de mysterieuze bad boy van Lizzy had weer maar eens moeilijk willen doen. Eerst dreigde hij ermee om ze in de soep te draaien , na een tijdje kreeg hij opeens aanvallen van acute konijn-intolerantie en het eindigde met een complottheorie over hoe de konijnen aan een opmars bezig waren om onze planeet te veroveren. Ellenlange weken waren dat maar uiteindelijk gaf Ryan het op maar hij zwoor wel om "de beesten" nooit proper te maken. Sindsdien lopen beide schatjes gelukkig rond in ons appartementje. Zwartje staat symbool voor Lizzy en Witje voor mijzelf. Ironisch genoeg is Zwartje het witte konijn. Nog iets waar Ryan niet tegen kon , het was "te verwarrend". Maar goed , ik wijk af. Mijn aandacht verplaatste zich toen gauw naar de badkamer , want ook daar hoorde ik geschuifel. Ik rende naar de badkamerdeur en stormde naar binnen. "Verdomme JL! Wat zit gij hier nu weer te doen?" Mijn ogen ontmoetten twee betrapten ogen die in een onvoorstelbaar tempo alle kanten uitreikten. Wat nu , zag ik haar denken , hoe leg ik dit uit? Ik zag haar nog net haar handen achter haar rug plooien voordat ze begon : "Ja Jochen , ik dacht ik spring effe binnen. Ik had niks te doen en onze Spot ( haar paard ) zit bij de smid dus ik had niks meer te doen. Den Alain ( haar papa ) is dan ook nog onze nieuwe Dolby aan het installeren dus ik mocht eerlijk gezegd toch niet meer binnen , dus hier ben ik dan !" de woorden kwamen in een razende stroom aaneen geklitten klinkers uit haar mond. De woorden vloeiden op me af maar mistten hun inpakt. Mevrouw studeert in Antwerpen maar het lijkt alsof ze hier woont. Letterlijk , een keer wou ik Lizzy wakker maken maar trof JL aan in haar bed. Ik zuchtte , ik had helemaal geen zin om ruzie te maken maar ik moest iets doen. Ik opende mijn mond om mijn ingehouden kreten de vrije loop te laten gaan maar een harde bonk weerhield me hiervan. Ik voelde zware voetstappen achter mij en twee grote handen belandden op mijn schouders. "Alles in orde hier?" vroeg Ryan en hij bekeek me met bedenkelijke ogen aan. Maar dan verplaatste zijn blik zich naar voren en kreeg JL in het oog. Wisselend keek hij van mij naar haar en mijn ogen moeten hebben gesmeekt om hulp want Ryan leek mijn gedachten te kunnen lezen. Hij ging achter JL staan en zonder enige moeite schoof hij haar zo de deur uit. "ok , ok , ik begrijp het ! Tot de volgende keer!" riep ze nog uit voordat ze uit mijn zicht verdween. "Bedankt" zei ik Ryan nog na maar ook hij verdween het gangpad in. Hopelijk om koffiekoeken te gaan halen. Maar al snel verdween die gedachte. Ryan , de schijnbaar emotieloze en donkere bad boy , ging koffiekoeken halen. Het klonk te ongeloofwaardig om ook echt waar te zijn dus ik liet mijn hoop al vallen. Snel maakte ik dan maar een iets minder exclusief ontbijt en nam het terug naar mijn kamer. Een typische zondagochtend hier weer... Ik sloot de kamerdeur achter me en viel in de armen van Blaine. Zacht omhelsden ze mijn romp en ik liet mijn hoofd op zijn borstkast rusten. Langzaam rook ik zijn hemelse geur. Een mix van shampoo en musk. Mijn handen gleden weer over zijn onderlichaam en kwamen daar weer tot rust. De perfecte positie. Ik sloot mijn ogen en liet me weer terugzakken in het zwarte niets , terug naar een prachtige wereld. Terug naar een wereld zonder enge chocolade vretende inbrekers en groteske bad boys. Een wereld om werkelijk van te dromen...