OngeWILD

Klaar

"Grappig" hoe het leven soms kan uitdraaien. 10 minuten na het berichtje stond ik inderdaad ook effectief in de supermarkt. Ik had geprobeerd om mezelf weer even tot rust te brengen maar dat bracht duidelijk geen nuttige resultaten met zich mee. Ik bedacht dat een beetje afleiding me goed zou doen. Dus ging ik op zoek naar een plaats waar er drukte heerste , vandaar de supermarkt dus. Ik had al zeer snel een hele hoop boodschappen in het karretje , hoewel ik mezelf had beloofd om niets te kopen.

Ik passeerde met de kar door de gang en genoot van het piepende geluid dat de wieltjes produceerden. Het bracht me op andere gedachten. Zalig gewoon. Bijna onbewust nam ik 3 mango's mee waarvan ik wist dat ik ze niet nodig had maar evengoed wist dat die zo lekker leuk in de fruitschaal lagen. Lekker kleurig , moesten er vrienden langskomen. Vrienden...

Zuchtend kwam ik tot stilstand. Jezus , waar hield ik me toch allemaal mee bezig. Rustig liet ik de mango's terug op hun plaats vallen en verplaatste mijn blik. Recht op een persoon die ik maar al te goed kende. "JL!" riep ik uit en ik zag ze omdraaien. Mijn adem stokte in mijn keel. Had ze nu ? Serieus ? Ik moet met mijn uitpuilende ogen en openhangende mond naar haar hebben zitten staren want haar blik veranderde meteen van emotie. "Is er iets?" Zei ze met argwanende toon.

Mijn ogen detecteerden geen weerstand en ik bleef maar naar haar hoofd kijken. Want waar eerst een mooie bos volle blonde lokken had geweest was nu geen spoor meer van natuurlijkheid te bekennen. Ze had ze ingeruild voor wat naar mijn gevoel overkwam als een soort afgeplukte bewerkte struisvogelveren die in een soort bles over haar voorhoofd vielen. Ik zeg bewerkt want het hele schouwspel had dan op zich nog niet eens genoeg aandacht getrokken. Nee hoor , ze had het ook nog nodig gevonden om ze paars te verven.

Paars , van alle kleuren die ze hadden kunnen kiezen. Afschuwelijk gewoon. Ronduit afschuwelijk. Maar ik zei er niets over , ik wou niet lullig doen. "Wat doe jij hier?" vroeg ik haar terwijl ze op me afliep. "Ja , ik weet het niet. Winkelen misschien?" zei ze met een brede grijns. Ik gaf mijn ogen het signaal om niet meer hogerop te kijken en me te focussen op haar gelaat.

Ik lachte om haar sarcastisch grapje maar binnen in lachte ik enkel en alleen om haar struisvogel-kapsel. Het mocht dan wel niet bij haar gezicht passen, het paste perfect bij haar als persoon. Altijd goed gezind , eeuwige levensgenieter. Al wist ik niet of je dat meteen kon vertalen in dat paarse haar. Er waren andere manieren om de gemeenschap te tonen dat je een open persoon bent. Ik bedoel, letterlijk met een spandoek over straat lopen met de slogan : " Ik ben een open persoon, praat met mij" lijkt me eerlijk gezegd nog toegankelijker en realistischer dan een dier gaan kaal plukken , de veren verven en ze dan op je hoofd timmeren.

Maar goed , het was mijn haar niet dus ik had er niets over te zeggen. Opmerkelijk genoeg begon JL er zelf over. Ze zei dat ze haar haar had geverfd en ik deed de moeite om haar te doen geloven dat ik het nog niet had opgemerkt. Ik stond daar echt verbouwereerd te spelen.

" Serieus ?" vroeg ik haar en ze vertelde me dat het haar ouders ook nog niet was opgevallen. Ze deed het om aandacht te krijgen , op te vallen. Ik dacht na en herinnerde me iets over dat JL's ouders erover nadachten om te gaan scheiden. Daar was JL het totaal niet eens mee en zij wou dan ook meteen haar mening over die beslissing duidelijk maken. Echter , haar ouders luisterden nooit naar haar. En met nooit bedoel ik echt nooit. Stilletjes vroeg ik me af of ze zelfs wel wisten hoe de stem van hun dochter werkelijk klonk. Ze dacht na over het huis verlaten maar dat praatte ik er maar al te graag zo snel mogelijk uit. Al had ze de slechtste ouders op aarde , ze had een thuis nodig. Of laat die T er dan al maar af. Gewoon , een onderdak. Totdat ze niet klaar was met haar studies kon ze het zichzelf niet permitteren om weg te lopen.