~tam karsimda duruyordu 4 aydır beklediğim çocuk.boynuna atlayıp sarılmak istiyordum ama yapamazsın kızgındım, kırgındım vurup sövüp saymak istiyordum beni neden bıraktın nereye gittin neden haber vermedin demek istiyordum ama bunların hepsini yanaklarımdan aşağı akan iki damla gözyaşı anlattı iste öylece baktım özlediğim saçlarına gözlerine yüzüne ve sesini duymak istiyordum konuşmaya başladı
"Geri gitmem lazım ama seni görmem lazım diye düşündüm"
Özür dilemesi herşeyi anlatması gerekirken bu neydi tekrar gidecegini söylüyordu bir şey diyemedim çok şey demek istedim ama o öyle bir bakıyordu ki gözlerime hiç ozlememis hiç yıpranmamış gibi veda edip hayatımdan tamamen çıkacak gibi sadece baktım baktıkça iyice özledim, kırıldım ve doldum doldum ellerimi yavaşça boynuna sardım omzuna kafamı koydum gözlerimden akan yaşlar omzunu ıslattı ama o sarılmadi öylece duruyordu sanki sarilsa gidemiyecek gibiydi daha falza durursa vazgecemiyecek gibi 1-2 dakika sonra geri çekildim elinde bir kağıt vardı arkasında ise valizler gerçekten gidiyor muydu yani bu son görüşürüm muydu nereye gitmek istedigini sormak istedim ama bı açıklama yapmasını bekledim elindeki kağıdı bana uzattı ve onun son dedigi şey ise
"Elveda Alya kendine iyi bak"
Demek oldu ve gitti bu kadar mıydı o gittikten sonra kapının önünde dizlerimin üstüne düştüm kapının önü onun parfümü kokuyordu orda iki üç saat ağladım artık basım dönüyordu yavaşça kalkmaya çalıştım içeri girdim ve son bıraktığı şey olan o kağıdı açtım uzun bir açıklama beklerken sayfanın yarısı yazılıydı sadece
Alya sen bunu okurken ben belkide gidiyor olacağım senden uzakta olacağım sadece şunu söylemek istiyorum ki benden vazgecme bende seni ozledim ama bekle ne kadar süre olursa olsun beni bekle geri geleceğim..
Ağlamam iyice siddetlenirken düşünmeye başladım ne olmuş olabilirde herseyi bırakıp gitmiş olabilir ama dört aydır düşündüğüm sorunun cevabini yine bulamıyarak uykuya daldım sesi hâlâ kulaklarımdaydı..
~iki yıl sonra
Merhaba ben Alya beni tanıyorsunuz ama eskisi gibi degilim arkadas ortamım var ve bir ev arkadaşım annem iki yıl önce teyzemgile gittiğinden beri bir daha gelmedi ona ulaşamadım umrumda degildi gerçi artik kendi ayaklarımın üstünde duruyordum iki gün önce 19 yaşıma bastım akında 20 yasindadir şimdi.. akından o günden sonra ne bı haber aldım ne bir arama hayatta olup olmadığından bile haberim yok her kapı vuruldugunda acaba tekrar geldimi diye bir heyecan uyansada artık yorulmuştum düşünmemeye çalışıyordum bı arkadaş ortamım vardı ve flortlestigim bı cocuk adı emirhan di onunla bir senedir arkadasiz onan hoslanip hoslanmadigima emin degilim ama baya flortlesiyoruz Eylül diye bir kız arkadaşım var ve aynı anda ev arkadaşım hâlâ aynı evde oturuyorum akının evine o gittikten sonra kimse gelmedi gorkemle ayrılalı 1 yıldan fazla oluyor artık mutluyum ama içimde hâlâ bı burukluk var..
"Lan hadi yemeğe gelsene"dedi cırtlak sesiyle Eylül
"Geliyorum"diye cevap verdim
Emirhanıda çağırmıştık Eylülle üçümüz takılıyoruk ve yemekten sonra gezmeye karar verdik ve yavaş yavaş akınla bizim parkımıza geldik ve kaldırıma oturduk akının burda oturup agladigini hatırladıkça üzülüyordum ama artık o yoktu ve sonra yerde ki elimi biri tuttu yüzüne baktığımda emirhandı elimi yavaşça tuttu Eylül ise emirhanın elimi tuttuğunu görüp ben bisey unuttum diyip eve doğru hızlıca koştu Emirhan hâlâ gozlerimin içine bakıyordu ve bı eli yanağıma gitti yüzünü yaklastırdığı sırada gözlerimi kapattım ama diğer elimde de bir el hissettim el beni hızla tutup yukarı kaldırdı yüzüne baktığımda gozlerimin dolmasına engel olamadım.
