in another life -sope

5*ೃ༄

Ertesi gün Yoongi evde kalmaya karar verdi. Günün büyük bir bölümünde odasında oturdu ve telefonunu tekrar eline alana kadar en az altı saatini uyanık geçirdi.

Hoseok'un önceki gece gönderdiği mesaja baktı. Baş parmağı amaçsızca klavyenin üzerinde gezinip ne yazacağını düşünüyordu.

Gönderen: Yoongi (16:43'te gönderildi)

[Merhaba.]

Hoseok:

[Hey hey heyyyyy!]

[Sen uyurken sana mesaj atmış olmalıyım!]

Yoongi şaşkına dönmüştü. Hayatında hiç bu kadar hızlı cevap almamıştı.

Yoongi:

[Evet, öyle olsa gerek.]

[Çok fazla "Hey" diyorsun, Hoseok.]

Hoseok:

[Biliyorum! Genelde ses efekti tarzı şeyler söylemeyi severim!]

Yoongi, metin mesajları aracılığıyla Hoseok'un coşkusunu hissedebiliyordu. Yoongi ile yıllardır mesajlaşacak bir arkadaşı yokmuş gibi konuşuyordu.

Hoseok:

[Bugün nasılsın?]

Yoongi:

[İyiyim, teşekkür ederim... Müzikle ilgili bir şeyler yapıyorum...]

Hoseok:

[Müzik mi? Ne gibi?]

Yoongi:

[Piyano ve gitar ile uğraşmayı seviyorum. Şarkı söylemek de hoşuma gidiyor. Rap gibi.]

Hoseok:

[ŞARKI?! Sen de mi şarkıları seversin?! BİRLİKTE SÖYLEMELİYİZ.]

Biraz yüzünü buruşturan Yoongi, telefonunun ekranına gözlerini kısarak baktı. Ne kadar enerjik bir mesajcıydı, Hoseok. Ona ayak uydurmak biraz zordu ve Yoongi bunun uzun vadeli bir şey olacağını hissetti.

Yoongi:

[Ah, tabii. Yani, hastaneden çıkmana izin verecekler mi?]

Hoseok:

[Sanırım. Hala etrafta dolaşabilir ve gitmek istediğim yere gidebilirim! Zaten sadece bir tek sorunum var; uyuyamıyorum!]

Yoongi kaşlarını çattı. Hoseok'un metin mesajlarından yayılan cehaleti hissedebiliyordu. Gerçekten haftalardır bir hastanede kapalı kalmanın tek nedeni sadece uyumakta zorluk muydu yani? Sahip olduğu hastalığın adını çok iyi biliyordu. Öyleyse neden tüm durumu hakkında bu kadar neşeliydi? Neden durumunun ne kadar ciddi olduğunu anlayamamıştı?

Tabii... Hoseok bilerek aptalı oynuyordu. Öyle olmalı.

Umarım.

Yoongi telefonunu fark etmeden sıkmaya başladı. Öyle olmak zorundaydı.

Yoongi:

[O zaman sanırım bir iki hafta sonra hastanede görüşürüz. Gidebileceğimiz bir çalışma yeri biliyorum...]

Hoseok:

[BİR HAFTA VEYA İKİ?!]

Yoongi:

[Bu çok mu uzun geldi? İstersen yeniden planlayabilirim...]

Hoseok:

[Hayır, sorun değil! Sanırım o kadar bekleyebilirim. Zamanım var.]

Zamanım var. Sözler sanki yüksek sesle söylenmiş gibi Yoongi'nin kafasında yankılandı. Kaşlarını hafifçe çatarak ekrana baktı. Hoseok, hastalığın kurbanlarının ömrünü biliyor muydu? Sonuçta aptalı oynamıyor muydu? O nasıl bir adamdı?

Kayıtsızlık meraka dönüştü ve Yoongi'yi yeni arkadaşına yaklaştıran şeyin merak olduğunu düşündü.

Yoongi:

[Pekala. Görüşürüz o zaman.]