jay GELME CIKMA SAKIN TUVALETTEN ANNEM GELDI OGLE YEMEGINE GELMIS CIKARSAN SENI GORUR YAKALADIGI GIBI OKULA GERI GOTURUR TUVALETTE DUR O GIDENE KADAR
hoon<3 nasıl yani o kadar yerden bula bula gerçekten burayı mı bulmuş
jay YA BILMIYORUM😭😭😭😭 GELME NOLUR
hoon<3 tamam sakin gelmiyorum sen neredesin
jay MASANIN ALTINDAYIM MASANIN ALTINA COKTUM
hoon<3 AHHSHAHZJSNXNS NE
jay ulan sen random bilir miydin|
jay GORMESIN DIYE SAKLANDIM BURAYA CIKMA ORADAN YEMEGI BITSIN GIDERIZ
-
annem gittiği gibi çıktığımız kafeyi arkamızda bırakmıştık. sunghoon hala masanın altına saklanmama gülüyordu. bir saniye bile dalga geçmeyi bırakmamıştı. kızmak istiyordum ama aramızdaki garip hava kahkahalarıyla dağılmıştı. bende onunla beraber gülmeye başladım.
zaten genelde kendimi rezil ediyordum. çoğu zaman bu gerici olsa da o böyle tepki verdikten sonra sorun yoktu.
"masanın altında kusacak gibi duruyordun. keşke videonu çekseydim."
gülerek dalgasına devam etti. bende sahte bir sinirle alçılı olmayan koluna yumruk attım.
"tekrar tekrar bakıp halime mi gülecektin?" dramatik bir tonda sordugum şeye "evet!" diye atlamıştı hemen.
daha da bunu konuşmadık zaten. nereye gittiğimizi bilmeden yürüdük bir kaç dakika boyunca. ben onun adımlarını takip ediyordum. o da nereye gittiğimizi çok umursar gibi görünmüyordu gerçi. elleri cebinde etrafına, yanımızdan geçen insanlara bakıyordu.
onun dikkati bende değilken kıyafetlerini süzdüm. muhtemelen evden benim gibi okula gidiyorum diye çıkmadığı için üstünde gündelik rahat kıyafetler vardı. ben servisle okula geldikten sonra arka bahçenin tellerinden kaçmıştım. okul kıyafetiyle yanında dolaştığım için kendimi kötü hissetmeye başlarken o konuşarak beni bundan alıkoydu.
"annen okula gitmediğini öğrendiğinde kızmayacak mı?"
düşünür gibi yaparak sorusunu yanıtladım.
"genelde onun derslerinde uyuyorum ya da tuvalette geçiriyorum zaten. yokluğumu fark etmeyecek bence. okul çıkış saatinde servise yetişirsem sorun çıkmaz."
annemle karışık bir ilişkimiz vardı. ben umursamadıkça o daha çok kontrol etmeye çalışırdı. bugün okulu ettiğimi her şekilde fark edecekti ve eve döndüğümde bu kesinlikle sorun olacaktı. sunghoon bilmese de olurdu. şu an dışarıda onunla olmaktan gerçekten mutluydum.
"nereye gidiyoruz?" diye sordum ara sokağa girdiğimizi fark ettiğim gibi.
"o kafede duramadıysak beş saatimizi geçireceğimiz bir yer lazım değil mi? evim buraya yakın."
dediğiyle gözlerim kocaman açıldı. beni evine götürüyordu yani?
"vay canına sunghoon."
"ne gülüyorsun? sana kötü şeyler yapmayacağım? arkadaşça bir ev gezisi."
bu sefer de ben kahkaha attım okul çantamın saplarından tutarak.
"biliyorum biliyorum. dostça bir ev gezisi."
odasını görmek, onun evinde olmak demek yakınlaşmak demekti. haftalardır kavgasız dövüşsüz bir yaklaşım isteyen ben için mükemmel bir fırsattı. bunu asla reddedenezdim. etmemiştim de zaten.
ellerimizin yürürken hafif hafif birbirine çarptığı, benim buna bile aptal aptal sırıttığım bir yolun sonunda evine geçmeden önce dondurma almaya karar verdik.
"neli seversin?"
sorusu karşısında düşünmedim bile. "vanilyalı severim. fena sıradan bir adamımdır."
"sıradanlık iyidir."
daha sonra ben ona neli sevdiğini soramadım. sadece kıkırdadığını işittim ama gerisi fena berbattı. tek şans kırıntısına sahip olmadığımız için girdiğimiz markette kasanın önünde sakız seçen çocuk da pekala tanıdık birisiydi.
birkaç hafta önce sunghoon'un suratını dağıtan oğlandı. sunghoon'u belinden tutup kasanın uzağına, dondurma dolabının önüne sürükledim. o çocuğu mahvetmek istiyordum ama sonu iyiye gitmeyecekti. resmi olmasa da randevu sayılan bu buluşmamız bozulmasın diye oturup ağlayacak durumdaydım. bu yüzden ne kadar yakın olduğumuzu fark etmedim bile.
"onu umursamayalım." dedi belinden tuttuğum için yakın olan suratıma doğru.
o an öyle heyecanlanmıştım ki çocuk dibimizde bitene kadar varlığını bile unutmuştum.
"park sunghoon, seninle her yerde karşılaşıyoruz?"
,
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
