Ik zit op de bank niks te doen. Zoals gewoonlijk. Mijn moeder loopt naar de trap toe met een dienblad in haar handen. "Wat ga je doen?" "Ik breng Thomas en Daan even wat koekjes en drinken" "o" mijn moeder loopt de trap op. Ik zet de tv aan en kijk wat er allemaal op is. Niks. Ik klik op Netflix en zet een film op. Ik ben zo in gedachten verzonken dat ik niet eens weet welke film ik kijkt. Het gaat over een meisje die in een verschrikkelijke nachtmerrie beland en er niet uit komt. Er gebeuren hele verschrikkelijke dingen in de droom en op een gegeven moment verdrinkt ze. Na een uur krijg ik genoeg van de irritante film en zet hem af. Ik waggel met mijn krukken naar de keuken. Ik ga met mijn moeder aan de keukentafel zitten en drinken samen gezellig een kopje thee. (Voor mij geen thee maar spa rood). Thomas en Daan komen ook de keuken in en gaan er ook bij zitten. Als ik geen gebroken been had was ik meteen weg gerent. "Mam mag Daan mee eten?" Vraagt mijn broer. Ik kijk geschrokken op. Nee alsjeblieft mama zeg nee. Ik ben in mijn hoofd aan het smeken naar mijn moeder dat ze nee zegt, maar laat mijn moeder altijd heel enthousiast zijn en ja zeggen. "Ja hoor, gezellig. Bel je dan wel even je moeder op dat je hier blijft eten?" "Ja natuurlijk" hij pakt zijn telefoon uit zijn broekzak en wilt het nummer intoetsen. "Ach pak de huistelefoon. Anders ga je over je belminuten heen." En laat mij maar het geluk hebben dat de huistelefoon bij mij staat en ik hem aan Daan moet geven. Ik geef de telefoon aan Daan zonder iets te zeggen. "Dankjewel" hij geeft me een knipoog. "Nou ik ga nog even de was opvouwen. Ik heb toch niks tedoen." Mijn moeder loopt naar het washok toe. Thomas staat op. "Ik ga even naar het toilet." Fijn. Zit ik hier lekker met de jongen waar ik niets van weet terwijl hij wel vanalles over mij weet. Thomas loopt de kamer uit. Daar zitten we dan. Daan en ik. "I-ik wist niet dat je het zusje was van Thomas." "En ik wist niet dat jullie bevriend waren." Er valt een vervelende stilte. "Over dat briefje..." ik begin te blozen. "Weet je dat je echt een hele knappe meid bent?" Ik geloof dat ik nu uitzie als een tomaat. Hij probeert mijn hand te pakken, maar op dat moment komt mijn broer binnen. Zullen we met zijn drieën een spel spelen? Ik kijk mijn broer aan op een 'waarom ik' manier. "Als of je anders iets moet doen" zegt mijn broer op een plagerige toon. Ik waggel. Naar de kamer. "Inderdaad heb ik iets beters tedoen. Ik moet nog even Emma bellen" "aahh toe kom op dat kan later toch ook! Kom. Dan maken we samen je broer in" hij geeft me weer een knipoog. Ik kan niet anders. Ik pak mijn krukken en waggel achter mijn broer en Daan aan naar de bijkeuken waar de spellen staan. "Ah is allemaal saai. Zullen we wiien?" Vraagt mijn broer. "Sorry. Dat kan ik niet. Weetje nog. Ik heb een gebroken been." "Ja. maar je hebt niks aan je ogen" Jeetje waarom moet Thomas mij toch ook altijd in zo'n gênante momenten erbij halen...
