მის გამოჩენამდე

თავი 3

ჩემი მაგიდისკენ წავედი და დავჯექი კლასს ისევ თვალი გადავავლე კედლევი ღია ფრად იყო შეღებილი პატარა და მყუდრო კლასი გვქონდა კლასის შუა ნაწილში მასწავლებლის მერხი იდგა მერხის უკან კი დიდი დაფა იყო ჩამოკიდული,
კლასის თვარიელებაში და ფიქრში ისე გავერთე რომ ვერც კი შევამჩნიე როდის დაირეკა ზარი და როდის გავიდნენ ბავშვები კლასიდან მხოლოდ მაშინ გამოვერკვიე როცა ელენეს ხმა მომესმა

-არიტა, არიტა კარგად ხარ?

დაბნეულმა ელენეს შევხედე და ვუპასუხე

-კი მადლობა

-კაი მაშინ დარბაზში ჩავიდეთ მალე სპორტი დაიწყება

მითხრა გაღიმებული სახით, ელენეს დანახვის პირველივე წუთიდან სულ იღიმოდა რაც ცოტა არ იყოს მაკვირვებს სულ ასეთი ბენიერი როგორ არის.

ცოტა ხანში ზარი დაირეკა და სპორტის გაკვეთილზე მაღალ კლასელებიც მოვიდნენ მათ კი უკან მასწავლებელი მოყვა და საუბარი დაიწყო

-დღეს ორივე კლასს ერთად ჩაგიტარდებათ გაკვეთილი

ამის გაგონებაზე ზოგს გაუხარდა ზოგმა ყურადღება არ მიაქცია და დარბაზში შევიდა ჩემთვის კი აზრი არ ქონდა ვისთან ერთად ვითამაშებდი.

დარბაზში შევედით სა ჩვენმა კლასმა ხელბურთის თამაში დავიწყეთ ჩვენ მოპირდაპირე მხარეს კი უფროსკლასელები თამაშობდნენ კალათბურთს, იმ დროს როცა ბურთი უნდა მესროლა მოულოდნელად ტკივილი ვიგრძენი თავში უკნიდან მაღალკლასელის ნასროლი ბურთი მომხვდა და მოწყვეტით დავეცი მუხლებზე ერთ-ერთი მაღალკლასელი ჩემთან მოვიდა დაიხარა და ანერვიულებული ხმით მკითხა

-როგორ ხარ რამე გეტკინა??

სანამ პასუხის თქმას მოვასწრებდი ისევ მკითხა

-წამოდგომას შეძლებ?

მე მას ავხედე და მივხვდი რომ ის მართლა ნერვიულობდა ჩემზე და ვუპასუხე

-კი არამიშავს წამოდგომას შევძლებ

და ავდექი ის მაინც გვერდიდან არ მშორდებოდა მოულოდნელას თავბრუ დამეხვა და წავბორძიკდი მან წელზე ხელი მომხვია ხელში ამიტაცა და მითხრა

-არა მგონია კარგად იყო ექიმთან წაგიყვან

-არ არის საჭირო კარგად ვარ

მაგრამ ეს მართალი არ იყო ყველაფერს ბუნდოვნად ვხედავდი და თავბრუ საშინლად მეხვეოდა ამიტომ აღარ შევეწინააღმდეგე ექიმის კაბინეტში შვევედით მან სკამთან მიმიყვანა და დამსვა ჩემსკენ დაიხარა და მითხრა რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა,
უცებ კარი გაიღო და ექიმი შემოვიდა მაღალკლასელმა ბიჭმა ექიმს ყველაფერი უამბო ექიმმა გამსინჯა რაღაც წამალი დამალევინა და წამოვედით კარები რომ გამოვხურეთ მოულოდნელად საუბარი დაიწყო

-ხო მართლა ბოდიშს გიხდი მომხდარისთვის

-საბოდიშო არაფერია შემთხვევითობა იყო

-ეხლა ხომ კარგად გრძნობ თავს

-კი ოდნავ თავბრუ მეხვევა მაგრამ კარგად ვარ

-ხო ისე მე მარიტა მქვია

-მე ანდრია ვარ სასიამოვნოა შენი გაცნობა

-ჩემთვისაც, კაი ეხლა კლასში უნდა წავიდე მალდლობა დახმარებისთვის და იმედია სხვა დროს უკეთეს სიტუაციაში შევხვდებით ერთმანეთს

-კარგი მაშინ ნახვამდის

ერთმანეთს დავემშვიდობეთ როდესაც დერეფანს გავუყევი დავინახე ელენე რომელიც გაღიმებული მიყურებდა.

(მადლობა წაკითხვისთვის♥️♥️🥰აუცილებლად დამიწერეთ შენიშვნები)