You're The One

Five

Lahat nang bagay may hangganan, hindi lang natin lubos maisip na agaran itong kukunin.

Kaya dapat sa lahat nang oras dapat ma paramdam natin sa mahal natin kung gaano natin sila ka mahal, ka emportante sa buhay natin.

Hindi yung wala na sila saka lang natin malalaman kung gaano tagala sila ka halaga sa buhay natin.

Months passed Ezia had a new relationship already and I still in the situation of regret,  regret cause I'm not aware that I'm lossing someone so important to me. And now he's already happy to someone and the worst that's not me.

Nong una akala ko okay lang. Pero kalaunan na realize ko, ang bubu ko literal na pinakawalan ko sya.

Seeing him with someone else is like sore eyes to me, gets mo yun? Yung sobrang pula na nang mata mo tapos may muta pa pero dapat kang tumingin para ma kita mo ang katotohanan na hindi na ikaw ang nag pa-pasaya sa kanya ngayon.

Habang tinitingnan ko silang dalawa dito sa tinatayoan ko, I feel insecure, in my mind. Ako dapat yun, ako dapat ang nasa tabi nya ngayon, ako dapat ang nagpapasaya sa kanya ngayon at ako dapat ang mahal nya sana ngayon kung hindi ko lang sya pinabayaan.

Kung hindi lang sana ako naging kampante, kung hindi lang sana ako naging pabaya magkasama pa sana kami hanggang ngayon.

Pero nangyari na ang nang yari. May mag babago paba? Mababago ko pa ba ang mga ganito? Kung alam ko lang na ganito kami hahantong pipigilan ko ba?

I think Ezia has a right idea at all. He know his worth and I only feel him so worthless to our relationship. Nang hindi na nya nakayanan ay bumigay na sya. Tama sya, tama ang kanyang ginawa.

Kung hindi nya ginawa iyon. Hindi niya mararanasan ang nararamdaman nyang saya ngayon.

I'm happy seeing him happy even it's not me. I'm glad that he found happiness.

"Tinitingnan mo dyan?"

Napairap nalang ako sa kawalan.

"Wala, ang langit ang tinitingnan ko. Ang  aliwalas nang panahon." Sabi ko nalang saka ako umalis na sa kina tatayuan ko kanina.

"Hindi ka pa move on?" Biglaang tanong nya.

Nakita nya siguro ang tinitingnan ko kanina.

"How to move on ba?" Natawa ako bigla sa tanong ko.

"How to move on to the person that... That already happy to someone else. Tapos ikaw nakakulong parin sa kahapon? I don't get it. Bakit ang unfair? Bakit ako ganito parin tapos sya? Ang saya na nya sa piling nang iba." Ayaw kong umiyak pero kusa silang lumabas.

Nagpapaligsahan kung sino ang mauuna sa pag tulo. Kahit anong pigil ko talagang gusto nilang kumawala sa mga mata ko. Ganito na ba talaga ka bigat ang nararamdaman ko.

"Gusto ko rin sanang subukan sumaya pero natatakot ako.... Natatakot ako na baka.... Magiging ka pareho rin ang kahahantungan." Napayuko ako sa huling sinabi ko.

Natatakot akung buksan ang puso ko muli. Natatakot akung magkamali ulit. I know people will says "okay lang magkamali, may matutunan ka naman" pero sa sitwasyon ko ayaw kung tanggapin na nagkamali ako.

Akala ko noon napaka dali lang mag mahal pero napaka kumplekado pala.

"Gusto mo e reto kita sa mga baby boys ko?" Sinamaan ko sya nang tingin.

Napakawalang kwentang suggestion.

Hindi ako gagamit nang ibang  tao para lang mawala ang sakit. Sabi nila endure the pain and the pain will go that you will not know one day that it's not hurt anymore.

"Alam mo gusto ko lang sabihin na ang galing mo sa pagtatago. Akala ko noon, nung unang araw natin nalaman na may bago na sya. Akala ko iiyak ka, yung grabeng emote. Hindi maka kain kasi sobra syang nasasaktan to the point that  she can't go to school." Napatingin ako sa kanya bigla.

"I can see that you're so strong to not showing that what's the real feeling inside. You know I'm always here, you can share to me all you want. Just please wag mong kim-kimin ang sakit." Tumulo na naman ang mga luha ko.

She's not my so called bestfriend kasi wala naman talaga ako non. Pero I feel comfortable.

I just smile to her.

"Anak, completo naba yang mga dadalhin mo?"

"Yes, ma. Bakit napa ka excited mo naman? Mamaya pang ala una mag si-simula ang graduation ko. Alas 10 pa nang umaga ngayon."

Time flies, ang bilis nang panahon. Akalain mo na kaya ko. Na kaya ko na wala sya, nakaya kung lampasan ang sakit.

Hindi man totally nawala pero atleast I  see progress.

Noon kapag nakikita ko sila ay sasakit talaga ang mga mata ko lagi. Pero kalaunan, nasanay na ako. Nasanay na ako na ako nalang mag isa mag pa-patuloy sa landas na tatahakin ko.

Nung 11 o'clock na ay tapos na akong pagandahin nang mga fairy god mother ko.  Nang tumingin ako sa salamin ay napasigaw pa talaga ako sa ganda kong ayos ngayon.

"Kyaaahh, grabe ako ba 'to? Sana ganito mukha ko araw-araw."

"Ganyan na sana mukha mo araw-araw kapag nag ayos ka bruha to." Natawa ako kay Brey isa sa mga baklang nag ayos sa akin.

"Kaya nga hindi ko ina -araw-araw para ma surprise sila sa ganda kung tinatago 'te." Nagtatawanan kaming tatlo sa mga biro namin.

"Oh sya, bihis na 'nak. Para 12:30 ay aalis na tayo. Agahan natin para may mauupoan ako." Sabi ni mama. Saka ako umalis at nag tungi na sa kwarto upang makapag bihis na.

Habang nasa kwarto hindi ma wala ang mga ngiti ko sa labi. Grabe 'diko akalain na ganito pala ang pakiramdam na makapagtapos. Ang saya sa pakiramdam.

"Ma, dito ka umopo. May pupuntahan lang ako don sa mga kaklase ko. Nag ayang mag picture-picture eh."

"Sige, pumunta ka na. Okay na ako dito." Ngumiti ako saka ako tumakbo patungo sa mga ka-klase ko.

"Mmmm, miss? Ka klase ka ba namin? Bakit ngayon lang kita nakita?" Kinunotan ko nang noo si Ashdred at pabirong inirapan.

"Joke ba yon? Tatawa na ba ako?" Inismiran ko sya saka ako lumapit nila Kryline.

"Wait, what? Si Keziah yon? Too? Tanga hindi ko agad nakilala ang ganda nya." Ashred said

Hindi ako gaano ka layo para hindi ko marinig ang mga bulong-bulongan nila kuno.

"Ganda nya talaga"

"Bakit ngayon lang nya nilabas ang tinatago nyang ganda. What I mean is maganda naman talaga sya pero napaka ganda nya lang talaga ngayon" over naman maka react ang isang ito.

"Shit, kapag makita ni Ezia ang pinakawalan nya talagang guguho mundo non."  Joker ka masyado Edrin.

Hindi na guguho yon. Solid ang naka buo sa kanya.

I just smile to my thoughts.

Masyado ata akung naaliw sa kanilang mga bulong kuno ay hindi ko napansin na kanina pa pala naka titig sakin si Kryline.

"What?" Tanong ko.

"What-whatin kita dyan eh, kanina pa ako dito salita nang salita tapos ikaw hindi ka pala nakikinig. Shuta ka talagang babae ka." Nakasimangot nyang sabi.

"Ina-ano ka dyan hoy. Para kang timang." Natatawa kasi ako sa mukha nya.

Hindi bagay sa kanya ang ganyan yung naka pouty lips.

"Ang sabi ko. Si. Ezia. Kanina. Pa. Tumitingin. Sayo. Gets mo? Sige hanapin mo, ang bilis nang mga mata ah."

Hindi ko sya pinansin at tiningnan ang paligid saka ko sya nakita. Hindi naman sya naka tingin sa gawi namin ah.

"Malabo na ata mata mo, te." Inirapan ko sya.

Nang sumulyap ulit ako sa gawi nya ay nasalubong ko ang mga tingin nya. Akala ko ay mayron pa. Pero wala na.

Ngumiti ako sa kanya. I genuinely smile to him, I'm totally moved on that's all I want to say through my smile.