Μοιραίο Ταξίδι

Κεφάλαιο 5

Cam pov
Αν είναι δυνατόν έμπλεξα με ηλιθια έλεος. Έτρωγε κιόλας! Εδώ που τα λέμε πεινάω. Μέχρι να έρθει για να δω τι έχει η τσάντα της, την πήρα και κατάλαβα ότι είναι πολύ βαριά. Καλά πέτρες έχει μέσα! Την άνοιξα και είδα πολλά μπλοκ ζωγραφικής, μεγάλα και μικρά, κινητό, πορτοφόλι, κλειδιά και πολλά φάρμακα. Θα πρέπει να είναι βαριά άρρωστη αυτή. Πήρα το πορτοφόλι και είδα την ταυτότητα της, η οποία ήταν ξένη και από τις παλιές. Από κανένα φτωχό πολιτισμό θα ήρθε αυτή, όμως να ζει σε μια τέτοια γειτονιά, τι να πεις, ενώ κοιτούσα τα πράγματα ο οδηγός μιλούσε με αυτήν. Αμέσως έκλεισα την τσάντα και την πέταξα στο διπλανό κάθισμα. Τότε άνοιξε ο οδηγός την πόρτα και μπήκε μέσα. Όταν με είδε έμεινε να με κοιτάει μάλλον έπεσα σε φαν μου και γέλασα αμυδρά.

Emma pov
Ενώ κατέβαινα αργά τις σκάλες όσο μπορούσα, μάζεψα και τα μαλλιά μου μια κοτσίδα. Εφτασα έξω και είδα ακριβώς μπροστά μου έναν κύριο με κοιλιά, μαγουλάκια περίπου στα 50 να με κοιτάει. Τότε με πλησίασε και μου είπε στα αγγλικά...

?) Συγνωμη είσαι η κοπέλα με την χαμένη τσάντα?
Emma: Ναι εγώ είμαι!
?: Λέγομαι Mark και είσαι?
Emma: Ναι μάλιστα είπα από μέσα μου. Με λένε Emma κύριε Mark. Εσείς είστε που έχετε την τσάντα μου.
Mark: Όχι εγώ, κάποιος άλλος έλα μαζί μου.
Emma: Okay!

Emma pov
Παραξενευτηκα που με πηγαινε σε ένα μαύρο βαν το οποίο είχε φιμε τζάμια και δεν έβλεπα τίποτα από μέσα. Μου άνοιξε την πόρτα και μπήκα ενώ κάθισα κοίταξα ποιος ήταν ο τύπος που έμεινα παγακι ενώ αυτός γέλαγε με αυτό το υπέροχο χαμόγελο. Το καλύτερο στην Νέα Υόρκη! Το μόνο που είπα ήταν μια λέξη WTF!

Cam: Εγω δεν σε βρίζω ηλιθια!
Emma: Okay λάθος μου, θα τον έβριζα που με είπε έτσι, αλλά μπορεί να μην μου δώσει την τσάντα μου.
Cam: Ορίστε η τσάντα σου.
Emma: Ευχαριστώ πολύ Cam!
Cam: Ώστε με ξέρεις? Εγώ όμως όχι!

Cam pov
Απλά δεν είπε τίποτα και άνοιξε την τσάντα και έβγαλε τα φάρμακα της και αμέσως ρούφηξε το φάρμακο με το στόμα της. Μόλις το είδα αυτό, είπα φωναχτά..

Cam: Ναρκομανής είσαι? (Τότε μου έκλεισε το στόμα και είπε όχι με νεύρα).
Cam: Τότε? (Της είπα).
Emma: Έχω άσθμα και οι σκάλες με κούρασαν.
Cam: Γιατί δεν πήγες από το ασανσέρ? Ηλιθια! (Την βρίζω και αυτή ούτε που λέει κάτι για αυτό).
Emma: Απλά έτσι!
Cam: Φοβάσαι τους κλειστούς χώρους εε?
Emma: Και εσύ τα ύψη εε? Πρέπει να φύγω, αντίο!
Cam: Στάσου! Ποιο είναι το όνομα σου?
Emma: Πάντως ΟΧΙ ΗΛΙΘΙΑ! ΗΛΙΘΙΕ! Και έφυγα.