Mahigit isang linggo nang namamalagi sina Anthony at ang kaniyang ama sa mansion.
Mahigit isang linggo na rin ang lumipas mula nang magtagpo kami sa likurang bahagi ng bahay. Sa ilalim ng bilog na buwan at napapagitnaan ng matatayog na puno.
The image still clear. The event still lingers inside my head and it seems to occupies big part of my mind.
That was my first. Pakiramdam ko kahit nagdaan na ang maraming araw ay magkadikit pa rin ang labi naming dalawa.
Hindi ba dapat matakot ako? O di kaya'y pandirihan ang nangyari dahil humalik ako ng lalaking hindi ko naman kilala at kaano-ano?
All my life, I reserved my first kiss to the man that I'll love eternally. But that night broke my aspirations about my first kiss.
"Okay ka lang ba, anak?" nag-aalalang wika sa akin ni nanay Isca.
"Opo nay. Bakit po?"
"Napapansin kong palagi kang balisa nitong mga nakaraang araw."
"Baka po kulang lang ako sa tuloy nay."
Baka iyon nga. Simula kasi ng tagpo namin ni Don Anthonio, nahihirapan na akong matulog gabi-gabi.
Hindi ko kasi lubusang maisip na sa likod ng maamong mukha ng Don ay nakatago ang isang lobong pwede kang atakihin at sakmalin hanggang sa malagutan ka ng hininga.
Tandang tanda ko pa ang mga salita niya ng gabing iyon. He wants to see those particular group of individuals headless.
Ganoon siya kadelikado?
"Nasaan na ba si Cheska? Nakita mo ba?" nanay Isca asked that took me out from daydreaming.
"Hindi po nay e. Baka po nasa kamalig."
"Pwede mo ba siyang tawagin anak? May iuutos lang sana ako."
Tumingin ako sa ginagawa ko. Kasalukuyan akong nasa batis muli dahil ito naman ang kadalasang trabaho ko sa mansion.
"Akon a ang bahala sa iba mong labahan, anak."
Napansin yata ni nanay Isca na hesitant akong sundin siya.
Tinungo ko na nga ang kamalig ng mga Castierre. It will took 10 minutes to get there. Masyadong malapad kasi ang kanilang lupain.
Ang kanilang kamalig ay nasa likurang bahagi rin ng mansion ang daanan. Malapit sa lugar na pinagkitaan naming ni Don Antonio. The thought of it still affects me. I shrugged my shoulders and try to relinquish that thought.
Yumakap sa akin ang malamig na simoy ng hangin. The leaves of the trees dance gracefully and it produces a soothing forest sound. Ang tunog ng sari-saring hayop sa paligid ay nagpapagaan pa lalo ng pakiramdam. Di kalayuan ay matatagpuan ang falls na siyang konektado sa batis na pinaglalabhan palagi namin.
Pagdating sa kamalig ay...
Sandali? Bakit nasa kulungan ako ng mga kabayo?
Naihilamos ko ang sariling palad sa aking mukha. Bakit ba napapadalas na lang ang pagiging lutang ko ngayon?
Paalis na sana ako nang marinig ko ang halinghing ng mga kabayo na tila nahihirapan. Dumako ako sa pinanggalingan ng tunog. Baka kasi na-suffocate ang kabayo gawa ng sarili nitong tali.
The rice hulls scattered at the soil create a sound while my feet pass through it.
Binuksan ko ang pintuan ng kulungan at gayon na lamang ang aking pagkagulat sa scenario'ng bumungad sa aking mata.
Don Antonio is on the top of the girl, bare, with droplets of sweat passing his broad back, moving in a thrust and pull motion. Their clothes are just lying on the ground, tila binitawan lang ang mga ito at hindi alintana kung madudumihan ba iyon.
